En wat zeg je dan?
En dus probeer ik hem al vanaf het moment dat hij kan praten, deze basisbeleefdheden bij te brengen. Gelegenheid tot oefenen krijgt hij (meer dan) genoeg: bij de bakker en de supermarkt een snoepje, bij de slager een stukje worst, bij de kapper een lolly, …
Niet meteen de meest gezonde lekkernijen, maar vooruit. Dat betekent nog niet dat je er niet voor hoeft te bedanken.
Ik wacht altijd even of zoonlief uit zichzelf iets zegt, nadat hij gretig het snoepgoed heeft aangepakt. Maar helaas, ondanks toch al wat jaartjes ‘training’, komt het bedankje nog steeds maar zelden spontaan uit zijn mond. Is het verlegenheid? Of kan hij aan niets anders meer denken dan aan dat begeerlijke lekkers in zijn hand eens de buit binnen is?
Thuis ben ik hier overigens minder strikt in. Zoonlief hoeft echt niet constant ‘dank u’ tegen ons te zeggen voor elk voedingsmiddel dat hij hier krijgt. En als hij netjes aan me vraagt ‘Mag ik …’ in plaats van een commando te geven, ben ik al dik tevreden. Er hoeft niet standaard een ‘alsjeblieft?’ aan het einde van de zin te worden geplakt. Anders wordt het zo’n formele boel.
Dat doet me trouwens denken aan de tijd dat ik nog ‘op kamers’ (ik ben geboren en getogen in Nederland) woonde. Ik hoorde mijn achterbuurman zijn ouders met ‘u’ aanspreken. Dat vond ik maar raar. Het voelde voor mij – als Nederlandse – heel onpersoonlijk. Maar nu ik al weer heel wat jaren in België woon, weet ik dat sommige beleefdheden zeer relatief zijn: ‘Moet ik u op uw bakkes kloppen?’ heeft duidelijk niets met goede manieren te maken…
Maar goed, terug naar mijn pogingen om zoonlief wat fatsoen bij te brengen. Na al die keren dat ik hem ‘Wat zeg je dan?’ heb voorgekauwd, ben ik blij te kunnen melden dat we enige vooruitgang hebben geboekt. Tot voor kort riep hij bij het wakker worden standaard: ‘MAMA, KÓ-Ó-Ó-Ó-M!!!’
Dat is sinds kort veranderd. Nu roept hij: ‘MAMA, KOM ALSJEBLIEEEEFT!!!’
Tja, je moet ergens beginnen…
