Het sorrybriefje dat mijn hart deed smelten

'Genoég! Dat het genoég is!!!' Ik besef dat ik overreageer en trek me voor 5 minuten terug in mijn slaapkamer. Waar is die Mary Poppins als de vermoeidheid loodzwaar op je weegt, je geen zwart meer van wit of grijs kunt onderscheiden en je gewoon het liefst van alles in de zetel zou willen gaan neerliggen om te slapen?

Wat voorafging

Het is baddertijd voor de twee meiden en wat eerst startte als gezellig onderonsje met ons drietjes (‘Hihi, mama, jij hebt een dikke poep! Schuif eens op!’) is op de een of andere manier ontaard in een tsunami veroorzaakt door twee wilde piraten.

Ik denk nog aanvankelijk: ik laat het passeren, maar om een onverklaarbare reden kan ik het ineens niet meer verdragen. Ik begin te roepen en blijf roepen. ‘STOP! NU!’ Natuurlijk reageert de olijke kleuter door niet meer mee te werken. Ze loopt van hier naar daar, luid joelend in haar blote kont, en begint van haar oren te maken. Waardoor ik, uiteraard, helemaal door het lint ga.

Ik roep nog eens een paar keer, zet de desbetreffende rebel in de hoek, en roep dan nog een keer of twee. Yes, mommy had lost her mind. De 6-jarige giechelt een beetje nerveus, maar ook dat smoor ik in de kiem. Waarop ik dus vertrek naar de slaapkamer om wat af te koelen.

Zijn we nog vriendjes mama?

Als ik terugkom zijn de twee gekalmeerd, net als ik. ‘Mama, jij bent de liefste mama van heel de wereld’, zegt kind 1. Ik slik en glimlach, trek haar tot bij mij om te knuffelen. Hoe doen ze dat toch, die kinderen, om zo snel te vergeven en lief te zijn?

Het kleinste geweld is het er niet mee eens, ze vindt me nog altijd een beetje stom, maar duwt haar kopje tegen mij.

Als ik vijf minuten later iets sta af te wassen, komt de oudste naar mij. ‘Mama, ik heb een briefje… Wil je het eens lezen?’ En daar ergens, tussen de soep en de afwas, brak mijn hart.