Is het genoeg?
Als ik daar nu op terug kijk, dan besef ik dat al die vragen eigenlijk terug te leiden zijn tot één vraag. “Ben ik genoeg?”
In mijn kindertijd had ik alles wat ik nodig had. Ik hoefde nooit te twijfelen aan de liefde van mijn ouders. Ik hoefde nooit schrik te hebben voor mijn veiligheid.
En als ik nu naar mijn kleine schat kijk, dan hoop ik uit de grond van mijn hart dat ook hij zich veilig voelt bij ons. Dat ook hij weet dat hij geliefd is. Ik hoop dat hij weet dat we van hem houden, tot aan de maan en terug. Dat hij weet dat niets die onvoorwaardelijke liefde voor hem kan doen wankelen, wat hij ook zegt of doet. Dat we altijd naar hem zullen luisteren. Dat we er altijd voor hem zullen zijn. Want dat is exact wat we doen. En dat voelt hij ook, of dat hoop ik toch, net zoals ik dat vroeger voelde.
Eigenlijk is het simpel. Als je kind ’s nachts wakker wordt, dan is het jouw stem die hij wil horen. Het zijn jouw armen die hij rond zich wil voelen. Het is door jou dat hij getroost wil worden. Het is jou dat hij nodig heeft.
Als hij voor het eerst lacht, dan ben jij de eerste met wie hij die lach wil delen.
Als hij zijn stem ontdekt, dan ben jij de eerste aan wie hij over zijn dag wil vertellen in zijn eigen taaltje.
Als hij zijn eerste stapjes zet, dan is het de trotse blik in jouw ogen waar hij naar op zoek gaat.
En daar draait het om. Je kindje wil jou. Je kindje heeft jou nodig. Jij bent genoeg. Altijd.
Vrij naar Mother.ly
