Het is bijna Moederdag: brief aan mijn meisjes

Zwanger als meisje, geboren als moeder

Moeder worden doet wat met een mens. Het zet alles wat je kent helemaal op zijn kop, ook jezelf. Je wordt zwanger als een meisje en wordt geboren als moeder. Ineens moet je als volwassene op zoek naar een nieuwe betekenis. Maar juist daarom zijn jullie mijn grootste geschenk.

Ik weet het, heel melo, maar hoe langer ik mama ben, hoe meer ik dat begin te beseffen. Voor jullie wil ik extra mijn best doen, in alles wat ik doe. Door jullie heb ik geleerd wat onvoorwaardelijke liefde inhoudt. Maar dankzij jullie heb ik ook geleerd meer voor mezelf te denken. Kritischer te zijn, tegen de stroom te durven ingaan als dat nodig is. Het is vreemd, maar door mama te worden heb ik mezelf beter leren kennen.

Maar waarom draai je dan weleens met je ogen als wij iets uitsteken, mama?, hoor ik jullie al denken. Of komt er soms stoom uit je oren? Tja, dat hoort erbij, liefjes. Hoe komt het dat ik jullie naam omwissel? Euh ja, dat hoort er ook bij, vrees ik. Moeders zijn rare beesten. Een beetje vergeetachtig bij tijden, blij-bang-boos-droef op één minuut. Maar altijd mama.

Jungle van het ouderschap

Ik las een tijdje geleden de woorden van Fleur Van Groningen, columniste voor Het Nieuwsblad en toen nog geen mama, en moest glimlachen. ‘Als ik vraag wat er dan wél leuk is aan het moederschap, klinkt het steeds mysterieus: “Je krijgt er veel voor terug.” Die ‘veel' blijft abstract. Details over uitgescheurde en verkeerd genaaide geboortekanalen, tepelkloven, slaaptekort en behang vol snot- en strontvegen? Geen probleem. Maar uitweiden over de voordelen? Ho maar. Neen, dat “moet je zelf meemaken.” Rare jongens, die moeders.’

Ik kan haar alleen maar gelijk geven… Ik kan op één minuut overgaan van oeverloos gelukkig en blij over geërgerd en boos naar uitgeput en woest. En ik kan met andere moeders echt superhard lachen met de stoten die wij als moeder en jullie als kinderen uitsteken. Die mindere kanten met de nodige humor durven herkennen helpt me een betere mama te zijn. Omdat het me ook doet beseffen: ik ben niet alleen. Alle ouders zoeken hun weg in die vrolijke (en soms iets minder vrolijke) jungle van het ouderschap.

Van hier tot aan de maan... en nog veel verder

Het ding is: ik weet zeker dat ik jullie genoeg laat voelen hoe graag ik jullie zie, dus ben ik al wat minder streng op mezelf als ik eens een minder dagje heb. Ik heb ook ingezien dat het vaak de kleine dingen zijn die jullie blij maken. Een dosis mama is soms voldoende. Een knuffel, een blik, het gevoel dat er naar jullie geluisterd wordt. Meer is het niet. En toch is het veel. Vergt het veel. Maar da’s oké. Als iemand mijn energie mag opvreten, dan zijn het jullie wel.

Hoe dat komt? Ik kan het ook niet uitleggen. Ik zal jullie altijd zo graag zien, wat jullie ook doen. Ik zal er altijd zijn, ook al wonen jullie aan de andere kant van de wereld. ‘Weet je hoeveel ik van jullie hou?’, vraag ik jullie soms. ‘Tot aan de maan en terug’, zeggen jullie dan zelfzeker. ‘En nog véél verder’, voeg ik toe. Het is tot nu toe de beste omschrijving die ik heb gevonden. Vaag is het wel. En mysterieus ook. Maar ze klopt wel. 

Dit weekend is het Moederdag en worden alle mama’s gevierd. Ik kijk er al naar uit. Want als ik op één ding fier ben, dan is het wel op het feit dat ik jullie mama mag zijn.

Kus