Wat als je zweeft op een roze wolk?
De roze wolk en de fonkelende sterren
Daar zat ze dan. Samen met haar kersverse dochtertje. Op een piepklein roze wolkje dat glinsterend en geruisloos door de gitzwarte lucht zweefde.
Angstvallig staarde ze naar de fonkelende oplichtende sterren.
Angstvallig negeerde ze alles wat donker was.
Zij, haar gezinnetje en haar roze wolk. Iets anders wilde ze niet zien, niet horen.
Want ze zat er wel degelijk, op die roze wolk. Ze wist niet eens dat hij bestond. Een verzinsel, dacht ze, die wolk.
Verzonnen door vrouwen die elke dag verse maaltijden tevoorschijn toveren, die de kleertjes van hun kinderen zelf naaien of breien en intussen glimlachend taarten bakken.
Verzonnen voor vrouwen die strijkmanden niet zomaar laten staan zonder schuldgevoel. Voor vrouwen die strijken, punt. Door vrouwen die hun peuter nooit onverantwoord lang naar filmpjes laten kijken op de iPad. Verzonnen vrouwen?
En toch, toch was die roze wolk er echt, ook voor haar. En ze voelde zich er goed bij. Ontspannen. Het was er vermoeiend, dat wel, maar andere zorgen waren er niet. Zolang ze naar de sterren bleef staren.
