En toen klonk er “We vrezen voor de veiligheid van je kind”

Zwangerschap

Als zwangere vrouw heb je geen recht op klagen: “ Het hoort er nu eenmaal bij”, “Dat is normaal bij een zwangerschap”, “Maak u niet zo druk, alles is toch in orde met het kindje?” zijn een greep uit het scala welke ik heb moeten aanhoren.

Mijn zwangerschap ging niet over rozen. Al vanaf de eerste weken in de zwangerschap had ik zeer snel last van bekkeninstabiliteit met heel veel rugpijn tot gevolg. Het vrat energie en ik was niets waard. Pas na vier maanden werd ik doorverwezen naar de osteopaat en in tussentijd moest ik het doen met het advies om “meer te proberen bewegen”…  Als ik dat deed, lag ik drie dagen plat op de zetel van de pijn. Dit werkte natuurlijk ook misselijkheid en overgeven in de hand… Mijn omgeving zag het als:  “Ah, je bent thuis van het werk. Geniet ervan!”

Tegen toxoplasmose was ik niet resistent. Oplossing? Voeding aanpassen en alles zeer goed wassen. Een broodje van de broodjeszaak was het enige dat me héél hard smaakte. Maar ja, zijn de groenten goed gewassen? Dan maar zonder...

Leuk als je dan ook nog het vermoeden van zwangerschapsdiabetes erbij krijgt en die broodjes ook plots uit den bozen zijn. “Een chocomelk als ontbijt, allez mevrouw, dat kan toch niet?!”. Het was een intensief traject, maar alles went dus ook het regelmatige eentonige eten, want… “Je doet het voor je kindje hé!”. Resultaat: tweewekelijkse controles van je voeding en prikresultaten, afgewisseld met driewekelijkse bezoekjes aan de osteopaat.

Ondanks die diagnoses ging het mondjesmaat beter met mij. Mijn bekken bleef mij beperken, maar ik leerde omgaan met mijn “falende lichaam”. Het slapen ging door het lastige bekken en de pijn ook al niet zo fantastisch, maar ik kon voldoende rusten doordat ik toch thuis was. Al een geluk…

Op een bepaald moment, na 5 maanden afzien, ben je al blij dat die constante pijn en het overgeven beter is. Ik kon op dat moment een beetje beginnen genieten van mijn zwangerschap. Niet veel later vernamen we dat we een stuitje hadden, nog niks om ons zorgen over te maken, en dat de navelstreng rond haar hoofdje zat. Ook nog niets om ons zorgen over te maken , dus dat deden we niet. Opnieuw de “geruststellende” standaardzinnen: “Ze is gezond”, “Ze zal nog wel indalen, want bij Janneke en Mieke is dat nog op het laatste moment gebeurd”. Toen wilde ik schreeuwen, ja maar die hadden geen ****** navelstreng rond hun hoofdje hé!

Ik hield vanaf dan al rekening met een keizersnede, dit zal rond 28 weken geweest zijn. Ik hield helemaal niet van dat idee, want ik ben een planmatig persoon. Ik kon al niet “normaal” zwanger zijn, en nu kon ik ook al niet bevallen zonder dat er een datum gepland was. Ik wou overvallen worden door weeën of gebroken water, de illusie doorprikken, enthousiast kunnen vertrekken. De  roze wolk maakte plaatse voor teleurstelling, al had ik nooit gedacht het zo te ervaren.

Op 32 weken was er nog niets veranderd met Mevrouwtje haar positie. ’t Is nogal een eigenwijze…De gynaecoloog bevestigde dat er waarschijnlijk niets meer ging veranderen. Ik vertrouwde op haar expertise, maar heel de wereld had natuurlijk zijn verhaal klaar. “Het kon nog”. Laten we gewoon realistisch zijn, kan dat?

