Over hoe belangrijk mijn momsquad is
Gelukkig was er (en is er) mijn smartphone! Ik ging op facebook (en internet algemeen) op zoek naar ‘lotgenoten’. Vrouwen die, net als ik, pas ontdekt hadden dat ze zwanger waren en rond dezelfde periode waren uitgerekend. Ik kwam terecht in een groep vrouwen waar lief en leed werd gedeeld en waar echt alles bespreekbaar was. We leefden intens mee met elkaar, konden er klagen en zagen over ‘dienen buik’ en ‘dieje vent van mij’ en keken samen vol spanning uit naar de geboorte van die eerste baby.
Er ontstond een heuse mamagroep. Tot op de dag van vandaag volgen we elkaars kleuters nog en kan ik er terecht met vragen over die Wubbe van mij. Dit was mijn allereerste ‘momsquad’.
Ik hield er zelfs een beste vriendin aan over die ondertussen meter is van mijne Willie! We wonen elk aan de andere kant van het land, maar horen elkaar quasi dagelijks. En niet alleen over de kids. Nee, ook over onze angsten, onze venten die het soms weer uithangen, halen flauwe grappen uit en zetten elkaar weer met beide voetjes op de grond als dat nodig is.
De tettenclub
Door mijn goeie ervaringen tijdens de zwangerschap van Wubbe, ging ik na de positieve test in oktober 2017 opnieuw op zoek naar mamaatjes die rond dezelfde periode een kindje verwachtten. Ik vond ze en kwam terecht in een nog veel hechtere groep dan daarvoor. Er was zelfs een whatsappgroepje en dat kreeg al gauw de naam ‘de tettenclub’. Ja, ook onze borsten waren daar soms het onderwerp van onze duizenden berichten.
We deelden opnieuw lief en leed en op den duur konden we eigenlijk niet meer zonder elkaar. Elke dag werd er gestuurd en updates gevraagd. We werden als eerste op de hoogte gebracht als een baby werd geboren. Maar we hadden ook geen schrik om onze mening te uiten of het te zeggen als we ergens niet mee akkoord waren. Ik denk zelfs dat ze mij in die groep lichtelijk vervloekt hebben, toen ik met een scheur in mijn vliezen weigerde om langs het verloskwartier te gaan [sorry dames, ik had misschien beter geluisterd!].
De bitchclub
Ondertussen bestaat de grote tettenclub helaas niet meer. Maar er is wel nog een klein groepje waarmee ik dagelijks contact heb: de bitchclub! Niet omdat we bitches zijn (of misschien een heel klein beetje?), maar omdat we er kunnen ‘bitchen’ over vanalles en nog wat! Het helpt ons om tijdens een crisismoment ‘nuchter’ te blijven en te relativeren. We kunnen er ons ei kwijt, zonder veroordeeld te worden.
Ondertussen hebben we elkaar ook echt ontmoet. Het was een heel gezellige namiddag. De kindjes konden er naar hartenlust samen spelen, en de mama’s en papa’s konden bij een glas gezellig kletsen en ervaringen uitwisselen.
Het bevestigde nogmaals dat we elkaar echt nodig hebben, maar ook dat we eigenlijk allemaal ‘maar wat doen’. De perfectie bestaat niet, en dat is in dit groepje ook helemaal niet nodig!
Ik denk dat ik er ondertussen ook niet meer omheen kan. Ik heb mijn momsquad nodig! Zonder hen zou ik een vat vol frustraties zijn en vaak tegen een muur aanlopen. Als ik nu met een ei zit, dan stuur ik hen. We vitten en bitchen en het helpt ons allemaal.
Ik had nooit kunnen denken dat ze zo’n belangrijk onderdeel van mijn leven zouden worden. Maar die verbondenheid tussen ons is zoveel waard!
