Corona. Oorlog. Pokkenvirus. Dagelijks pessimisme in de krant ... Al sinds ik zwanger was bezorgde de berichtgeving me slapeloze nachten. Sinds ik bevallen ben, bezorgen de berichten me alleen maar een klein hartje. Het doet me soms naar adem happen. We zijn aan het verbouwen op de koop toe. Ons huis verkocht. En nu ... een huis in volle ruwbouw en geen zicht op hoe de zaken zich zullen voortzetten.
Ik wil positief kijken naar de toekomst en voor mijn jongens doe ik elke dag de zon schijnen. Geen negativisme, wel realisme. De oudste is zes en hij stelt vragen, veel vragen. Wij geven antwoorden, maar nemen het geluk niet weg.
Slagen we erin? Ik denk graag van wel. Zeker als de zoon zegt: ‘Mama, wij vieren elk klein gelukje he.’ Yes, zoon, dat doen we!
En ik ... Ik voel me dikwijls leeg en rusteloos door de onwetendheid. Boos op de hoogste mannen in rang, hun machismo, hun egocentrisme. Los het op, doe niet kinderachtig en praat het uit. Oorlogje voeren is een teken van immaturiteit, het niet meer gezegd krijgen, dus doen we maar van klappen uitdelen. De kindertijd is voor jullie voorbij, jullie hebben breincellen. Jullie kunnen praten, toch?
Boos dus en teleurgesteld in de wereld waarin mijn kinderen moeten opgroeien, waar wij nog graag 50 jaar zouden willen genieten.
Maar ik vraag mezelf ook af of ik alleen ben met die gevoelens.
En ondertussen vieren we de kleine gelukjes, die samen groot geluk vormen. Hier thuis, tussen ons, samen. Op onze vierkante meter, al knuffelend.
