4579fi.jpg

Het verhaal van mijn zwangerschap en bevalling: roze lijntjes, maar geen roze wolken

13/03/2017
Mamabaas
Door Mamabaas

Ondertussen zijn er al wat vriendinnen en kennissen over de vloer gekomen, en die vertellen maar al te graag over hun eigen zwangerschap. Hoe fantastisch het is om een kind te krijgen, en dat ze toch zo lief zijn die eerste maanden! Ik knik instemmend, maar diep vanbinnen denk ik iets anders… 

Augustus 2015

Zondagmorgen, augustus 2015. Ik sta op om naar het toilet te gaan en ik denk bij mezelf: zou ik nog eens een zwangerschapstest doen? Ik doe het! Na 1 minuut verschijnen er al twee roze lijntjes op mijn scherm. Ik barst in tranen uit en ren naar mijn vriend. Na negen maanden proberen was het ons gelukt.

September 2015

Ik ben heel misselijk en geef de hele dag over. Niet zo leuk, maar dat nemen we erbij, zeker?
Eind september. Ik sta ’s morgens op om te gaan werken, ik ga naar het toilet en merk dat ik bloed verlies. Er beginnen al allerlei scenario’s door mijn hoofd te spoken. Ik probeer rustig te worden en bel naar mijn gynaecoloog. Diezelfde dag mag ik naar haar gaan om me te laten onderzoeken. Wat blijkt? Ik had een embolie die de bloeding veroorzaakte. De gynaecoloog heeft dit - zonder verdoving - onmiddellijk verwijderd. Oké, ik kan terug rustig ademhalen.

Ik ga weer aan haar bureau zitten. De gynaecoloog vertelt me dat mijn baarmoeder is ingezakt. Ik kijk haar raar aan. “Ingezakt? Wat wilt dat nu weer zeggen?” “Je kunt dat eigenlijk vergelijken met een ronde appel waar iemand een stuk uit heeft gebeten”, zegt ze. “Kan het kwaad voor mijn zwangerschap?” “Ja, we moeten het goed in de gaten houden, de baby zal misschien te vroeg geboren worden door plaatsgebrek.” Ik probeer er nog niet te veel over na te denken.

Oktober 2015

Ik ben nog altijd misselijk en kan niks binnenhouden. Ik sta op een nacht op om naar het toilet te gaan en merk dat mijn benen vol bloed zitten. Ik blijf een paar seconden voor mij uitstaren en kijk dan naar mijn bed: alles hangt vol bloed.

Ik begin te huilen en denk meteen het ergste. Midden in de nacht vertrekken mijn vriend en ik naar de spoed. De gynaecoloog kijkt op haar echo naar mijn baby, het hartje klopt nog. Pffff, wat een opluchting. De vermoedelijke oorzaak van de bloeding weten ze niet. Ik word op rust gezet en mag niet meer gaan werken. Oké, dan moet dit maar, alles voor mijn baby, denk ik.

November 2015 - februari 2016

Ik ben heel onzeker. Elke keer als ik naar het toilet ga of iets vreemds voel, ben ik bang.
 

Maart 2016

Om de twee weken moet ik nu naar de gynaecoloog om mij te laten onderzoeken, omdat de kans bestaat dat ik vroeger moet bevallen.

April 2016

26 april. Het is eindelijk zover, na maar liefst 41 weken zwangerschap begin ik ’s avonds weeën te krijgen.

Wij vertrekken midden in de nacht naar de kliniek. Na de eerste controle heb ik al 5 cm opening. Oké, dat gaat goed, dus tijd voor een epidurale. Alles verloopt heel vlot; telkens als de gynaecoloog mij controleert, komen er centimeters bij, alleen ligt ons meisje nog heel hoog.

Na 17 uur arbeid heb ik 9 cm opening, maar ons meisje is nog steeds niet ingedaald. Na een paar keer te proberen te persen is er nog altijd geen verandering. De hartslag van de baby begint onregelmatig te worden. Ik kijk geregeld naar het scherm en opeens begint haar hartslag te dalen.