Mijn momsquad bestaat uit twee delen: de eenlingensquad en de tweelingensquad. Want eerlijk? Een eenlingmoeder kan nooit weten hoe zwaar een tweeling is (en nee, 2 kindjes kort achter elkaar is NIET hetzelfde). Maar dat terzijde zijn beide squads broodnodig! Af en toe ‘ns zagen over de kinderen waar je enkel maar begrip op krijgt. Geen nare tegenreacties zoals ‘ik ga toch ook werken’. Als ik mijn momsquads niet had, dan vond je mij meermaals huilend op de zetel terug. Nu kan ik mijn frustraties uiten bij mensen die weten wat het is, om nadien de kracht terug te vinden om door te gaan. Toen ik bevallen was van Nien, was ik zo blij dat ik terecht kon bij die andere mama’s, want ik was alles gewoon weer vergeten. Dus bij deze, dankjewel aan alle mama’s om elkaar er door te sleuren! [Claudia, mama van Thies, Thyn en Nien]
Waarom ik een momsquad zo belangrijk vind? Wanneer je mama wordt, ben je heel onzeker. Je hele leven wordt op z’n kop gezet, je twijfelt bij alles wat je doet of je het wel goed doet. Dankzij de momsquad wist ik dat ik niet alleen was. Ik had ze nodig, meer dan anders! Mijn vriendinnen zag ik amper, mijn vriend begreep mij niet meer of was te druk bezig met zichzelf te vinden in zijn rol als papa. Hij begreep mij niet toen ik weende wanneer het me allemaal even teveel werd of wanneer ik geen liefde meer over had om te geven… Dankzij de momsquad leerde ik dat elke opvoeding en elk kind anders is, dat vergelijkingen niet bestaan, dat er niemand anders was die me beter begrepen dan zij. En beetje bij beetje vond ik zo mezelf terug. [Lize, mama van Jack]
Heel fijn vind ik het, dat ik op tijd en stond mijn vriendinnen kan opbellen voor een playdate. Meestal moet ik dat geen twee keer vragen. Onze jongens zijn allemaal rond dezelfde leeftijd, dus die kunnen de living verbouwen terwijl wij mama’s tegen elkaar kunnen tetteren en ventileren over de kindjes en het hele ‘mama zijn’. En eerlijk? Wij, mama’s en vrouwen, hebben dat toch nodig om even goed te kunnen zagen tegen elkaar. Na zo’n date voel ik me altijd stukken beter. De jongens hebben zich rot geamuseerd en ik voel me gesteund en geliefd door mijn mamavriendinnen omdat we toch allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Dat inzien en die herkenning en steun voelen is zoveel meer waard dan een #instaperfect profiel te hebben. Nergens loopt het op wieltjes en iedereen struggled wel eens. Mijn #momsquad is de beste therapie die er is! [Evy, mama van Rein, Liv* en Otis]
Ik vind een momsquad gewoon een must! Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik niet echt zo iemand en was Google m’n beste vriend voor al mijn zwangerschaps- en babyvragen. Zo kwam ik uit op ietwat verouderde fora (van 2006 enzo) maar oké, het hielp wel. Wetende dat anderen hebben meegemaakt waar jij op dat moment door moet. Maar dan begonnen mijn vriendinnen en collega’s ook kinderen krijgen. En soms hadden ze het over een mamagroepje. Een mamagroepje? Dat leek me zo’n stijve bedoening! Zoals die moeders aan de schoolpoort terwijl je wacht op je kind (je voelt dat je uit de boot valt als je daar staat!). Maar toch stapte ik, met een klein hartje, in zo’n groepje tijdens mijn tweede zwangerschap. Eerst is het onschuldig wat vragen stellen op de pagina, daarna is het al een whatsappgroepje waar zoveel meer besproken wordt! No shame whatsoever! Al moet ik wel zorgen dat, als ik mijn fotogalerij open, er niemand langs me staat, haha! Zoveel gekke foto’s en dingen die we gedeeld hebben… Slijmproppen, gebroken water, kakapampers met een ietwat vreemde kleur, … You name it! Er zijn er veel gekomen en gegaan, maar ik ben blij met m’n huidige squad! Ik zou er niet meer zonder kunnen. Zo fijn om hen van groeiende buik naar rondstappende peuters te zien evolueren! [Layla, mama van Emma en Emilia]
Deze blog verscheen eerder op momsterof3.
