Het taboe van de bekkenbodemspieren

Twee zwangerschappen en bevallingen later besef ik ten volle waarom ze zo belangrijk zijn. Ik behoor nog tot de ‘happy few’ die, ondanks een zwakkere bekkenbodem, geen last heeft van incontinentie. Maar dat het zo’n impact kon hebben op je leven, had ik nooit gedacht. Een dag spelen met de kindjes, een wandeling en wat huishoudelijke taken en daar is het: het zware, drukkende gevoel. Er zit niets anders op dan te gaan zitten en het rustig aan doen.

Na mijn eerste zwangerschap voelde ik het verschil al. Na een intensere dag begon het zware gevoel op te komen. Tijdens mijn tweede zwangerschap werd ik na zes maanden nog harder met de neus op de feiten geduwd dat ik een zwakke bekkenbodem had (hallo spataders op vreemde plaatsen).

Na mijn tweede bevalling kan ik dan ook zeggen dat de fysieke impact op mijn lichaam en dan vooral mijn bekkenbodem één van de grootste redenen is om het bij twee kindjes te houden. Ik kijk verwonderd naar al die mama’s met drie of meer kindjes en vraag me dan af; hoe doen ze het toch? En dan bedoel ik, naast die vele kinderen in leven houden, vooral; hoe houdt hun bekkenbodem het vol?!

Het lukt me nu nog om het met de nodige oefeningen draaglijk te houden. Onder vriendinnen lijk ik een uitzondering te zijn als ik eerlijk zeg dat ik hier last van heb. Ondanks de stijgende aandacht hangt er nog een taboe rond. Er moeten toch veel vrouwen zijn die een zeurend gevoel hebben na inspanningen? Of die blij zijn dat ze het toilet net op tijd gehaald hebben?

Ik moedig elk initiatief dat bekkenbodemproblemen aankaart en bespreekbaar maakt heel hard aan. Omdat ik weet dat de impact niet klein is, dat je je zo alleen kan voelen in je probleem maar vooral dat er oplossingen zijn. En het is zo belangrijk dat je deze kent. En af en toe samen lachen met vriendinnen over het scheetje dat op het foute moment te horen was, maakt een wereld van verschil.