Het eerste leerjaar: groot worden met vallen en opstaan
Realiteit haalt het van jeugdige overmoed
Toen Milana thuiskwam na haar eerste schooldag en ik haar vroeg hoe het geweest was, volgde heel enthousiast een verhaal over wat er allemaal op het programma staat. Ze zullen leren lezen en schrijven, maar ook rekenen. Het leek een leuke eerste kennismaking.
Maar naarmate de dagen vorderden, nam de realiteit het over van de initiële overmoed en het prille enthousiasme. Het is zwaar. Nu al, op deze jonge leeftijd, komen de eerste beproevingen op het pad van het eigenlijk nog te kleine wezentje dat vorig jaar nog zo vlijtig en fier toonde hoeveel puzzelstukken ze kon leggen. ‘Mama, ik kan er al 100!’. Ze glunderde van geluk.
Het contrast kan haast niet groter zijn. De eerste woordjes ik, maan, roos en vis zijn een feit. En nieuwe woorden volgen elkaar zo snel op dat ze moeiteloos met elkaar verward worden. Frustratie alom en mijn kleine grote meid ontaardt in een tikkende tijdbom. Huiswerk maken, wat eigenlijk maar 20 minuutjes in beslag zou mogen nemen, wordt een ware nachtmerrie. De strijd om eerst huiswerk te maken voor ze haar favoriete tekenfilm mag opzetten, wordt elke dag opnieuw gevoerd. Want dat is haar moment om te ontvluchten aan de realiteit waarin ze op veel te korte tijd groot moet worden.
Het is even nieuw voor mama
En ergens stiekem denk ik dat ik als mama het even zwaar heb. Want mijn kleine baby is niet meer. Knuffelen is nog altijd ons dagelijks ritueel, maar ik kan haar niet meer wiegen op mijn schoot. Daarvoor is ze al te zeer uit de kluiten gewassen. Net zoals mijn kind nu door een transitie gaat, moet mama ook door de transformatie heen en geef ik toe dat ook bij mij de traantjes regelmatig vloeien.
Want hoe weet je nu als mama of je wel de juiste school gekozen hebt? Al die vragen die door je hoofd spoken. Is ze niet net te jong, want net zoals ik verjaart ze in november, wat maakt dat ze eigenlijk nog geen 6 jaar is. Ik probeer terug te denken aan hoe ik het zelf allemaal ervaren heb zoveel jaar geleden, maar helaas herinner ik me er niets meer van.
Je moet leren uit je eigen ervaringen, zeggen ze dan. Laat ik haar voldoende buitenschoolse activiteiten doen? Is het uurtje dansen op woensdagavond en scouts op zaterdag om de twee weken wel voldoende om te ontladen? Of is het net omdat ik hoogsensitief ben en mijn kind twee druppels water op mij lijkt, dat ik het me allemaal te erg aantrek? Omdat ik weet hoe moeilijk het is om je emoties te kanaliseren en een plekje te geven?
Wel, vertrouw op je buikgevoel, denk ik dan. Met mij is het ook goed gekomen, toch? Laat de traantjes maar vloeien, laat de onzekerheden maar bestaan. Het zijn gevoelens die jij en je kind alleen maar kunnen voelen omdat we aan het leren zijn. En dat kan alleen maar positief zijn toch?
Daisy
