Het lijkt wel alsof je soms een muur opbouwt rondom je

“Wat kan ik doen om je te bereiken? Waar kan ik je vinden als alles in chaos lijkt, je hoofd een doolhof zonder logica? Voor mij is het een raadsel, voor jou een vraagteken zonder antwoord. Ik wil met je zoeken naar de oplossing of op z’n minst naar een eerste aanwijzing, zodat we samen op pad kunnen gaan. Samen een pad bewandelen om daarbij niet enkel een antwoord te vinden, maar vooral ook terug de weg naar elkaar.

Op de momenten waarop je een muur lijkt op te bouwen rondom je, ben je voor mij het meest gewapende beton dat er bestaat. Enkel sommigen kunnen met voldoende water je zandkasteel laten instorten en je terugvinden, maar ook dat lukt niet altijd. Ik probeer het soms met begrip, dan eens met boosheid en op andere keren met alles wat ik op dat moment voorhanden heb.

Ik probeer je grenzen te geven waarbinnen je mag bewegen, waarbinnen het voor mij veilig genoeg lijkt om te zoeken naar wat we samen willen vinden. Wat dat ook moge zijn. Meer kan ik je niet geven, daar zorgt mijn gevoel voor. Een gevoel van vanalles en nog wat.

Misschien is het dat? Misschien is mijn gevoel te sterk en te overweldigend voor jou op dat moment? En kan je enkel de muur neerhalen of op zijn minst de poort tot je paleis openen als mijn gevoel wat minder geladen is?

Dat ik het niet weet. Dat ik het soms echt niet meer weet.

Wat ik wel weet is dat ik van je hou. Hoe sterk je fort ook mag zijn. Hoe groot het leger in jezelf om anderen - inclusief mezelf - te bestrijden, ze tegen te houden. Hoe sterk je jezelf ook verzet tegen het ondernemen van de zoektocht naar wat je op dat moment nodig hebt. 

Ik hou van jou, zoveel dat het me pijn doet. Zoveel dat ik mijn gevoel niet kan laten zakken of kan omtoveren tot iets waar je minder defensief op reageert.

Ik hou van je, en dat zal ik blijven doen. Altijd.”