Als je een postpartumdepressie hebt

Symptomen van een postnatale depressie

De symptomen van een postpartumdepressie komen sterk overeen met die van andere depressies. De meest voorkomende klachten zijn: 

• sombere stemming;
• gebrek aan interesse en initiatief;
• weinig plezier beleven aan de baby;
• geen 'moedergevoel' hebben of juist overbezorgd zijn voor de baby;
• extreme vermoeidheid en lusteloosheid;
• huilbuien;
• prikkelbaarheid en agressieve uitvallen (bv. schelden en verwijten maken);
• concentratieproblemen, verwardheid en vergeetachtigheid;
• slapeloosheid of juist een extreem grote slaapbehoefte;
• gebrek aan eetlust of juist overdreven eetlust;
• weinig zelfvertrouwen en het gevoel niets waard te zijn;
• het gevoel van binnen dood of leeg te zijn;
• gevoelens van machteloosheid, wanhoop en angst en sterke neiging tot piekeren;
• meer algemene klachten zoals hoofdpijn, duizeligheid en misselijkheid.

Als ik de lijst overloop, moet ik eerlijk bekennen dat ik alles moet aanstippen. De adrenaline van de voorbije maanden blijkt uitgewerkt en nu komt pas het echte besef wat ons allemaal te wachten staat. 

Onzekerheid en onmacht

Ik blijf positief, want vooruit is de enige richting die ik uit wil. Maar toch maakt de gedachte aan de toekomst en de onzekerheid hiervan me misselijk. Op de meeste dagen kan ik mijn hoofd terug in een andere richting draaien. Want ik weet dat alles op lange termijn wel goed komt.

Maar soms is de gedachtetrein niet meer te stoppen en kan ik (bijna) niet meer functioneren. Hoofdpijn, misselijkheid en de drang om weg te lopen van alles. Een lastminute ticket richting 'ver weg van hier'. Bijna onmiddellijk gevolgd door het gevoel van onmacht omdat ik vast zit. Aan alles. Aan de situatie, Luca, de zorg voor Luca, zijn toekomst en dus ook onze toekomst. De machteloosheid omdat ik hier niets aan kan veranderen is groot.

Schuldgevoel

En tot overmaat van ramp voel ik mij dan schuldig. Schuldig tegenover alle mensen die mij dierbaar zijn. Omdat ik hen wou achterlaten. Omdat ik geen zin had om ook maar iets te doen. Omdat ik iets te kort reageerde. Omdat ik begon te huilen voor niets. Omdat ik zo in gedachten verzonken was en dus niet kon meespelen. Omdat ik onze dochter even doorschuif naar papa. Of onze zoon. Of allebei. Omdat ik alles vergeet. Omdat... zoveel en toch zo weinig.

Schaamte

Bovendien is er een zekere schaamte. Schaamte om niet sterk te zijn. Schaamte om te praten over deze gevoelens. Schaamte om het woord depressie in de mond te nemen. Want wat is dat eigenlijk? Is het echt een lijstje met puntjes?