Hiep hiep hoera voor jou, mama, op de verjaardag van je kindje!

Fijne eerste verjaardag als mama!

Ja hoor, de 365'ste dag in mijn dochter haar leven werd groots gevierd met vrienden en familie. Ik was de gastvrouw die rondliep en ervoor zorgden dat de glazen vol bleven en dat iedereen het naar zijn zin had. Maar het was pas 's avonds laat, toen ik in mijn bed lag, dat ik tot het besef kwam; Hé, het is vandaag de 365'ste dag, dat ik mama ben. Fijne eerste verjaardag aan mezelf, mama!

Want eerlijk mama's, verdienen wij op die dag ook niet even een extra applausje?! Verdienen wij geen stukje taart omwille van het afgelopen jaar?! Om de toch wel hevige rollercoaster die wij 365 dagen geleden zijn ingestapt. Al dan niet voorbereid op het veel te gekke avontuur van het moederschap. Verdienen wij geen felicitaties omdat wij het deze afgelopen twaalf maanden hebben overleefd?! Met vallen en opstaan?! Ik denk van wel, en daarmee bedoel ik: ik weet zeker van wel. Dus daarom mama's, wanneer jullie kindje zijn eerste verjaardag viert, lees dan dit bericht. Ik wens ook jou een fijne verjaardag vandaag!

Hiep hiep hoera omdat wij mama's een jaar geleden toch maar even dat schattige wezen op de wereld hebben gebracht. Zonder (alhoewel ....) veel gezaag en geklaag. Omdat wij een jaar geleden op die bevallingstafel lagen, geen besef van wat komen zou. Geen idee hoe een wee zou aanvoelen en geen idee wat de verpleegkundige bedoelde met 'persdrang'. Toch hebben we het geflikt. En die knip of scheur, we namen ze er bij.

Hieperdepiepers aan ons lichaam dat een jaar geleden de strijd is aangegaan met het postnatale. Met de blubberbuik en de overgebleven kilo's die hun plek lijken gevonden te hebben, permanent. Het aanvaarden van de striemen, die zichtbaar zijn als we een bikini dragen. En alhoewel ze zeggen dat je hier fier op moet zijn, dat dit een teken is van de bevalling, soms voel je je er gewoon lelijk door. Die striemen verdwijnen niet meer, hoe goed je ook smeert met crèmekes.

Proficiat aan ons doorzettingsvermogen van het afgelopen jaar. Tijdens het geven van borstvoeding of op andere momenten dat opgegeven gewoon simpeler leek.

Hiep hiep hoera, aan onze hersenen die dit jaar zoveel geleerd hebben, of moeten leren hebben. Het bestuderen van inbakeren, slaaproutines, het opstarten van vaste voeding... Wie had gedacht dat medicatie geven voor de eerste keer zo moeilijk was?! Hoeveel keer kijk je de dosering na voor je effectief medicatie gaf?!

Lang zal ze leven, onze mama - energie! Onze energie, die soms ver te zoeken leek (en nu nog!). Wie wist dat je kon overleven op zo weinig slaap?! Dat slaap doorbreken zo makkelijk kon. En dat je na nachtvoeding vijf makkelijk kon inslapen? Een dag telt 24 uur, maar vanaf dat je het moederschap in stapt telt die telling niet langer mee.

Hieperdepiepers aan onze organisatorische skills die we dit jaar (verder) hebben ontwikkeld. Een baby, een gevulde ijskast en een proper huis. Applausje voor ons zelf, we kennen ondertussen de kneepjes van het vak. Of zal ik zeggen: de trucjes om het zo te laten overkomen bij de buitenwereld.

Proficiat aan ons (moeder)hart dat heeft ontdekt dat ‘houden van’ pas tot zijn recht komt bij de geboorte van ons eigen vlees en bloed. De fierheid die je voelt, als je je echtgenoot bezig ziet met je kind. De overtuiging in je hart dat dit gezin, jouw gezin, het beste is wat je ooit zal overkomen.

Maar ook een extra applaus aan ons hart, omdat het heeft leren loslaten. Op nog geen twaalf maanden hebben we anderen (al dan geen vreemde) moeten leren vertrouwen. De onthaalmoeder of de crèche. Misschien een eerste logeerpartijtje bij opa en oma?!

Ons hart omdat je hebt leren vertrouwen in je kind. En hebt moeten aanvaarden dat zij jou niet altijd nodig zal hebben.

En een extra dikke vette proficiat, mama, aan onze persoonlijkheid. Dat we zijn mogen groeien op deze 365 dagen als mama. Dus hiep hiep hoera aan onze kleine spruit, maar ook aan onszelf. We doen dat goed, mama's!

PS: deze telt uiteraard ook voor de papa's!

Deze blog verscheen eerder op smotherhoods.