Hé jij daar, moeder aan de schoolpoort
Tot mijn dochter uit de klas kwam tenminste… Ze had er helemaal geen zin in. Integendeel. In haar hoofd had zij het perfecte plan. Stuur mama naar huis en blijf gewoon nog wat langer bij de vriendjes spelen. En vooral, blijf nog wat langer bij de o zo lieve begeleidster van de opvang. Die zo lief is, dat je er eigenlijk stiekem mee wil trouwen. Helaas, mama had andere plannen. De crisis volgde dan ook in een nanoseconde.
Crisis
Een crisis in een bomvolle schoolgang. Ik, met een baby en peuter in mijn handen, voelde de bui al hangen. Want de juf en de allerliefste begeleidster ever konden mijn 4-jarige in het allerminst kalmeren. Het enige wat haar gekalmeerd had, was haar daar laten. Maar dat was geen optie. En jij, andere moeder, zag het ook. Je aandacht werd allicht getrokken door de hoge tonen die mijn kind produceerde.
De vakantie was hels
Ik voelde je blik en durfde niet opkijken. Want hoe langer de crisis duurde, hoe meer blikken er kwamen. Blikken op zoek naar de oorzaak van dat helse geluid. En ik? Ik voelde alleen maar tranen klaar zitten. Omdat ik de schaamte voelde, geen idee had hoe ik mijn kind ooit zou meekrijgen naar huis zonder brokken te maken en zonder dat het potje van de afgelopen maanden geopend werd. Want, andere moeder, de vakantie was hels en mijn kleuter heeft dezer dagen wel eens vaker last van haar kuren.
Daar waren de waterlanders
Ik droop dus af, met de hulp van de juf, en ontweek je blik. Tot er bij het afdalen van de trap ook woorden aan te pas kwamen. Bemoedigende woorden, woorden van herkenning. Ik weet niet meer wat je zei. Zelfs niet meer of ik iets geantwoord heb. Maar het was de aanzet om de waterlanders open te zetten.
Jij veroordeelde me niet
En hoe hard ik ook vocht, ik hield het niet meer droog. Maar jij daar, moeder aan de schoolpoort, bekeek me niet alsof ik de slechtste moeder ooit ben en je veroordeelde mijn dochter niet. Integendeel. Je gaf me een knuffel. Sprak me bemoedigend aan. Gaf me herkenning. Je stapte zelfs mee tot aan mijn huis omdat ik mijn kleuter niet de baas kon en ik compleet overspoeld werd door mijn eigen emoties.
Meer dan hartverwarmend
Liefste moeder aan de schoolpoort, je weet niet wat dat betekent voor me. Hoe mijn hart warm wordt wanneer ik aan die vrijdagavond terugdenk. Het was allerminst een fijne avond, maar ik stond er niet alleen voor. Hoe vaak kom je dat in onze maatschappij nog tegen? En dat zelfs moeders, met wie ik enkel het feit deel dat onze kinderen op dezelfde school zitten, spontaan en bezorgd meehelpen. Dat idee, dat feit is meer dan hartverwarmend.
Moeders aan de schoolpoort, jullie zijn de beste. Een diepe dankjewel daarvoor.
P.s.: ook de juf is de allerbeste die er is, want ook zij stapte gewoon mee tot aan ons huis.
Deze blog verscheen eerder op Liesellove.
