Brief aan mijn ongeduldige (te vroeg willen geboren worden) kinderen
Mijn liefste, ongeduldige kinderen
Ik vind het wel schoon. Jullie ongeduld om de wereld te verkennen, om mensen te ontmoeten, om graag gezien te worden en zelf graag te zien.
‘k Vind het nu al een schone eigenschap van jullie allebei. Maar het is niet zorgeloos.
Mona, jouw ongeduld was té groot. Als eerste in de rij kwam je aangestormd op 25 weken. Dat is te vroeg, ook al is je enthousiasme onevenaarbaar. Binnen minder dan één maand vieren we jouw eerste verjaardag en overlijdensdag. Ik leef er naartoe, terwijl jouw broer mijn gedachten in een ongelijke spreidstand trekt.
Haarfijn opgevolgd
Zijn situatie is helemaal anders. Hij woont nu 32 weken in mijn buik en ik word haarfijn opgevolgd. Spuitjes voor longrijping, weeënremmers; meneer zijn enthousiasme wordt kunstmatig ingetoomd.
Mama's en papa's,
Ik kies bewust voor de piste om Mona en haar broertje als enthousiaste, nieuwsgierige kinderen te zien. Ik zou het evengoed kunnen hebben over het onvermogen van mijn eigen lichaam om een zwangerschap te voldragen. Die piste overweeg ik niet.
Je kan het naïef vinden of denken dat ik iets ontken, maar ’t is de enige manier om geen pakje bijeen te huilen.
Dus kies ik er bewust voor.
Hoewel ik nu nog geen ervaring heb met de nazorg van een vroeggeboorte, zie ik al de eenzaamheid van de reis. De zorgen, een hoop oncontroleerbare tijgerin-gevoelens, met een haast ziekelijke obsessie monitors, lampjes en draadjes gadeslaan.
Hoedje af voor de mama’s en papa’s die deze reis al ondernamen. Voor hun geduld met hun levenslustige ongeduldigaards. ’t Zijn kanjers!
Lisa (mama van Mona – geboren en gestorven 25 februari 2016,
32 weken zwanger van Mona’s broer)
