5 redenen die een kleuter serieus overstuur kunnen maken (en die jij, als volwassene, nooit zal begrijpen)
Reden 1: Ik wil als eerste die trap op (of af)!
Wat dacht je nou? Dat jij als eerste naar boven of beneden mocht? Think again! Wat bezielde je toch! Die beslissing die maar 1 seconde in beslag nam, is genoeg om je kleuter volledig uit zijn dak te laten gaan.
Reden 2: Niet dit speeltje, maar dàt
Je ziet het niet. Het lijken net 2 dezelfde speeltjes. Toch? Waar zit het verschil nu? En als er al verschillen zijn, zijn ze toch ver te zoeken. Of je nu op die rode brommer zit, of die blauwe: dat blijft toch gelijk? Neen hoor. Het ligt aan jou. Jij ziet het niet. Koop een nieuwe bril. Verdubbel je glazen. Of steek extra contactlenzen in. Want je begrijpt het niet. Punt.
Reden 3: Het moet die kleur zijn
‘Mama, ga je me vandaag met het blauwe washandje wassen?’. O wee als het net in de wasmachine ligt. Want je weet wat er zal volgen … Een hevige huilbui. Gekruiste armpjes. Beteuterde blik. Mondhoeken naar beneden. Want ja. Dat witte washandje is niet hetzelfde natuurlijk. Idem voor de blauwe ontbijtkom. Waarom zou je kleuter uit de groene eten? Dat is vragen om ruzie! Zorg er dus maar voor dat hij op tijd uit de vaatwasmachine komt!
Reden 4: Ik wil als eerste in of uit bad
Als je 2 of meer kinderen hebt, stop je ze gewoonlijk samen in bad. Maar ook daar moet je een gebruiksaanwijzing voor hebben. Want de volgorde speelt wel degelijk een rol. Wie gaat er als eerste in bad? En wie mag er als laatste uit? Be prepared for some noise!
Reden 5: Mama moet me uit de auto halen
Of papa. Maar het blijft niet gelijk wie je kleuter uit de auto haalt, als je boodschappen gaat doen of op je oprit parkeert. Ook als je je kleuter in de auto stopt, om naar school te gaan, is het niet vanzelfsprekend wie de gordel vastgespt. ‘Neen, mama moet dat doennnnnn!’. En als je dan probeert om de discussie aan te gaan of je eigen zin te doen. Ja, dan weet je precies waartoe een boze kleuter in staat is.
Het hoort er allemaal bij
Meestal kan ik de driftbuien wel aan hoor. En probeer ik gewoon kalm te blijven. Want dat werkt uiteraard het beste.
Maar soms, heel soms, als ik zelf al moe, gestresseerd, overwerkt of verdrietig ben, kan ik er minder tegen. En dan verlies ik ook wel eens mijn geduld. Dat geef ik toe.
Maar dan denk ik aan al die koppels die al jaren proberen om een kindje te krijgen. En wel 100 zwangerschapstesten halen. Tevergeefs.
Of aan die adoptieouders die het wachten moe zijn en ernaar verlangen om hun kleine spruit te gaan afhalen op de luchthaven.
Of de mama of papa die een sterrenkindje heeft, een bezoekje brengt aan het graf of de verjaardag in gedachten viert. Maar dan zonder taart. En zonder slingers.
En dan verman ik mij.
Want wat ben ik dankbaar dat jij zo overstag kan gaan. Dat je soms een mep verkoopt, of een stevige trap tegen de deur, het hoort er allemaal bij.
Hier of daar is er ergens een papa of mama die geld zou geven om het mee te kunnen maken.