En toen kregen we te horen: ‘Het zijn er twee!’

Marcel bleek een rustige baby die weinig zorgen met zich meebracht. Feestjes met vrienden, kampeervakanties of op restaurant gaan: hij liet het zich allemaal welgevallen. We zijn allebei geen echte babyfans, maar het leven als jonge ouders viel ons op die manier niet al te zwaar.

Verrassing!

In de wetenschap dat zwanger worden voor ons niet vanzelfsprekend was, stonden we snel klaar om opnieuw de medische mallemolen in te stappen voor een broer of zus. Nog zo’n vrolijke baby, dat zagen we wel zitten. Liever de korte pijn en snel uit de luiers, dachten we. Na vijf maanden begonnen we dus al aan nummer twee.

De eerste pogingen bleken geen groot succes, maar we hadden er alle vertrouwen in. Een kleine voorbereidende ingreep en enkele maanden wachten, dan zou de volgende ivf-poging meer kans op slagen hebben. Marcel was nog maar negen maanden oud, dus we maakten ons geen zorgen. Die volgende ivf-poging werd echter geschrapt: tijdens een feestje werd ik plots erg misselijk en ik kon maar net op tijd het toilet bereiken.

De misselijkheid en extreme vermoeidheid van de weken daarna werden al snel verklaard op de echotafel van een wel heel stille gynaecoloog. Wat bleek: ik was zwanger van een eeneiige tweeling met gedeelde placenta en gedeelde vruchtzak. Dat bracht honderdduizend mogelijke complicaties met zich mee.

Vol verwachting

Om de twee weken werd ik getrakteerd op een nieuwe echo en tijdens de derde echo ontdekte de gynaecoloog plots toch (hoera!) een tweede vruchtzak. De mogelijke complicaties werden er plots heel wat minder, de kopzorgen ook. Onze jongens waren net op tijd gesplitst, zo bleek. Hun navelstrengen zaten wel erg dicht bij elkaar, maar de placenta leverde genoeg energie voor allebei om vlot te groeien.

Hoe vlot mijn eerste zwangerschap liep, zo vermoeiend werd de tweede. Misselijk, doodmoe, bekkenpijn … zowat elke zwangerschapskwaal passeerde de revue. Dankzij de vele echo’s en bijbehorende geruststelling kon ik die echter gemakkelijk relativeren. Zolang de jongens maar gezond waren.

In de tweede helft van de zwangerschap nestelden de jongens zich allebei in stuit, dus het werd steeds duidelijker dat een keizersnede de enige optie zou zijn. Na 35 weken werd er toch een klein groeiverschil opgemeten, waarna ik een dosis longrijping kreeg en de datum voor de keizersnede werd vastgelegd.

Mijn man nam ondertussen halftijds ouderschapsverlof op, want zorgen voor Marcel lukte me echt niet meer. Dat ouderschapsverlof zou hij nog tot drie maanden na de bevalling blijven opnemen. We waren dus helemaal klaar om aan ons leven met drie kinderen te beginnen. Al moet ik eerlijk zeggen: écht uitkijken naar de bevalling en prille kraamtijd deden we niet. We waren immers nog altijd geen echte babyfans.

Welkom op de wereld

Na 36 weken en 2 dagen werden Jack en Lou geboren. Ze wogen 2750 gram en 3000 gram, blaakten van gezondheid en dronken onmiddellijk vlot. Ze hadden alles in huis om meteen mee naar de kamer te mogen. Iedereen blij en opgelucht!

Het bleken relatief gemakkelijke baby’s: ze dronken vlot, groeiden goed en sliepen rustig. Ik gaf afwisselend borstvoeding aan een van beide kinderen en na enkele weken raakten we langzamerhand in een comfortabel ritme. We kregen vier à vijf uur slaap per nacht, en dat was eerlijk gezegd meer dan we hadden verwacht met twee pasgeboren baby’s in huis. Alles leek vlot te gaan.

Na vier weken, de dag voor mijn uitgerekende datum, kreeg Lou echter RSV. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis. Drie weken later werden de jongens allebei nogmaals opgenomen met RSV. In de weken daarna konden we aan den lijve ondervinden dat dat een akelig beestje is. Hoesten, proesten, puffen en de ene na de andere voeding volledig teruggeven … Ons energiepeil raakte op een dieptepunt. De borstvoeding leek niet langer haalbaar en werd afgebouwd. Maar samen met het nieuwe jaar kreeg ook de gezondheid van onze jongens een nieuwe start.

Na vier maanden waren onze kleine baby’s weer flinke, alerte en sterke jongens. Ook Marcel vond steeds beter zijn weg in ons drukke gezin. Het comfortabele ritme keerde terug. Ik hoor ons nog zeggen tegen elkaar, zo ergens begin maart ‘dat we nu wel door het ergste heen waren’. Ik begon een paar dagen te werken en de jongens gingen samen enkele dagen naar de crèche. En toen … kwam de coronacrisis. Een uitputtingsslag voor elk jong gezin, zo ook voor ons.

Ondertussen is onze tweeling zeven maanden oud en we voelen dat onze energie weer op peil geraakt. Niet alleen doordat de crèches terug open zijn, maar ook door het feit dat onze ‘kleintjes’ steeds meer bij ons beginnen te passen. Ze lachen niet meer, ze schaterlachen, vooral wanneer hun grote broer ‘kiekeboe’ speelt en even hard meelacht. Ze rollen, grijpen, trappelen zich vol overgave tot bij hun speelgoed en doen stiekeme pogingen om netjes rechtop te zitten. Ze huilen loeihard als ze hun zin niet krijgen en brullen nog harder als ze hun volle fles zien verschijnen. Ja, ze hebben een eigen wil en weten die erg duidelijk te maken. Elk stapje vooruit is heerlijk.

We hebben gezeurd, gezweet en soms geploeterd. Maar bovenal hebben we veel geluk gehad. Onze kinderen zijn gezond en tevreden. Zelfs na zeven maanden borrelt de grote opluchting daarover nog regelmatig op.