Als er iets is dat ik ben, dan is het wel plichtsbewust. Ik probeerde op school te regelen wat ik kon, want de kans zat erin dat ik de laatste lesdag ging missen. Ze stelden me gerust: “Een bevalling gaat voor hé”.  Ik wilde zo laat mogelijk bevallen om toch die lesdag niet te missen. Achteraf denk je dan, misschien is het welzijn van mijn kind belangrijker en moet ik me niet blind staren op school. Ik botste voortdurend tegen mijn waarden en normen die stilaan plaats maakten voor het belang van een ander leventje. Toen ik de  gynaecoloog vertelde van de school was ze niet zo begripvol en kon ze het niet echt verbergen. Ze wilde 5 juni inplannen, wat ik absoluut niet wilde. Thuis praatten we er achteraf over. We maakten dezelfde conclusie als de gynaecoloog. School is niet belangrijker. Ik had alleen tijd nodig te wennen aan dat idee.

Omdat ik de datum nog geheim wilde houden, moest ik de hele tijd liegen, want mensen vroegen me de pieren uit de neus. Aan de buitenkant leek ik wel kalm, maar het legde een enorme druk op mij. Ik wilde ook niets horen over bevallen en keizersneden en gaf aan dat ik liever geen opnames van de bevalling wilde. Maar daar had ik blijkbaar niet alleen een mening over. Het is natuurlijk ook niet alleen mijn kind. Ik was bezorgd of ik Joolz wel ging kunnen zien. In de infobrochure stond namelijk dat lenzen en brillen niet toegelaten waren. De dag zelf zou ik dit moeten vragen, maar dat is normaal gezien geen probleem… Met die onzekerheid moet je het dan twee weken doen.

Ik leefde dus in ontkenning, plande alles zo vol, zodat ik er niet moest aan denken. Wist ik op dat moment veel dat die ontkenning zich ’s nachts uitte. Ik kreeg last van een zeer droge mond, waarvan ik ’s nachts wakker werd. Veel drinken dan maar en dus ook veel naar het toilet. Ik linkte dit aan het indalen, het  op mijn blaas duwen en de droge mond. Tja, dat hoort erbij zeker?

De twee weken voorafgaand aan de bevalling sliep ik  in stukjes van max drie uur, tot het zijn dieptepunt bereikte met nog maar uurtjes per keer.  Maar met een keizersnede, dan begin je uitgerust aan je bevalling en je kind, want dan heb je geen arbeid verricht, toch? Dus wie was ik om te klagen? Ik was actief en kon de wereld terug aan, enkel en alleen omdat ik negeerde wat er lichamelijk eigenlijk aan de hand was. Nu weet ik dat dit hoort bij het trauma.

Bevalling

De dag van de ingreep was ik de hele nacht wakker. Overgeven, trillen,.. pure horror. Toen iedereen op de verloskamer vroeg of ik er klaar voor was, zei ik dan ook resoluut nee. Het was geen angst om mama te worden of angst voor mijn dochter, wél angst voor de ingreep. Er waren natuurlijk de gezonde twijfels. Het is ook niet niets, mama worden. Maar iedereen interpreteerde het dus zo…

De ingreep (geboorte kan ik het niet noemen, want ik wil niet dat de geboorte negatief lijkt) was verschrikkelijk… Ik kreeg twee paniekaanvallen op de tafel en kreeg van de anesthesist te horen dat ik me wat moest ontspannen, want “Alles was toch in orde met haar”. Opnieuw deden mijn gevoelens er helemaal niet toe. Toen man en kind weg waren en ik enkel de digitale klok tergend traag kon zien voorbijtikken lag ik daar, machteloos, in ontkenning en ik kon niet wachten tot het allemaal voorbij was. Wist ik veel dat dit nog niet het ergste was.

Het verblijf op materniteit was ook niet alles. Ik kreeg veel bezoek, maar had dat ook graag. De verpleegsters vonden echter dat ik meer moest rusten, want ik had een keizersnede ondergaan. Koppig en in ontkenning wuifde ik dat weg. Een pijnscore geven? Er is helemaal geen pijn. De dag dat ik uit bed mocht, konden ze me dan ook niet tegenhouden. Slapen deed ik niet, al had ik er nood aan. Een slaappil mocht niet, voor de borstvoeding. Maar hoe zeer ik ook probeerde, ik werd steeds wakker, elke 30 minuten met mijn tong helemaal tegen het gehemelte geplakt. Liters water dronk ik, geen probleem met die blaassonde. Tot die sonde weggaat en je plots uit bed moet en je buik toch wel in de weg zit.

