Er is vandaag een kindje gestorven

Zwaarste dag van mijn leven

Al de hele dag herbeleef ik de gevoelens van 23 april 2011, nog altijd de zwaarste dag van mijn leven.

Ik weet nog dat ik kwaad was. Omdat het oneerlijk was. Omdat het zo onnatuurlijk is dat een kind sterft. Wist je dat er in elke taal een woord bestaat voor iemand die zijn ouders verliest (wees) of die zijn partner verliest (weduwe/weduwnaar), maar geen woord voor iemand die zijn kind verliest? Omdat het normaal anders moet gaan.

Ik weet nog dat ik zo enorm verdrietig was. Dat mijn hart letterlijk pijn deed. Dat mijn verdriet zo groot was, dat ik niet eens kon zien dat anderen ook verdrietig waren. Bij Tim probeerde ik het te zien, maar zelfs dat was moeilijk. Want ik was de mama, ik had mijn kind al negen maanden langer bij mij gehad. Ik had hem voelen trappelen in mijn lichaam, ik had hem zien bewegen buiten mijn lichaam en ik had hem voelen sterven in mijn armen.

We trokken elkaar erdoor

Ik weet nog dat ik moe was. Dat nachten een uurtje of twee duurden en dat ik dan weer wakker werd. Vol adrenaline, vol vechtlust, vol goede moed. Om dan een fractie van een seconde later te beseffen dat de strijd over was. Dat het allemaal onherroepelijk gedaan was.

Ik weet nog dat ik ook opgelucht was, maar dat ik me daarvoor schaamde. Tegen mekaar zeiden we 'het is beter zo', maar niemand anders mocht dat zeggen, vond ik. Niemand mocht zeggen dat er betere tijden kwamen, dat alles goed zou komen. Want dat voelde alsof ik hem aan het negeren of al aan het vergeten was.

Ik weet nog dat ik rust wilde, dat ik alleen wilde zijn. Ik, die altijd mensen rond zich wilde. Ik was blij met kaartjes of berichtjes van steun, maar ik wilde de deur niet opendoen als iemand die steun fysiek wilde betuigen.

Ik weet nog dat ik verward was, omdat Tim zo anders leek te rouwen. Maar na een paar dagen al, zag ik dat we hetzelfde voelden. Alleen liepen onze curves van up en down compleet tegengesteld. Als ik de gordijnen na dagen in het donker wilde opendoen, vroeg hij of het nog zin had om in ons grote huis te wonen. Als hij voorstelde om naar de winkel te gaan, vond ik dat we beter konden stoppen met boodschappen doen, zelfs stoppen met eten en leven. We leerden mekaar begrijpen in die curves en trokken mekaar erdoor.

Dankbaar

Ik weet vooral dat ik dankbaar was. Dankbaar voor de drie dagen en nachten dat Fons wel bij ons was geweest. Dat we hem hadden kunnen vastpakken en kusjes geven. Dat onze familie hem had gezien. Maar ook dat de lijdensweg niet langer had geduurd. Omdat ik dacht dat ik dat niet gekund zou hebben. Omdat ik bang was dat meer hechting meer verdriet achteraf zou betekenen. Langs de andere kant betekent meer tijd misschien ook meer herinneringen en meer kracht om het verdriet aan te kunnen.

Ik weet niet hoe de mama en papa van M zullen rouwen. Ik weet niet of ze voorbereid waren. Ik weet niet of ze nog energie over hebben na de rollercoasters waar ze op gezeten hebben de afgelopen weken, maanden en jaren.

Ik weet alleen dat ik ze liever niet bij die groep had gehad. En ik weet hoe ik het lidmaatschap van die groep draag. Door te praten, door nooit te verzwijgen dat ik nog een kind gehad heb. Door fier te zijn op al mijn zonen, ook al is er eentje nooit zichtbaar maar wel voelbaar aanwezig.

Ik heb naar de mama en papa van M een berichtje gestuurd. Ik heb de tekst van het gedachtenisprentje van Fons genomen. Want die dubbele gevoelens van toen, die hebben zij nu ook.

Slaapzacht, lieve M. Doe Fons de groetjes.