En dan vertrekt je baby (van net 8 jaar) voor het eerst op scoutskamp ...
En nu is het bewuste kamp daar plots. Ondanks het feit dat zijn twee goeie scoutsvriendjes niet meegaan is hij niet van z’n stuk te brengen. ‘Ben je zeker schat? Het is wel zes nachten hé?’ probeer ik nog. ‘Dan gaat mama haar verjaardag zonder jou moeten vieren?’ passeert (half lachend, half serieus) ook nog de revue (shame on me) maar er is geen ontkomen aan. Hij moet en zal meegaan.
Voor alle duidelijkheid: wij zijn hier helemaal pro kampen: onze zonen volgden vanaf hun drie jaar beiden al een heel arsenaal aan kampjes want hey, helaas geen acht weken vakantie voor ons. Maar hoewel ik dat vroeger totaal niet van mezelf had verwacht (het leek me zelfs zalig, even een kind minder in huis en meer rust), blijk ik het nu toch niet zo makkelijk te hebben met het feit dat onze eerstgeborene een héle week niet thuis zal zijn en slapen. Sterker nog: dat we er het raden naar zullen hebben waar hij zoal mee bezig is.
Ergens snap ik het ook niet volledig: zijn geboorte lijkt nog helemaal niet zo lang geleden en nu vertrekt hij plots op scoutskamp? Iemand had me toch wel eens kunnen waarschuwen?! Maar bon, het is overduidelijk dat hij nood heeft aan verandering van omgeving en gezelschap. Even weg van huis en papa, mama en broer en tijd doorbrengen met leeftijdgenoten. Dus natuurlijk mag hij mee van ons!
Enkele dagen voor het kamp moet de bagage al worden binnengebracht aan het scoutslokaal, dus we gaan (lees: mama gaat) aan het inpakken. Ik voorzie van alles voldoende voorraad (maar serieus, who am I kidding? Alsof hij elke dag verse sokken en ondergoed zal aandoen?!) en herhaal tot in den treure waar alles precies in z’n tas zit en wat hij wanneer moet aandoen/gebruiken. ‘Jaaaaaaa mama, ik wéét het, en ik ga dat allemaal wel vinden hoor.’ ‘Laat het los, moeder, laat het los…’ denk ik meer dan eens.
Op de ochtend van vertrek stuitert zoon in het rond van opwinding en bij het afscheid aan het station zwaait hij lachend tot hij uit het zicht is. Het lijkt wel een slow motion beeld uit één of andere tearjerker film, enkel de bijhorende soundtrack ontbreekt. Weg is hij. Verdorie, waait er toch wel een stofje (of twee) in mijn oog…
En dan kan het aftellen officieel beginnen. Mijn man had het schitterende idee om een verrassingsweekendje weg te boeken voor mijn aankomende verjaardag, deels bij wijze van afleidingsmanoeuvre. Meteen na het afscheid blijken we al te vertrekken. Bij honderd-en-één dingen die we daar zien, doen of horen zeggen we ‘dit zou Otis leuk/lekker/saai/geweldig… vinden’. Na een dag of twee zegt kleine broer ‘Pffff, ik mis Otis al, ik had hem beter niet laten meegaan mama’. I hear you, jongen… (maar misschien doe je me volgend jaar wel hetzelfde aan!)
De scoutsleiding beloofde af en toe een foto op hun Facebook-pagina te plaatsen. Als een bezetene check ik dus hun pagina… Ok, misschien moest ik een kwartier na vertrek nog geen nieuws verwachten, maar allez, serieus mannekes, hoe moeilijk kan dat nu toch zijn om één fotootje te plaatsen? Twee dagen gaan voorbij zonder nieuws. Dan – op mijn verjaardag nota bene – zijn daar plots enkele foto’s en ja hoor, hij staat erop en ziet er zowaar tevreden uit, heeft kleren aan en ziet er niet ondervoed uit. Oef, hij leeft nog en lijkt zich bovendien nog goed te amuseren ook! Er volgen nog enkele foto’s. Oei, ze lopen in de gietende regen, het is echt niet warm en hij heeft een korte broek aan! Hij had toch beter… “Let it gooooooo, let it gooooooooooooo!” galmt opnieuw door mijn hoofd.
De volgende dagen is het stil in huis. Letterlijk stil, want de afwezige zoon produceert doorgaans de meeste decibels. Uiteindelijk zorgt het werk voor wat afleiding en nu is het vooral uitkijken naar vrijdagnamiddag 14:00u en naar alle kampverhalen. En bergen vuile was.
Nog één nachtje slapen. Yes we can!
