Het Grote kerstplan van mijn vierjarige dochter: cadeautjesgek wordt gulle gever

‘Maar mama, dan moeten ze toch gewoon hun schoentje zetten?’

Ik voelde me niet meer goed bij die overdaad, omdat ik besefte dat er zo veel mini-mensjes zijn die veel minder hebben. Omdat mijn dochter zo bezig was met het materiële vertelde ik haar over kindjes die geen cadeautjes krijgen en soms zelfs geen eten hebben… En dat we dus best dankbaar mogen zijn voor wat we hebben.

Mijn dochter zag niet meteen een probleem.

‘Maar mama, dan moeten ze toch gewoon hun schoentje zetten? Dan hebben ze chocola om te eten en speelgoed om te spelen.’

Daar stond ik mooi; tegen magische mannen die ’s nachts speelgoed en chocola brengen kon ik niet op. Ik moest even nadenken wat ik daarop moest zeggen.

‘Sommige kindjes hebben helemaal geen schoentjes om ergens te zetten, ze hebben geen huisje, weinig kleding...”

Iedereen terug blij, of niet?

Grote ogen keken mij aan…

‘Dan ga ik de speelgoedjes en kleedjes die ik niet aandoe aan die kindjes geven en dan is iedereen terug blij, toch mama?’

Ik twijfelde om verder te gaan, maar hoorde mezelf eerlijk toegeven dat het eigenlijk  niet genoeg zou zijn voor alle kindjes...

Mijn kleine meid dacht even na en zei eerst aarzelend, maar dan vastbesloten:

‘Mama, dan ga ik alles van mijn speelgoed delen.’

Ze zag het al helemaal voor zich: nieuwe vriendjes en vriendinnetjes in ons huis die allemaal met haar speelgoed mochten spelen. Haar oogjes begonnen te fonkelen. Toen ik zei dat dat zelfs niet genoeg is om alle kindjes te helpen, moest ze wel héél diep nadenken.