Er komen verpleegsters binnengelopen, de gynaecoloog wordt gebeld. Oké mevrouw, de baby moet er nu uit! Ik vergeet nooit die blik van mijn gynaecoloog. De gynaecoloog zet de zuignap op ons meisje en na twee keer persen is ze er dan eindelijk.

Ik ben overdonderd door emoties, de tranen lopen over mijn wangen, want eindelijk kan ik mijn meisje vasthouden. Na de bevalling ben ik doodmoe en uitgeput, het enige wat ik wil is slapen.

Mei - juli 2016

Begin mei: we zijn thuis met ons drietjes!

Nu kunnen we eindelijk genieten, denk ik, maar dat loopt toch anders dan verwacht. Vanaf het moment dat wij thuis komen, begint onze dochter te wenen.

We proberen van alles om haar te doen stoppen met huilen, maar niks helpt. Dit duurt zo 3 maanden. ‘s Nachts en overdag: het enige wat ze doet, is wenen. Er zijn dagen waarop ik gewoon haar slaapkamerdeur niet wil opendoen; ik wil dan alleen maar in mijn bed liggen en slapen en huilen.

Wij gaan met haar naar het ziekenhuis voor onderzoek, maar ze vinden niets. “Sorry, dit zal wel voorbijgaan”, klinkt het.

Ik ben op, ik kan niet meer. Door de vermoeidheid beginnen mijn vriend en ik ruzie te maken. Ik heb gewoon zin om haar in haar bedje te laten liggen en naar buiten te gaan en te schreeuwen! Roze wolk, waar blijf je? 

Overleven zonder rozengeur en maneschijn

Hoe ik dit uiteindelijk toch overleef? Vooral door erover te praten met andere mensen, en dan vooral moeders. Dan begin je te merken dat je niet de enige bent die het moeilijk heeft. Ik heb me te veel gefocust op het perfecte plaatje. Bij sommige mensen bestaat dat misschien wel, maar hier is dat duidelijk niet het geval.

Zou ik blij zijn geweest als iemand mij in het begin van mijn zwangerschap verteld zou hebben dat het niet altijd allemaal rozengeur en maneschijn is? Eigenlijk wel. De maatschappij richt zich vooral op het ‘mooie’ van het mama zijn.

Ik heb veel artikelen en verhalen gelezen tijdens en na mijn zwangerschap, over als je problemen hebt met dit of dat hoe je dat kunt oplossen. Maar wat als je baby 3 maanden aan een stuk haar longen uit haar ziel krijst? Niks helpt dan, en zulke verhalen worden meestal niet gepubliceerd. Daarom ben ik blij dat er zo iets als Mama Baas bestaat, want hier kun je tenminste realistische verhalen lezen, die echt niet altijd met een roze wolk te maken hebben.

Ben ik nu teleurgesteld dat ik niet op een roze wolk geleefd heb, iets waar ik eigenlijk op zat te wachten, 9 maanden lang? Nee, ik sta realistisch in het leven nu, ik besef dat die roze wolk niet echt noodzakelijk is. Ik ben hier zelfs sterker uit gekomen, samen met mijn vriend. Maar ik moet ook toegeven dat als ik op kraambezoek ga en de mama vertelt over haar baby, hoe braaf en lief die toch wel is, dat ik dan een klein beetje jaloers ben. Waarom hebben wij dit niet gehad? Maar goed, we hebben er ons over gezet. 

Augustus 2016

De huilbuien zijn gedaan, mijn lichaam krijgt stilletjes meer energie. Je eerste lachje is een feit en ik lach zelfs mee. Als je slaapt, kan ik uren naar je kijken, en dan denk ik bij mezelf: dit is elke traan waard geweest!

Ondertussen zijn er al wat vriendinnen en kennissen over de vloer gekomen, en die vertellen maar al te graag over hun eigen zwangerschap. Hoe fantastisch het is om een kind te krijgen, en dat ze toch zo lief zijn die eerste maanden! Ik knik instemmend, maar diep vanbinnen denk ik iets anders… 

Eind goed...

Nee, ik heb geen roze wolk gezien, maar moet dat dan? Nee! Mijn dochter is nu 5 maanden en ik geniet van elk moment met haar, goed of slecht. Ik ben gelukkig!

Gastmama L.

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes