‘... maar we stellen het goed hoor!’
Lees volgende berichtjes en bedenk wat jou opvalt.
- “Bevalling was heel zwaar. Ingeleid moeten worden en uiteindelijk ook nog een spoedkeizersnede erbovenop. Maar we stellen het goed hoor!”
- “De bevalling is eentje om snel te vergeten. Een pijnlijke inleiding die snel op gang kwam, en geëindigd met een spoedkeizersnede. Maar we stellen het goed hoor 🙂”
- “Bevalling is ingeleid moeten worden, maar door de te snelle en hevige contracties kwam onze pruts in moeilijkheden. Uiteindelijk een spoedkeizersnede aan te pas gekomen. Maar we stellen het goed hoor!”
Dit is een greep uit mijn berichtjes naar naasten. Eigenlijk stuur je tussen de regels door dat het dikke shit was, vervolgens lieg je staalhard dat alles goed gaat, terwijl dat absoluut niet het geval is. Achteraf besef je pas wat er gebeurd is. Ben je er eigenlijk helemaal niet goed van. En wil je je hart luchten. Maar je doet het niet. Een geboorte is een blije gebeurtenis. Wie zit er dan te wachten op een zeurpiet met negatieve verhalen?
Van het voetstuk gevallen
Ik miste bezoek, tegelijkertijd was ik blij dat er geen was. Zowel fysiek als emotioneel voelde ik me een wrak. Een gezellige gastvrouw zou ik niet geweest zijn. De eerste 24 uur na de bevalling lag vastgekluisterd in het bed met die stomme blaassonde. Onfris, ongewassen, een bebloede pamper rond de billen en een gebit dat al veel te lang geen tandenborstel meer gezien had. Een hoofd dat barstensvol tegenstrijdige emoties zat en met zichzelf geen blijf wist.
Telkens als ik naar L. keek, wilde ik hem koesteren en alles voor hem doen. Terzelfdertijd voelde het zo vervreemdend aan. Dit is niet de baby in mijn gedachten. Waar is mijn baby van in de buik gebleven? Ik heb het gevoel dat ik zijn geboorte heb gemist. Is dit mijn kindje? Ik voel er me met momenten zelf nog eentje. Ik wilde alleen mijn mama. Ik wilde vastgehouden worden. Ik wilde iemand die me in de armen hield en me zei dat het allemaal wel goed komt.
Daarnaast voelde ik me van mijn voetstuk gevallen. Belachelijk, ik weet het. Tijdens de zwangerschap word je op handen gedragen en ben je ‘speciaal’, maar dat verdwijnt zodra de baby er is. Hoewel het volkomen normaal is, had ik daar toen moeite mee. L. was er nu, en voortaan zal alles rond onze kleine man draaien (wat ik nu, vandaag en relatief hersteld van die postnatale depressie, niet anders zou willen).
Het was ook te merken in de karrenvrachten berichtjes die we van jan en alleman kregen. Als ik L. niet vast had, leek mijn hand vergroeid te zijn met mijn smartphone. De hele tijd was ik in de weer met berichtjes te beantwoorden. Ze bleven massaal binnenkomen, terwijl ik gewoon met rust gelaten wilde worden. Op de geboortedag van L. hebben we ook enkel de dichtstbijzijnde naasten op de hoogte gebracht. De meerderheid stuurden we een bericht de dag nadien. Ik kon het gewoon niet opbrengen, ondanks dat L.’s geboorte het beste is wat me in mijn hele leven is overkomen. Het was ook niet persoonlijk, ik was zelf gewoon te veel aan het verwerken.
Hemelse verrijzenis
Daarnaast sloeg het verlies van Robin me ineens weer pijnlijk hard in het gezicht. Er was een nieuw familielid bij, maar mijn jongste broer zal hem nooit ontmoeten. En L. zal zijn gekke nonkel alleen maar van de verhalen kennen. Misschien is het met zelf moeder te worden dat het verdriet op een andere manier nog een keer zeer gewelddadig binnenkwam.
Op een tijdspanne van 24 uur was ik weer compleet gedesillusioneerd. De bevalling was totaal niet gelopen zoals ik verwacht had, en ondanks dat een prachtige baby ons gezinnetje compleet maakte, was de wereld voor mij helaas nog altijd even lelijk, kwetsend, wreed, hard, pijnlijk en zonder Robin. De hele zwangerschap had ik in een waan geleefd dat Robin er nog was. De uitgerekende datum die samenviel met Robins verjaardag, het feit dat ik ineens overal witte veertjes en roodborstjes (‘robin’ in het Engels) begon te zien… Alsof hij liet merken dat hij nog steeds ergens leefde.
