Het verhaal van een geboorte: soms is het oké als het even niet allemaal lukt
Oké om niet oké te zijn
Soms lukt het gewoon even niet… En kun je je als aanstaande mama heel even verloren voelen, ondanks alle (uiteraard goedbedoelde) aanmoedigingen die je uit je omgeving krijgt. En dat is ook oké. Soms màg het even niet gaan. En het is heel belangrijk om ook dat gevoel als aanstaande mama voldoende te krijgen: het is écht oké als het nu eventjes niet gaat. Neem je tijd. Want in die momenten kun je misschien net weer op adem komen, jezelf terugvinden en er weer tegenaan gaan.
Over naar het bevallingsverhaal van Sarah & Tom!
Rugweeën
Die woensdagavond, tien dagen na de uitgerekende datum, komen Sarah en Tom aan in Oostende. De bevalling zal de volgende ochtend worden ingeleid. Gebruikelijk is dat de avond voordien een pilletje wordt opgestoken om de baarmoederhals wat weker te maken, zodat de volgende ochtend kan gestart worden met het infuus met weeën-opwekkers. Bij Sarah blijkt het pilletje echter het laatste zetje dat nodig was om de weeën spontaan op gang te brengen. Van dat nachtje slapen voorafgaand aan de inleiding is al snel geen sprake meer.
De hele nacht vangt Sarah dapper haar weeën op, maar zonder noemenswaardige ontsluiting tot gevolg.
Wanneer een nacht keihard werken niet meer dan 2 cm opening heeft opgeleverd wordt besloten de anesthesist te bellen. Even later word ook ik gebeld, Sarah heeft 4 cm ontsluiting nu, en ik vertrek richting Oostende. Rond de middag kom ik aan.
Hoewel Sarah van die vervelende rugweeën heeft waarvan de venijnige pijn zelfs met epidurale verdoving niet helemaal weg te krijgen is, gaat het er toch gemoedelijk en rustig aan toe in de verloskamer. Een beetje té rustig misschien want vlot ontsluiten doet het daar nog altijd niet. De uren gaan voorbij, ik lees wat in mijn boek, drink koffie, smul van Sarah’s zelfgebakken overheerlijke appelcake en ga zelfs nog een wandeling maken op het strand.
Ontgoocheling
Sarah heeft het minder getroffen, die zit aan haar bed gekluisterd, met van die amper te verdoven rugweeën, en een baby in haar buik die voor geen cm wil opschuiven. Er werd inmiddels ook medicatie opgestart om de weeën wat in intensiteit en duurtijd te laten toenemen en zo de ontsluiting toch wat te doen vorderen en dat lukt: ze krijgt 7 cm ontsluiting (hoera!)! Maar even snel als het infuus werd opgestart gaat het ook weer uit: de baby reageert er niet zo goed op, dan maar weer op zijn tempo.
Alweer uren gaan voorbij en de ontsluiting blijft op 7 cm. Als nu ook het woord ‘keizersnede’ valt is de ontgoocheling bij Sarah groot. Ze had dit zo graag zo anders gewild, ze wou in bad bevallen, en de ouders hadden daarom, hoewel ze helemaal niet van Oostende afkomstig zijn, voor dit ziekenhuis gekozen. En nu dit… De ene ontgoocheling na de andere volgt en het vertrouwen in haar eigen lijf is ver te zoeken.
Een uur later komt de dokter langs om Sarah nog een keer te onderzoeken, de beslissing om al dan niet een keizersnede uit te voeren zal nu vallen. Zowat iedereen in de kamer haalt opgelucht adem als de dokter zegt dat het positief evolueert en dus geen reden ziet om een keizersnede uit te voeren. ‘Zowat iedereen in de kamer’, behalve Sarah dus. Sarah, die een uur geleden nog moest huilen bij het idee dat het misschien op een keizersnede zou uitdraaien, kan nu wel huilen omdat het GEEN keizersnede wordt.
Niet alleen haar geduld en doorzettingsvermogen, maar ook haar flexibiliteit en mentale aanpassingsvermogen worden zwaar op de proef gesteld. Als ook die verdomde rugweeën dan nog een keer venijnig toeslaan is het voor Sarah even genoeg geweest.
Ruimte om het even niet meer te zien zitten
En ook in mij knakt er op dat moment iets. Ik zou haar bemoedigende woorden willen toespreken, maar kan geen woord uitbrengen. Ik zou mijn hand troostend op haar hoofd willen leggen, maar iets weerhoudt me ervan dat te doen. Helemaal ongepast vind ik het om haar op dit moment te fotograferen, dus dat doe ik ook niet. Ik kan alleen maar met haar meevoelen, haar ontgoocheling, haar frustratie, haar verdriet, haar pijn, haar wanhoop...
Het raakt me hoe alle goedbedoelde aanmoedigingen van Tom en van de vroedvrouwen niet alleen van haar afketsen, ze maken haar zelfs boos. En ik vind dat ze gelijk heeft; ik vind dat ze het recht heeft en de ruimte mag krijgen om het eventjes helemaal niet meer te zien zitten (je zou voor minder!).
Met de moed der wanhoop, en een beetje hulp van de arts, perst Sarah op vrijdagochtend, iets na half twee, dan eindelijk haar flinke zoon Rob de wereld in. De manier waarop ze hem meteen liefdevol in haar armen sluit doet me vermoeden dat ze hem al meteen vergeven heeft wat hij haar de afgelopen uren allemaal heeft aangedaan, en ik pink stiekem een traantje weg.
Proficiat Sarah en Tom, geniet van jullie prachtige zoon, en dank je dat ik erbij mocht zijn om dit verhaal voor jullie vast te leggen!
Heel veel liefs,
