Genderneutraal opvoeden. Bestaat dat wel?
Stoer vs schattig
Toch viel er een paar maanden later een geboortekaartje in de bus waarop de ouders met trots de geboorte van hun stoere zoontje aankondigden. Nog maar net op deze wereld en al stoer moeten zijn? Je leest ook nooit: “onze stoere dochter” of “onze schattige zoon”.
Die stereotiepen, dat gingen wij wel even anders doen!
Reality check
Maar langzamerhand merkte ik hoe ingebakken dat ook bij ons zat. Zo droeg mijn zoontje wel eens een geleende body van zijn nichtje die je als ‘meisjesachtig’ kon bestempelen. Als er dan zo’n roos biesje vanonder zijn mouw kwam piepen, verstopte ik dat toch maar snel.
Of toen ik enkele maanden later in de winkel de keuze had tussen een roze of een blauwe tandenborstel, greep ik automatisch naar de blauwe. Op dat moment heb ik bewust de keuze gemaakt om de roze tandenborstel te kopen. Zoonlief was er erg blij mee en maalde niet om de kleur.
Beter nog, hij kénde de kleur roze zelfs niet, omdat er geen enkel stuk speelgoed in huis te bekennen was in die kleur. Het was dus letterlijk de laatste kleur die hij juist kon benoemen. Daar werd ons als een ouder het levende bewijs geleverd dat, ondanks goede voornemens, ook wij meegingen in de maatschappelijk opgelegde color code.
Make-up
Nu hij ouder wordt, wil hij graag, net zoals zijn mama, make-up op. Binnenshuis geen problemen mee. Maar om naar school te gaan? Dan hoor ik mezelf toch zeggen: “dat is alleen voor meisjes”. Want ja, daar heb ik dan weer de ballen niet voor om hem met lippenstift op naar school te sturen.
Terwijl hij eigenlijk gewoon op ontdekking gaat. Naast zijn brandweerman-obsessie (dank u, Brandweerman Sam), is hij ook dol op kuisen, fietsen, kappertje spelen, … .
En zou de omgeving ook raar opkijken als mijn dochtertje later om een brandweerauto zou vragen, in plaats van een barbiepop?
Lieve ouders, laten we allemaal wat minder krampachtig omgaan met die onderverdeling?
- Gastmama Kristien
