Overpeinzende moeder versus dramaqueen

Daarna begon ze zich af te vragen of het wel een goed idee geweest was, die traktatie. En voelde zich dan in een weg ook al maar schuldig omdat ze haar de eerste dag tijdens het hele coronagebeuren terug naar school had laten gaan. (Ziet ge, ze heeft er toch al iets opgelopen.)

Moeder nam zich voor om het deze keer niet als iets onbenulligs weg te wuiven, dat drama, want oh ja, dat was niet opgehouden tijdens haar bliksemsnelle overpeinzingen. Het kind lag ondertussen over de grond te kronkelen van de pijn. Zag ze nu ook niet wat bleek?

Het schreeuwen hield aan, in die mate zelfs dat moeder zich in een flits afvroeg of het toch niet haar hart was?! Maag en hart liggen toch niet zo gek ver van elkaar, dus moeder probeerde anatomisch in kaart te brengen waar het kind haar handen precies hield. Enfin, nee, haar leeftijd heeft ze op dat vlak niet mee, dus focus moeder!

Kind bleek niet te troosten met geruststellende woorden dus moeder besefte dat ze actie moest ondernemen. Ze dacht aan een helende massage van de buik, een beetje zoals een kus op een wonde bij de jongste ook nog wonderen kan verrichten. Bij dit kind echter niet voldoende afdoend.

Actie twee dan maar, geen geweldig beredeneerde zet bij een 5-jarige, maar vergeet niet dat moeders brein de situatie moest inschatten binnen de paar tellen om buren niet nodeloos ongerust te maken (het kind heeft immers een stem waar een megafoon nog wat van kan leren). Moeder toverde een klein “pilletje” (lees: kruidig muntje) tevoorschijn, dat bij wijze van placebo de pijn zou moeten doen vervagen en waarmee moeder tegelijkertijd kon oordelen of het drama echt was of niet.

Dochter nam aarzelend het ‘pilletje’ op haar tong onder duidelijke instructies van moeder: “Op de tong leggen en gewoon laten smelten”. “Whaaa, dat piiiiikt, boehoehoe.”

Moeder kan u vertellen dat de buikpijn instant over was, maar dat het kind daarna nog een kwartier gejammerd heeft over de pikkende tong.