Hello sleep, my old friend…
Ik begon al niet echt uitgerust aan de bevalling
Het begon al die allereerste nacht na zijn geboorte in het ziekenhuis. Heb je ein-de-lijk dat kind eruit geperst – halleluja – en wil je dus niks anders dan slapen (en eten! lekkerste ziekenhuisboterhammen met kaas ooit gegeten na de bevalling van nummertje 1), blijkt dan dat slapen dus wel het laatste is wat je de komende uren gaat doen. Erg uitgerust was ik al niet begonnen aan de bevalling. De nacht voor de ingeleide bevalling bracht ik al in het ziekenhuis door en kwam de vroedvrouw vrolijk melden: “slaap maar goed hoor mevrouw, want morgenochtend om 8u beginnen we eraan hé!” Euh, juist ja, rustig een uiltje knappen met het vooruitzicht op een ingeleide bevalling van je eerste kind binnen een uur of 10 (“oh ja, ingeleide bevallingen zijn vaak wel iets ‘pittiger”)? En dat terwijl je bij het binnenkomen ‘s avonds al een lotgenote dierlijk hebt horen brullen vanuit haar folterkamer, aka verloskamer (damn, is dat nu echt zó pijnlijk of was dat gewoon een dramaqueen?!)
Apetrots op dat engeltje
Enfin, een quasi slapeloze nacht en een bevalling later, lig je dus ’s avonds moe maar voldaan in je ziekenhuisbed met naast je jouw eerstgeborene in z’n bedje. Je ouders zijn hun kleinzoon al uitgebreid komen bewonderen en zijn vol lof over hoe rustig hij is (hij ligt sinds de bevalling om 16h30 immers al non-stop te slapen) en je prijst jezelf gelukkig met zo’n engeltje. Apetrots denk je “dat zal hij dan van mij hebben”. Maar dan komt het moment dat iedereen de kamer verlaat en je alleen met hem achterblijft terwijl je nog denkt “hé, ik kan dit wel aan, de eerste nacht alleen met mijn modelbaby”.Je spreek met hem af dat jullie nu gaan slapen tot morgenochtend omdat mama eigenlijk wel heel moe is.
Let's get this party started
Ik weet niet of het aan mij lag, of dat hij mij gewoon verkeerd begrepen had, maar zo ongeveer simultaan met het buitenstappen van de fiere papa, zette meneertje het op een brullen om de eerstkomende uren niet meer op te houden. Alsof hij wou zeggen “zo, ik ben nu wel uitgerust van die bevalling, now let’s get this party started!” Wanneer je dan uren en ettelijke pogingen om het kind tot bedaren te brengen later ("help! ik weet eigenlijk niks over baby's!") tegen het ochtendgloren uiteindelijk toch op één of andere manier in slaap sukkelt (met je zoon bij jou in bed, op aanraden van de nachtverpleegster die het gehuil ook niet meer kon aanhoren) valt de verpleegster met een veel te opgewekte “goeiemórgen” om 8.30u de kamer binnen om haar ochtendroutine op jou en je baby los te laten. "Euh OK, dus dat was het dan qua slaap voor dit etmaal?” Op dat moment verkeerde ik nog in de naïeve veronderstelling dat dit misschien een eenmalig gegeven was. Maar nee hoor, we waren vertrokken voor een behoorlijk slapeloos parcours. En zo werd slaap, zonder dat ik het goed en wel besefte, niet meer dan een vaag concept waar ik ooit zo vertrouwd mee was.
Minihipster met FOMO
De daaropvolgende maanden werd duidelijk dat meneertje eigenlijk gewoon een soort minihipster was met een ernstige vorm van FOMO (Fear Of Missing Out). Hij wou – en wil nog steeds tot de dag van vandaag – alles gezien, gehoord en beleefd hebben wat er te zien, horen en beleven valt. Hij is echt een leergierig sponsje dat elk weetje, elk geluid, elke gebeurtenis in zich wil opslorpen. Logisch toch, dat je dan geen zin hebt om te slapen? Je zal maar eens iets missen terwijl je in dromenland bent! Terwijl andere baby’s van zijn leeftijd overdag intussen lustig dutjes van 2 uur of meer deden, mochten wij al tevreden zijn als zoonlief eens een hazenslaapje van 20 minuutjes wou doen. ’s Avonds naar bed gaan was – alle slaapverhaaltjes, ritueeltjes en tutjes ten spijt – vaak een martelgang van enkele uren met alle gehuil van dien.
Dank u Dr. Google
Toen hij al een peuter was beslisten we op een avond ten einde raad om de volgende techniek (dank u, Dr Google!) toe te passen: zoon in bed leggen en hem gewoon even laten huilen. Na een minuutje even gaan geruststellen en de kamer opnieuw verlaten. Dit telkens herhalen maar de wachttijd tussendoor steeds verlengen, dit in de (ijdele) hoop dat hij uiteindelijk vanzelf wel in slaap zou vallen. Dat was echter buiten mini-me gerekend. Een 20-tal minuten en verschillende troostmomentjes later was hij intussen zó buiten zichzelf van frustratie en woede dat hij in z’n spijlenbedje op en neer stond te springen en uiteindelijk over de rand op de grond viel. Gelukkig zonder veel erg, maar toch, zoon en mama waren zodanig onder de indruk dat ik hem de rest van die avond in mijn armen hield alwaar hij – uiteraard - prompt in slaap viel.
Hoera voor de slaapwekker
De zoon in kwestie is intussen 5 en nog steeds geen grote fan van slapen. Maar z’n slaapgedrag verbeterde wel drastisch dankzij de verhuis naar een groot bed toen hij 2,5 was én de introductie van de slaapwekker (ongetwijfeld de beste investering ooit, dus wie er nog aan zou twijfelen: in huis halen die handel!). Hij heeft af en toe nog wel een terugvalletje maar dat is peanuts in vergelijking met z’n “zware slaapverleden”. Intussen is hij ook al een verstandige kleuter geworden waar je mee kan praten. Als hij nu weer eens geen aanstalten maakt om naar bed te gaan en je dan uitlegt dat dat echt wel nodig is om zijn “batterijtjes op te laden” voor de leuke dag morgen, of dat de slaap dit of dat pijntje zal genezen, neemt hij daar – ongelooflijk maar waar - al eens genoegen mee.
Er bestaan blijkbaar ook kinderen die genieten van hun slaap
Zoon 2 lijkt qua slaapgedrag – gelukkig – in de verste verte niet op z’n grote idool en voorbeeld broerlief, dus zo hebben we ontdekt dat er ook kinderen bestaan die je in bed legt, gewoon stilletjes alleen in slaap vallen en nog van hun slaap genieten ook! Tot voor z’n geboorte waren we er heilig ervan overtuigd dat dit soort kinderen enkel in mythes en opschepperige verhalen van andere mama’s en papa’s bestonden. Maar hé, met het slaapgedrag van dat ander soort kinderen komt het dus vroeg of laat (meestal) ook wel goed!
Gastmama Barbara
