Waarom zou ik teleurgesteld moeten zijn met drie dochters?
En toch is dat allemaal niet zo evident, zo blijkt. Want papa worden of zijn van drie meisjes, dat lokt soms vreemde, voor mij toch, en zelfs ongepaste reacties uit.
“Drie meisjes…ocharme, weer geen zoon!” en “Ga je nu dan nog voor een vierde, een zoontje?” zijn maar enkele van de reacties die mijn richting uitkwamen. “Wat gek,” bedenk ik me dan. Is het hebben van dochters ondergeschikt aan het hebben van zonen?
Zouden ze dat ook vragen bij drie zoontjes?
Ik vraag me eigenlijk af, als je 3 zoontjes hebt, krijg je dan ook die vragen? “Drie jongens… ocharme, weer geen dochter” en “Ga je nu dan nog voor een vierde, een dochtertje?” Ik hoop van niet, en tegelijkertijd ook weer van wel. Want dat zou betekenen dat het hebben van meisjes niet ondergeschikt is aan het hebben van jongens, en dat dat nu eenmaal typische reacties zijn.
Helemaal te gek
Nee, ik ga niet voor vierde. Nee, ik vind dat helemaal niet gek, noch erg om drie dochters te hebben en geen enkele zoon. Integendeel, ik vind het helemaal te gek en ik hoef ook helemaal geen zoontje om gelukkiger te zijn dan ik ben.
Al ben ik me wel bewust dat die vragen waarschijnlijk niet per se insinueren wat ik denk. Toch komen ze wel heel vaak zo over en dat is erg jammer. Niet dat ik daar nu echt van wakker lig, zoals ik al zei, ik ben perfect gelukkig met mijn meisjes. Maar ik wil het toch even kwijt en vraag me vooral af of er nog ouders zijn die diezelfde vragen, opmerkingen of reacties krijgen. En hoe voelen jullie die aan en hoe reageren jullie daarop?
Een meisjespapa