Het ontslag was zeer bewogen, op vaderdag. De borstvoeding kwam niet op gang en ik had ook een beginnende borstontsteking. Ik dacht thuis te kunnen slapen en was blij dat we als gezin konden vertrekken. Echter, ik was zo zwak door het slaaptekort dat ik de valiezen droeg en mijn vriend zo fier als een gieter de koets buitenreed. Ik kon het niet… En dat is geen zicht: een moeder die niet kan lachen.

Eenmaal thuis kon ik inderdaad slapen, maar eens ik opstond voelde ik de tol van de liters water die ik dronk om mijn droge mond te bestrijden. Ik raakte in paniek en besloot naar spoed te rijden. Ik wilde vermijden dat het erger werd, omdat mijn gezin mij nodig had.

Wist ik veel dat dit alles gewoon nog erger ging maken … Ik vraag niet graag hulp. Het moment dat je dan hulp zoekt, word je niet begrepen en krijg je direct een stempel. Want dit gebeurde ook. Zonder onderzoeken, zonder pardon keerde ik rechtstreeks terug naar materniteit om te horen dat ik een psychiater nodig had. Er werd niet geluisterd…Er werd niets gedaan... Enkel een opname om te kijken hoe zot ik was.

De psychiater die ik op bezoek kreeg had blijkbaar een probleem met macht en mondige vrouwen. Hij negeerde elke opmerking van mij en draaide alles zo dat ik achterdochtig en aanvallend overkwam. Wat wil je, als je voelt dat je niet begrepen wordt? Zijn diagnose (zonder ook enige info aan mij te verschaffen) was een kraambedpsychose. Het plan was om mij gedwongen te laten opnemen onder invloed van een antipsychoticum, gepland om toe te dienen en het te benoemen als slaappil. Maar ik sta in de zorg, ik weet dat SEROQUEL geen slaappil is. En ik ken mijn rechten …

Vertrek op eigen risico

Psychose. De dokter was al gebrieft door de materniteit. Mijn dossier stond open. Hoe kon ik vanaf nul beginnen zonder te moeten opboksen tegen een verkeerde diagnose?

Het computerscherm van de huisdokter was duidelijk. Met verstomming geslagen draaide ik het scherm weg. Buiten een boze ontwijkende blik, kon ik verder niets meer uitbrengen. Moe, van mezelf proberen uit te drukken. De derde week van slapeloze nachten. Weer iemand die me niet begreep. Hij ratelde wat symptomen af die ik aan me voorbij liet gaan. Ik zette twee potten met urine op zijn bureau. “Ik moest een staaltje binnenbrengen.”, zei ik. De dokter keek deels geschrokken. Ik mocht drie liter drinken op 24h en het was er helemaal terug uitgekomen. Mijn lichaam brandde vanbinnen op, ik voelde koortsig aan. Mijn lichaam schreeuwde het uit: “Help mij.” De dokter hervatte: “Ik zal de urine laten testen.” Hij was argwanend.

Verslagen probeerde ik mijn verhaal nog wat te hervatten. Mijn droge mond en ingevallen gezicht maakten het moeilijk om mij uit te drukken. Ik verzocht de dokter om contact op te nemen met mijn osteopaat, die kon bevestigen dat de zwangerschap niet over rozen is gegaan. “Misschien zit er wel een probleem in mijn bekken?”

De dokter ging verder op het psychoseverhaal. We kregen voor het eerst te horen wat er eigenlijk in mijn dossier stond geschreven. De psychiater dacht aan een kraambedpsychose. Tot die conclusie was hij gekomen na een gesprek van 10 minuten op de materniteit, gebaseerd op was er in de verslagen van de verpleegkundigen stond. Volgens hem had ik geen ziekte-inzicht en ging ik in de verdediging. De familie ging compleet mee in mijn verhaal. Als je alles in een bepaald ziektebeeld wil laten passen, dan kan je er natuurlijk weinig tot niets tegen inbrengen. De dokter liet de zeer zware woorden vallen dat ze bang waren voor de veiligheid van ons kind.

