Het gaat vanzelf... Of toch niet?
Facebook vs. realiteit
Ooit waren we liefjes, daarna werd het beeld-zonder-klank, nog meer daarna stilletjes aan weer vrienden. Dat was dertien jaar geleden. Phoe. Ik schrik als ik dat bedenk. Zo lang al. Af en toe horen of zien we elkaar eens, altijd goed voor fijne gesprekken of een leuk weerzien. Maar we volgen elkaar vooral via Facebook. Handig medium daarvoor.
Ik krijg zijn opmerking niet uit mijn hoofd. Akkoord, het kan zo lijken voor de buitenwereld. Ik scroll langs mijn eigen Facebook-profiel en zie heel wat toffe dingen passeren. Herinneringen. Foto's van mijn wederhelft, van onze kindjes, van mezelf met vrienden, van fijne dingen die we gedaan hebben in de voorbije maanden. Ik zie status-updates, leuke berichtjes, ik zie heel veel verjaardagswensen. Ja, ik kan me voorstellen dat het vanzelf lijkt te gaan.
Op Facebook.
Maar hier in ons huis, weg van die computer & smartphone, gaat het eigenlijk helemaal niet vanzelf. Ja, ik mag tevreden zijn met waar ik sta: ik ben nog steeds madly in love met mijn wederhelft en hij zegt dat ook te zijn. So far so good. Na twaalf jaar samen: ik prijs me zo gelukkig.
Het gaat niét vanzelf
Samen hebben we op eigen krachten een huis gekocht waar we aan werken. We hebben een goed getrainde Bordercollie, twee supertoffe kindjes (vooral ook heel fotogenieke :p) die er als vanzelf zijn gekomen. In de buik dan, de zwangerschap, dat is een ander verhaal. Ze zijn niet zo goed getraind als de Border, maar hey, we komen er wel.
We zijn deel van een supertoffe vriendengroep waar we fijne dingen mee doen en vooral: waar we ten allen tijde op kunnen rekenen. En deze zomer werd de meest cute poesiemauw ooit aan ons gezinnetje toegevoegd. Ook al zo'n fotogeniekerd. Leuk Facebook-materiaal en ik bedenk dat ik me moet bedwingen om niet elk uur van de dag foto's van al dat leuks te posten.
Maar nee, dat gaat niet vanzelf. Daar kruipt uiteraard werk, tijd en energie in. Soms vraagt het meer dan ik kan (ver)dragen. En heel vaak passeert hier ook wel eens een storm. Dan gaat er niéts vanzelf. De grote en kleine kindjesproblemen. Dan moet er getroost worden. De kindjes óf ik. Of allebei. Dan zijn er stressdagen op het werk, zowel bij wederhelft als bij mij. De meningsverschillen over de richting waarin we moeten of de weg die we niet lijken te vinden.
Maar zoals altijd gaan die stormen ook weer liggen. En komt er weer dat gouden randje rond de wolken en het grijze trekt weg, tot de zon helemaal weer doorbreekt. En dán lijkt het eventjes vanzelf te gaan, ja, niet alleen in second life.
Zoals het gaat
Het zijn uiteraard alleen die zonovergoten momenten die het halen in een Facebook-post of in een foto die gedeeld wordt voor mijn lieve FB-vrienden.
Het is waar: Facebook is een goednieuwsshow. En zijn opmerking doet me dat eens te meer beseffen. Tijd om er iets aan te doen, denk ik. Neem ik me voor. Ook de minder fijne dingen en de zorgen mogen gerust getoond worden, toch? Het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Het gaat niet altijd zoals het moet.
En dan popt mijn geruststellend levensmotto in mijn hoofd: 'Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.' Ja, zo is het. En ik vertel het ex-liefje erover, in dat privégesprekje. Dat dat de manier is waarop ik het hier doe. En zo werkt het hier voor ons, niet vanzelf, maar heel vaak 'zoals het gaat'. En ik glimlach.
