Het verhaal van Helena*: Thuiskomen met lege handen en een lijf leger dan leeg …

De weg naar huis is hels. Het voelt alsof we je achterlaten en tegelijkertijd komen we dichter naar jou toe.

En dan, dan kom je thuis, in een leeg huis, met je handen leeg en je lijf leger dan leeg. Alle babyspullen staan in de kelder, want we kregen de tijd niet om al je prachtige spulletjes klaar te zetten. We wilden het namelijk niet snel snel doen, maar we wilden hier van genieten, van elk moment, en alles moest perfect zijn voor jou. Zo gebroken voelde ik me, zo weinig mama, een huis met zo weinig zichtbaarheid naar jou, onze baby.

Gelukkig heeft een lieve verpleegkundige van het UZ Leuven een vroedvrouw geregeld. Want hoewel ik geen baby mee naar huis neem of een zichtbare baby heb, heb ook ik stuwing. En nog geen klein beetje, want ik had 24u lang zo mijn best gedaan om elke 3u voor jou te kolven. Bijna twee weken lang, 2x/d kolven is de boodschap om een borstontsteking te voorkomen.  Mijn melkproductie maakt me ook dat tikkeltje meer mama, dat is nog even de zichtbare link tussen ons.

Dat pure goud weggooien krijg ik niet over mijn hart, dus houd ik het bij om een kaars mee te maken. Maar ook naweeën, bloedverlies, spuitjes ter preventie van een embolie/trombus ... daar kom je niet onderuit als sterrenmama. Want hoewel ons lijf ingenieus in elkaar zit, begrijpt je lijf niet dat er geen baby is. Helaas zorgt dit er dan ook voor dat die kwaaltjes nog tien keer erger zijn. Ze kunnen er niet meer bij. Die fysieke pijn is ondraaglijk bovenop de immense emotionele pijn.

Plots kom je terug in de wereld, moet je terug in de maatschappij en zijn we uit die bubbel gerukt. We zijn terug op onszelf aangewezen en moeten verder. En ook al krijgen we wel veel steun van vrienden en familie, kookt vzw Eleonoor een week voor ons ... toch hebben we vooral tijd en rust nodig.

Maar tijd en rust is nog niet mogelijk, we moeten eerst nog alle praktische dingen regelen. Om te beginnen moeten we je geboorte gaan aangeven en meteen ook je overlijden aangeven. We moeten een begrafenisondernemer regelen, we moeten denken aan crematie of begraven, wat voor soort urne ... En hoe vreemd het ook klinkt, eindelijk wil je tijd voor al deze dingen. Je wil het mooiste van het mooiste kunnen kiezen voor jou. Dat wat het meest bij je past. Net zoals al je andere spulletjes, maar we willen jou zo snel mogelijk thuis.

We moeten  alles regelen zodat de familie je kistje kan komen groeten, maar ook die plek moet perfect voor jou zijn.

We willen zoveel mogelijk voor jou doen, want jij lieve meid, jij bent geboren. We maken geboorte- en overlijdenskaartjes, we maken herinneringscadeautjes, we maken de letters van je naam ... We organiseren een afscheidsmoment voor jou, in een tuin in Oppem, omdat we jou in de natuur het dichtst bij ons voelen. We versieren de tuin met zelfgemaakte vlinders, vers geplukte bloemen ... We vertellen familie en vrienden over jou, want iedereen moet jou leren kennen. Jij, onze kleine meid, ons gouden kind, jij bent er geweest, jij was er echt. En al hebben niet zo heel veel mensen me zwanger gezien van jou, toch willen we dat iedereen je leert kennen, het moet, we zijn het je verschuldigd en we willen het ook zelf. Onze perfectie. We laten foto’s van je zien en een prachtig filmpje, waar jij jezelf in alle puurheid laat zien. We vertellen jouw verhaal, je grootouders lezen ook iets voor je voor. We spelen liedjes af die helemaal bij je passen en drinken nadien nog iets op jou, mooie prinses.

En hoewel we het voelen aankomen, kunnen we het niet voorkomen of is het niet minder zwaar: onze klop komt de dag na het afscheidsmoment. Plots is er niets meer. Geen doel meer. Pure leegte. Een immens verdriet dat de kop op steekt. Ontroostbaarheid, rauwheid, pijn, verdriet. Zo zwaar dat we op sommige momenten er elkaars verdriet niet kunnen bijnemen en dat is hartverscheurend. Want je wil er voor elkaar zijn, maar soms lukt het gewoon echt niet omdat je eigen pijn zo intens is. Maar met zachtheid, liefde, tijd en veel natuur kunnen we langzaam weer een klein klein beetje ademen af en toe.