Wat had ik soms na de geboorte verwacht?
Geen idee.
Niet dat de hemel openging en mijn broer ineens zou verrijzen. Nee, dat niet. Zo gek ben ik nog net niet. Maar het voelde alsof op de geboortedag van L. er iets zou veranderen en het leven terug geruststellend zou worden, met de zegen van onze maffe broer. In plaats daarvan werd ik murw geslagen door een mislukte bevalling en kwam er geen teken van hierboven. En voelde ik me alleen. Helemaal. Fucking. Alleen.
Het hielp ook niet dat L. in zijn eerste levensjaar enorm geleden heeft onder die verschrikkelijke babykwaal die de naam ‘reflux’ draagt. Ons kereltje werd namelijk “gezegend” met verborgen reflux. En een baby die zich voortdurend verslikte en naar adem hapte (wat me steeds aan Robins dood deed denken), was het laatste waar ik op zat te wachten.
Keizersnedes… en creperen op het toilet
Hoe herinner ik me de kraamperiode? Als de eenzaamste periode ooit. Als een pad vol mislukkingen. En dat waren er in mijn ogen heel wat. Wat zoal, vraag je me? Heb je een paar uur? ;-)
Hoewel we dus uitdaging genoeg hadden met een reflux- en huilbaby, kon ik de mislukte bevalling niet van me afzetten. Daar kunnen we kort over zijn, gezien mijn hele relaas dat ik al gedaan heb: de kleine wilde er niet uit (het zal goed zijn bij de mama?), de kleine werd eruit gedwongen, maar mama wilde niet op gang komen waardoor hij in nood kwam, en hupla - spoedkeizersnede – daar was hij! Mijn rol was dus een pak passiever dan ik me had voorgesteld.
En oh wee degene die beweert dat keizersnedes the easy way out zijn! Of zoals een vriendin opmerkte die ook een (geplande) keizersnede ondergaan had: ‘echt een dikke suckerpunch voor wie denkt dat dit de gemakkelijke weg is!’ ;-)
De eerste 24 uur (alvorens ik wankelend het bed mocht verlaten) hing ik dus vast in bed, waardoor T. alle zorg op zich moest nemen. Kleine L. uit zijn bedje nemen, pampertjes vervangen, wiegen en lekker met de baby in de armen rondstappen … en de baby aan de onhandige mama overhandigen voor de borstvoeding (wat nog een reusachtige mislukking zou worden, maar daarover een volgende keer meer).
Ik voelde me echt een idioot. Mijn eigen baby aannemen en proberen de borst te geven. Het zou instinctief moeten zijn, denk je? Dat kan dus dik tegenvallen. Het was zoeken, knoeien, opletten dat je de baby niet liet vallen en dat tere hoofdje te allen tijde goed ondersteunen. En daarnaast negeren dat dat wriemelend pakketje in je armen voortdurend in aanraking komt met die trekkende, snijdende wonde in je buik.
Verder hield de keizersnede een poosje revalideren in, de eerste weken gevangen zitten in je eigen huis omdat een wandeling naar de bakker te veel trekt aan je buik, stevig op je tanden bijten als de kleine in je buik stampt bij het verluieren en een jaar na geboorte naargelang het weer het litteken voelen trekken. En oh ja, de vroedvrouwen geven de zakjes laxeermiddel van Movicol met een reden. Als je zelf nog moet bevallen - ongeacht de manier waarop - , gebruik dan zeker ALLE zakjes die ze je aanbieden. Tenzij je net zoals ik, verstoken van de Movicol omdat ik te veel met L. bezig wilde zijn en mezelf wegcijferde, bleitend en zo geconstipeerd als het maar kan op de wc wilt terechtkomen, je totaal niet kunt gaan en zo zielig overkomt dat je wederhelft de spoed al bijna wil bellen.
Huilen bij ‘Topdokters’
Corona zorgde er ook voor dat we, de materniteit eenmaal verlaten, nog steeds amper tot geen bezoek hadden. Dat was deels onze eigen schuld, omdat we natuurlijk heel voorzichtig wilden zijn. We wisten amper hoe we een ouder moesten zijn, dus een onbekend virus met nog onbekende gevolgen wilden we het liefst buiten houden.