De weinige energie die er nog over was, werd helemaal uit mijn lichaam gezogen. Onbegrip waar ze in godsnaam dit vandaan haalden. Nooit heb ik verkeerd gereageerd. Als apathie door slaaptekort mishandeling van je kind is, ja dan ben ik fout. Ik liet onze dochter liever vastnemen door anderen, dat klopt. Puur en alleen omdat ik er zelf de energie niet voor had. Ik was bang dat ik haar ging laten vallen.

Op de terugweg naar huis was het stil. We wisten helemaal niet meer wat we moesten denken. Ons kind iets aandoen? Ik vertrouwde de dokter niet helemaal.

Die nacht probeerde ik thuis boven te gaan slapen. Zodat ik niet lag te luisteren naar de geluidjes van mijn dochter. Ik lag net in bed toen mijn keel dicht geknepen werd en heel mijn lichaam begon te schokken. Ik was halfbewust en probeerde mezelf gerust te stellen: “Er is niks aan de hand, alles is oké.” Ik bleef dit mantra herhalen. Achteraf bedacht ik mezelf dat ik misschien echt de realiteit kwijt was. Er kon toch niemand zijn die mijn keel dichtkneep en me door elkaar schudde? Ik verzweeg wat er gebeurd was uit angst dat mijn partner ook zou beginnen twijfelen aan mijn mentale gezondheid.

De dag erop gingen we voor het eerst als gezin op stap. Ik had een nieuwe gsm nodig en we zouden iets gaan eten, een uurtje onder de mensen. De eerste keer met de koets rondrijden. Ik herleefde. Tot ik in het etablissement vroeg aan mijn partner een fotootje van mij te maken. Ik had nog niet zoveel foto’s en we wilden alles achter ons laten. Toen ik de foto zag dat hij had gemaakt, schrok ik. Mijn gezicht… zo spits. Ik zag er niet gezond uit. Paniek stak inwendig de kop op. Maar het eten smaakte en we genoten van ons gezinnetje.

’s Avonds overviel de paniek mij. Ik durfde helemaal niet meer gaan slapen uit angst dat ik echt dood ging gaan. Mijn partner wist het niet meer. We stonden elkaar aan te kijken. Ik wenend, hij machteloos. “Wat gaan ze doen als ik nu weer een kot in de nacht hulp gaan zoeken? Gaan ze onze dochter afnemen? Gaan ze mij colloqueren?” Fuck, dit was de moeilijkste beslissing die ik in heel mijn leven heb moeten nemen.

Ik hield mezelf voor dat we naar een UZ gingen en dat zij MOESTEN helpen. Ze zijn methodisch en niet zo’n klungels als een AZ. De dochter ging bij de oma slapen, één week oud. Dit was geen kwestie van doen we het of niet, daar was ze gewoon veilig. We zouden niet zeggen dat ze daar was. Ze mochten haar niet afpakken. Wel moesten we eerlijk zijn over de vorige gebeurtenissen. Het feit dat alles gewoon in mijn dossier stond, gaf enorm veel stress. Overtuig anderen maar eens dat je niet psychotisch bent!

In het UZ werden we helemaal anders ontvangen. Na drie uur wist ik dat ik een posttraumatische angststoornis had ontwikkeld. Oef, de horror was voorbij! Ik kon nu plaatsen waarom het zich twee weken voor mijn bevalling manifesteerde (toen kreeg ik de datum te horen). Pure angst rond de keizersnede, die zich enkel ’s nachts uitte omdat ik het overdag verdrong.

Hoe kon het dat ik zo slecht ben ingeschat in het andere ziekenhuis?

Waarom hebben ze mij daar niet onderzocht op de spoedafdeling?

Van waar haalden ze in godsnaam “Gevaar voor de veiligheid van het kind”?

Ik was ontsnapt, maar betwijfel of eender welke andere vrouw zo was geëindigd. Wat doet een antipsychoticum met iemand die al 3 weken niet slaapt? Wat doet zo een gedwongen opname met een gezin? Ik durf eerlijk zeggen dat ik dat NOOIT te boven was gekomen. De machteloosheid, het gevoel dat er niemand luistert. Het is een geluk dat ik mentaal sterk ben, maar ik ben ook niet onoverwinnelijk natuurlijk.