Ergens tussen de wolken

Ik tuimelde van de roze wolk in een onweersbui. Door het naar buiten komen met mijn verhaal, ging ik alle soorten moeders aanhoren. Momenteel stel ik met enige trots vast dat de weeromstandigheden thuis niet perfect of slecht zijn, maar wisselvallig. Het is niet altijd even zonnig, maar dat hoeft ook niet. Ik vertel jullie graag over mijn eerste jaar als moeder.

Kraamtijd

Toen ons dochtertje geboren werd, liep alles als een trein. Het was een natuurlijke bevalling volgens ons eigen, weloverwogen geboorteplan. Ik verloor snel mijn dikke buik en ervaarde een bijzonder sterke hechting met Harte. De borstvoeding, het zorgdragen, en vooral de liefdevolle relatie binnen ons kersverse gezinnetje waren magisch. Mijn man zei dat hij opnieuw felle vlinders in zijn buik had wanneer hij me met onze dochter zag. Nu kan ik met zekerheid zeggen dat dit de roze wolk was waar zo vaak over geschreven wordt.

Identiteitscrisis

Zelf had ik me héél erg voorbereid en was ik vastberaden alles perfect te doen. Toch kwam het moederschap veel harder bij me binnen dan ik had verwacht. Het geboorteproces had iets binnenin mij getriggerd. Niet alleen het geboortekanaal had zich geopend, ook ik werd bijzonder ontvankelijk voor alle soorten emoties. Ik ging voelen voor twee. Dit uitte zich in huilbuien en schuldgevoelens over waarom ik niet op dat roze wolkje kon blijven zweven. Nu besef ik dat dat niet de realiteit was.

De confrontatie met mijn nieuwe zelf was heftiger dan ik had verwacht. Ik vond het moederschap overweldigend mooi, maar het was een soort van zelfloze liefde geworden waarin ik meer gaf dan ik op dat moment te bieden had. Alle nodige zelfzorg bleef uit en ik werd een ware donderwolk. Uit alle labels die je op deze periode zou kunnen kleven, vind ik ‘identiteitscrisis’ de meest passende term.

Balanceren

De openheid waarmee ik ons dochtertje aanvoelde had ervoor gezorgd dat ik ook intens aan introspectie ging doen. De waarden die ik voor het moederschap uitdroeg, voelden plots niet allemaal juist meer. Ik wilde dichter bij mijn ware ik staan, sterker in mijn kracht gaan leven. Dit alles vanuit het verlangen om een waardig rolmodel te kunnen zijn dat toont dat het oké is om soms te falen of verdrietig te zijn. Hiervoor moesten de prioriteitskaarten opnieuw geschud worden. Noodgedwongen ging ik mijn identiteit resetten.

Mijn oude zelf herken ik nauwelijks terug. Ook voor mijn omgeving is dat even aanpassen. Je zou kunnen denken dat ik mezelf ben kwijtgeraakt, toch weet ik dat ik net nu mijn levenspad met aandacht heb leren bewandelen. Het schuldgevoel is weg en ik voel dat ik enorm gegroeid ben. Ik strijd voor alles waar ik voor sta en laat banaliteiten los.