Hoe blijf je positief, na twee jaar proberen?

Na een achttal maanden werd ik een beetje zenuwachtig: zou er iets fout zijn? We zijn nochtans twee mensen met een gezonde levensstijl? Ik liet mijn ongerustheid vallen bij mijn huisarts. Zij had er geen oren naar. Pas na één jaar mag je je zorgen maken, zei ze. Ik probeerde mijn ongerustheid te sussen en mijn rusteloos gevoel te negeren.

Eind juni 2018 maakte ik toch een afspraak bij mijn gynaecoloog. Alles leek prima, ze vond het vreemd dat ik nog niet zwanger was en zei meteen dat haar ervaring leert dat koppels in “onze situatie” (Hadden we plots “een situatie”?) uiteindelijk zwanger werden via inseminatie.

Inseminatie… hét woord was gevallen. Subfertiliteit…hadden we plots een vruchtbaarheidsprobleem?

Onderzoeken

Mijn gynaecoloog stelde een eileideronderzoek voor. Tijdens dit onderzoek spuiten ze contrastvloeistof in je baarmoeder en eileiders, via de scan kunnen ze op die manier zien of er geen verklevingen zijn. Dit onderzoek werd mijn eerste kraakpunt. De procedure werd uitgevoerd door een ijskoude assistente van de gynaecoloog.

Het onderzoek startte met het plaatsen van een klem op de baarmoedermond. Op één of andere manier was dit moeilijk waardoor dit niet meteen lukte. Dit was extreem pijnlijk. Ik dacht van mezelf dat ik een hoge pijngrens had maar dit verbrak alle records. Na enkele pogingen stond de klem vast, nadien kwam de contrastvloeistof. Dit zou een krampachtige pijn moeten veroorzaken. Ik voelde echter niks meer na de pijnlijke start. De assistente keek op het scherm en zei doodleuk:” links is dicht”.

Ik schrok: links is dicht? Wat betekent dit? Wat nu? Is dit de oorzaak van onze “subfertiliteit?” Met heel erg weinig uitleg werd me gevraagd opnieuw contact op te nemen met mijn gynaecoloog. Eens thuis belde ik haar meteen op. Mijn gynaecoloog raadde me aan om contact op te nemen met het UZ omwille van een verkleving van de linker eileider. En zo begint het tweede deel van ons verhaal: het UZ-deel.  

Vrij snel kregen we een eerste afspraak met een gynaecoloog op de dienst Reproductieve geneeskunde. Hoe confronterend om tussen alle andere koppels in de wachtruimte te zitten… Hebben wij nu officieel ‘een vruchtbaarheidsprobleem’? Na het eerste gesprek volgden enkele onderzoeken. Mijn linker eileider bleek helemaal niet dicht te zijn, dit  was waarschijnlijk een reactie op het pijnlijke onderzoek.

Mijn partner en ik bleken in  een goede, vruchtbare gezondheid te zijn. Maar aangezien we al dertig jaar waren en aangezien ik na één jaar proberen niet zwanger was, stelden ze inseminatie in een spontane cyclus voor.

Inseminatie 1.0

In oktober 2018 was het dan zo ver. Aan de hand van (heel erg dure Clearblue) ovulatietesten moest ik bepalen wanneer mijn eisprong eraan zat te komen. In de vruchtbare dagen zie je een flikkerende, lachende smiley. Vierentwintig uur voor jouw eisprong zie je plots een lachende smiley, zonder flikkering. Bij mij kwam dit blijvend beeld echter nooit, waardoor ik het gevoel had dat we mijn eisprong aan het missen waren. Jammer genoeg kreeg ik weinig gehoor. Dag 15 van mijn cyclus mocht ik uiteindelijk toch naar het UZ gaan voor een echo. En ja hoor, mijn eisprong was reeds voorbij.

Inseminatie 1.1

Deze keer moest ik vanaf dag 10 in mijn cyclus telkens een echo en bloedafname laten nemen. Mijn eisprong werd niet gemist en de eerste inseminatie was een feit. Zestien dagen vol ongeduld gewacht, af en toe toch stiekem een zwangerschapstest gedaan. Maar de test bleef negatief. Inseminatie 1.1: niet geslaagd.