Pech voor T. dus. Aangezien we slechts korte bezoekjes in onze hal - met masker op - duldden, was er niemand anders in mijn buurt om mijn hart aan te luchten over mijn bevalling. Dus het bleef in mijn hoofd malen, ik bleef erover “memmen” tegen T. omdat ik het niet verwerkt kreeg en hij werd er hoorndol van. Dus na een tijd stopte ik daar ook maar mee en bleef het “falen in mijn ogen” in mij etteren en mezelf gek maken.
Voor sommigen zal het belachelijk zijn dat ik dit zo als een falen aanvoel. Maar in alle eenzaamheid, opgesloten in ons huis, kon ik de spoedkeizersnede echt geen plaats geven. Het was geen natuurlijke bevalling geworden. Daarnaast vernam ik tijdens de controle, 6 weken na de geboorte van L., dat natuurlijk bevallen niet voor mij weggelegd is en toekomstige kinderen ook via een keizersnede geboren moeten worden.
Het zoveelste rouwproces voor me. Nooit zal ik het ervaren om natuurlijk te bevallen. Natuurlijke weeën te kunnen vergelijken met weeën die door het inleiden opgewekt worden (blijkbaar een wereld van verschil). Mijn bevalling was als het ware “gestolen”, zoals een ex-president ooit over verkiezingen beweerde. Al kun je natuurlijk niet stelen wat er niet is ;-)
Daarnaast deed de confrontatie met bevallingen me geen deugd. Tijdens die zomer waren er herhalingen van ‘Topdokters’ op de buis, waarnaar ik keek terwijl ik de kleine man in mijn armen probeerde te sussen of zijn flesje gaf. Een gynaecoloog bracht een baby “op de normale” manier ter wereld, en voor ik het besefte, zat ik met tranen in de ogen voor de tv. Drupten ze letterlijk op mijn baby (sorry L…). Jaloers was ik. Zeker wanneer ze de pasgeboren baby meteen op de mama legden. Kijk, die krijgt wel meteen haar baby op haar lijf. Ze kunnen genieten van hun eerste gouden uur en aan hun band werken. Jaloezie nam bezit van me, het deed zo’n pijn om te zien, terwijl ik dat eerste uur vastgebonden op de operatietafel naar mijn pasgeboren baby’tje had moeten kijken.
Zoek hulp en lees je goed in
Tot op vandaag (L. is nu bijna 3 jaar en 5 maanden) wringt het als iemand een geboorte meldt en alles op de gewone manier verlopen is. Niet dat je het de ander niet gunt. Zeker niet! Des te beter, en hoe meer mama’s een fijne ervaring hebben, hoe beter. Maar ergens is er toch nog dat duiveltje op je schouder dat boosaardig in je oor begint te fluisteren. Die je zegt, “zie je, die kunnen het wél. Die hebben wel een natuurlijke bevalling ervaren én gekund. En jij lekker niet. Je bent een loser.”
Achteraf gezien was het een beetje naïef van me geweest om niks over een keizersnede te hebben gelezen. Mijn mama en zus hadden het succesvol voorgedaan, ik ging dat klusje ook eens klaren. Het was ook nooit in me opgekomen dat een keizersnede nodig zou kunnen zijn. Dus als toekomstige mama kun je je beter over alles inlezen, zodat je toch ietwat voorbereid bent en weet wat je te wachten staat als er onaangename verrassingen zouden opduiken.
Heb je helaas net als ik een minder fijne ervaring achter de rug en worstel je hiermee, zoek dan zeker op tijd hulp. Zelf heb ik er te lang alleen mee rondgelopen. Pas toen ik in behandeling was bij de Moeder-Baby Eenheid van Zoersel (jaja, mijn doldwaze depressie-avonturen worden nog spannend ;-) ), voelde ik me sterk genoeg om dit aan te kaarten bij mijn gynaecoloog. Ik zou het zeker aanraden, want de goede babbel met hem heeft zoveel deugd gedaan.
Zo nam hij, ondanks zijn drukke raadpleging, uitgebreid de tijd om samen met mij de bevalling te overlopen en uit te leggen waarom die en deze beslissing genomen waren. En het belangrijkste: hij liet dat steeds groter wordende, drukkende schuldgevoel op mijn schouders verdwijnen. Het was niet mijn fout. Het waren de omstandigheden. Inleiden houdt blijkbaar altijd wel risico’s in. Dankjewel dokter. Bedankt om me alles uit te leggen en me te helpen het gebeuren een plaats te geven
