Het leven zoals het is: neonatologie

• Céleste kreeg alle noodzakelijk vitamines via een infuus
• Haar voeding liep via een sonde recht in haar maagje
• Haar lichaamstemperatuur werd continu gemonitord en optimaal gehouden in de couveuse
• De couveuse werd het grootste deel van de dag afgedekt, aangezien de baby's maar 1 lux licht kunnen verdragen (dat komt overeen met de hoeveelheid licht van 1 theelichtje)
• Er werden continu houdingswissels doorgevoerd, zodat ze niet continu in dezelfde positie lag

De psychologische ontwikkeling en hechting van de baby is echter minder goed na te bootsen in een couveuse. Daarom werd de aanwezigheid van de ouders enorm gestimuleerd.

• Wij waren ten allen tijde welkom op de afdeling, ook 's nachts. We mochten de verpleging altijd opbellen.
• Naast haar bedje lag er een logboek met Célestes parameters per uur, zoals bv. hoeveel alarmen ze deed, haar lichaamstemperatuur, wat ze in haar pampertje had gedaan, etc. Dit logboek mochten we altijd inkijken en wanneer we aankwamen kregen we te horen hoe ze het er tijdens onze afwezigheid vanaf gebracht had.
• Van bij het begin mochten we helpen bij haar verzorging, nl. het mondje en de oogjes proper maken met een steriel gaasje, de saturatieprobe van voetje wisselen, de temperatuur meten onder de oksel en het pampertje verversen. We mochten Céleste ook steeds zelf wassen, aanvankelijk met gaasjes en steriel water in haar couveuse, eens ze wat groter was in een apart badje. We kregen de ruimte om hierin te groeien: eerst een demo van de verpleegster, dan samen doen en dan helemaal alleen. Het was ook oké als we hier nog niet klaar voor waren.
• Buidelen, huid-op-huid contact met je kindje zoals een kangoeroe met haar jong, werd warm onthaald. Ik buidelde dagelijks meerdere keren terwijl Céleste haar melk kreeg via de maagsonde.
• Andere bezoekers waren welkom, steeds maximaal 1 persoon vergezeld door één van de ouders. Zij mochten Céleste echter niet aanraken. De oma's hun handen jeukten, daar hoef ik geen tekeningetje bij te maken.

Vanaf dan leefden we volgens het tempo dat Céleste aangaf. We stonden amper stil bij wat er allemaal gebeurde en lieten ons door haar leiden. Had zij een goede dag achter de rug, dan hielden we de moed erin en konden we alles 's avonds even van ons af zetten. Had zij het moeilijker, dan gingen wij met een bang hartje naar huis en belden wij 's avonds/'s nachts/'s morgens de verpleging voor een update van haar situatie.

Mijn vriend en ik leefden die periode op automatische piloot. Mijn dagen zagen er grotendeels hetzelfde uit. Opstaan, afkolven, ontbijten, wandelen met de hond, kolven, naar het ziekenhuis rijden (en hopen op een parkeerplek), Céleste verzorgen en buidelen, kolven (en ondertussen een boterham in mijn mond steken), opnieuw Céleste verzorgen en buidelen, kolven, samen met de papa Céleste verzorgen en terwijl hij buidelde ging ik opnieuw kolven, samen naar huis rijden, eten opwarmen en jawel kolven, gaan slapen, 's nachts opstaan om te kolven, nog even slapen en alles begon opnieuw van het begin af aan. En zo ging het weken aan een stuk.

Mijn vriend ging vrij snel opnieuw werken zodat hij zijn vaderschapsverlof opspaarde voor als Céleste mee naar huis mocht. De dagen waarop hij 's morgens met mij meeging naar het ziekenhuis hielpen mij onderscheid maken tussen weekdagen en het weekend.

Chapeau voor de papa, want terwijl ik continu bij Céleste kon zijn, moest hij zich concentreren op het werk. Op dagen dat zij het minder goed deed, vormde dit des te meer een uitdaging. Zodra ik aankwam in het ziekenhuis stuurde ik hem een foto met update van de afgelopen nacht. Soms was dit geen positief verhaal en reed hij halsoverkop naar het ziekenhuis om bij ons te zijn …

Deze blog verscheen eerder op Babystepsbyceleste.