Inseminatie 2.0

In januari 2019 begonnen we vol goede moed aan het nieuwe jaar. Opnieuw een inseminatie, 16 dagen wachten en… goed nieuws! Na een anderhalf jaar eindelijk een positieve zwangerschapstest. Ik deed zelfs drie test omdat ik het echt niet kon geloven!! De bloedafname door mijn huisarts bevestigde effectief dat ik zwanger was. Wij waren zo gelukkig! Eindelijk op die roze wolk!

Op naar de eerste echo

Enkele dagen voor de eerste echo merkte ik plots bruinverlies op. Ik belde in paniek naar een vroedvrouw van het UZ Gent. Zij vertelde me dat dit veel kon betekenen, dit hoefde niet meteen negatief te zijn. De dagen nadien verdwenen mijn zwangerschap symptomen: mijn borsten werden minder gevoelig, ik werd steeds minder misselijk,…

Met een bang hart gingen mijn vriend en ik op 11 februari 2019, de dag van de eerste echo, de spreekkamer binnen. De gynaecoloog haar mimiek veranderde meteen toen ik mijn verminderde symptomen met haar besprak. Ze besloot meteen over te gaan tot de echo, op zoek naar het hartje dat niet te zien was.

“Er is geen hartslag”.

Gebroken naar huis, met medicatie in de hand om “het vruchtje” te laten afkomen. Deze medicatie had geen effect. Enkele dagen laten opnieuw naar het UZ om een dubbel dosis te halen. Ook dit had weinig effect. Toen kreeg ik het advies om mijn maandstonden af te wachten want dikwijls komen “alle restjes” dan wel mee….

Na mijn eerste maandstonden volgend opnieuw een echo. Er werd nog een restje gezien in mijn baarmoeder. Dit werd bevestigd door een diagnostische hysteroscopie, een onaangenaam onderzoek waarbij ze met een kleine camera in jouw baarmoeder kijken. Dit restje moest verdwijnen. Via een operatieve hysteroscopie onder narcose werd dit weggesneden.

Toen ik ontwaakte, hoopte ik eindelijk, na anderhalve maand, volledig te kunnen “ontzwangeren” en deze droeve gebeurtenis eindelijk een plaats te kunnen geven. De gynaecoloog had echter geen goed nieuws. Blijkbaar was ik tijdens de operatie wat beginnen bloeden wat zorgde voor een slechte zichtbaarheid. Het was dus niet zeker dat de operatie ook effectief gelukt was. Drie weken later werd er opnieuw een diagnostische hysteroscopie gepland. Deze drie weken waren bijzonder moeilijk voor mij, de gedachte de operatie nogmaals te ondergaan was bijna niet dragelijk. Ondertussen werden enkele vriendinnen van me zwanger waardoor dit alles nog zwaarder werd.

Uiteindelijk kreeg ik eind april 2019 goed nieuws: alles was weg én we konden terug starten met de inseminatie!

Inseminatie 3.0

In mei 2019 hadden we dan onze derde inseminatie en… jawel hoor, opnieuw zwanger! Maar meteen werden we van onze (kleine) roze wolk gehaald. Mijn HCG-waarde stond bijzonder laag. De kans dat dit tot een goede zwangerschap zou uitdraaien, was minimaal. En inderdaad, enkele dagen later besliste de natuur dat het voorbij was. Het UZ onderzocht ons allebei nogmaals, deze keer grondiger. Ik zou een autoimmuunstoornis hebben. Van zodra ik zwanger ben, valt mijn lichaam de zwangerschap aan. Met wat medicatie zou dit echter niet meer gebeuren. Is dit dan de oplossing? We voelden terug hoop…

Inseminatie 4.0

In augustus 2019 waren we opnieuw klaar voor een nieuwe poging, gewapend met heel wat medicatie. Dit zou ons toch geen drie keer kunnen overkomen, toch?

En oh ja… opnieuw zwanger! Deze keer geen roze wolk maar meteen schrik en angst. En deze angst bleek meteen gegrond te zijn want ook deze keer stond mijn HCG-waarde veel te laag. Vandaag, 4 september, besliste de natuur opnieuw dat het genoeg geweest is.