Zwangerschapsverlies. Het is een emotioneel uitdagende ervaring die veel vrouwen treft, maar toch blijft het vaak een moeilijk onderwerp om over te praten. Ik wil de stilte doorbreken. Door mijn eigen ervaring te delen en zo een deeltje van mezelf te helen.
In augustus 2023 kreeg ik mijn eerste zwangerschapsverlies op vijf weken. Hoewel ik verdriet had, voelde ik me al snel getroost door de steun van mijn vriend. We gingen op reis en ik kon drie weken volop de tijd nemen om alles te verwerken. Niet lang daarna, eind oktober, raakte ik opnieuw zwanger.
Onze regenboogbaby, dacht ik. De angst voor een nieuw verlies was echter groot. Toen ik zeven weken ver was, had ik een slecht voorgevoel. We gingen naar de spoeddienst op 12 november. Helaas kregen we daar slecht nieuws: er was geen hartslag en de groei was gestopt na vijf weken. Mijn hart brak in tweeën.
Het eerste zwangerschapsverlies verliep sereen en kwam natuurlijk op gang. Het was snel voorbij. Dit tweede verlies moest echter medicamenteus behandeld worden. Ik had pijn die vergelijkbaar was met vermoedelijk weeën. Ik voelde me nog steeds zwanger, terwijl ik mijn verlies moest verwerken.
Elk toiletbezoek was opnieuw een confrontatie met mijn verlies. Pas op 20 november verloor ik mijn vruchtje. Acht dagen na het slechte nieuws. Dan pas kon ik beginnen met het verwerken van mijn verdriet. Voor mijn omgeving was ik mijn zwangerschap al een week kwijt, voor mij verloor ik de zwangerschap pas toen, zowel fysiek als mentaal. Pas daarna namen ook de zwangerschapssymptomen af.
Ik voelde mij schuldig, leeg, verward, jaloers, kwaad, teleurgesteld, angstig en intens verdrietig. Ik zag de toekomst die ik de laatste drie weken voor ogen had volledig kapot gaan. Positief zijn voelde als liegen tegen mezelf. Ik besefte dat ik tijd nodig zou hebben om te genezen en mijn emoties te verwerken.
Het proces van genezing is niet lineair, en het zal voor elke mama die dit doormaakt anders zijn. Bij mij is de steun van mijn partner cruciaal. Zijn begrip, luisterend oor en troostende knuffels helpen me door de donkere momenten.
Mijn partner beleefde dit anders, emotioneel minder intens. Hij geeft aan dat alles buiten zijn lijf gebeurd is de afgelopen zeven weken. Hij is wel erg teleurgesteld, maar voelde nog geen echte connectie met het kindje. Ik begreep dat.
Mijn vrienden en familieleden gaven me de ruimte om er over te praten. Ze luisterden vooral, er is zo weinig dat ze kunnen zeggen op zo’n moment. Bij mij hielp het om te horen dat ze begrepen dat ik het moeilijk had en dat ze ook al hadden uitgekeken naar de komst van ons kleintje.
Een tip voor familieleden en vrienden bij mij was, geef geen advies. Op zo’n moment zorgt dat voor zoveel frustratie. Ik heb het ook benoemd bij mijn familie dat ik hun advies niet wilde en dat ik het zelf wel zou vragen als ik dat nodig had.
Het verdriet vlakt naargelang de tijd verstrijkt af. Ik leer mezelf en mijn lichaam terug graag te zien.
Ik geef de hoop op een eigen gezinnetje nog niet op. Een zorgeloze zwangerschap zal ik waarschijnlijk ook nooit ervaren, maar dat neem ik er graag bij om ooit ons kleintje te kunnen omarmen.
Ik weet nu dat heel wat mama's te maken krijgen met zwangerschapsverlies. Het hielp mij om de ervaringen van anderen te lezen om mij niet langer schuldig te voelen en om mijn verdriet te plaatsen. Ik hoop dat het delen van mijn verhaal minstens één andere mama kan helpen in het terug vinden van zichzelf in dit verdriet.
Eens zwanger altijd een mama, wat de uitkomst ook was. ❤️
