Happy Monday mama’s!

Want onze kinderen zijn kleine monsters:

Ze tasten voortdurend hun grenzen af

In het rijtje 'nooit gedacht dat ik dit luidop zou zeggen': ‘Nee, wij likken geen water van de zetel!’, hoor ik mezelf roepen. Hij wil per se zelf leren drinken. De zoon kent opeens geen 'nee' meer en gaat elke keer een stapje verder. Dit is een banaal voorbeeld. Maar hij kan net zo goed de straat op rennen of met veel smaak van een giftige bessenstruik gaan eten. Je moet dus constant aandachtig zijn...

Ze huilen... heel veel en om alles

'Maar broer heeft mijn teen aangeraakt. En aan mijn voet gelikt,' snikt de oudste. Blijkbaar gebruikt ons zoontje graag te pas en te onpas zijn tong. Vervolgens geeft grote zus hem een tik. En voor je het weet gaan ze samen een potje janken. Mama heeft zelf een zakdoek nodig intussen, want mama wordt zo moe van hun gedrag.

Ze kunnen niet zonder maar vooral niet met elkaar

Dat brengt ons naadloos bij het volgende punt: de haat-liefde verhouding die ze nu als peuter en kleuter hebben opgebouwd. En als ze stil zijn dan smeden ze stoute plannetjes. Boterhammetjes smeerkaas uitsmeren tegen de onderkant van de livingtafel of zo. Want ja, dat doen kleine monsters graag. Je kunt dus maar beter alert blijven...