Hoe de kleine nietsjes eigenlijk mijn alles zijn
Frulletjes en prutjes
Vandaag was zo’n goede dag. Ik ben steenkapot, want ik heb niet stilgezeten. En toch ben ik voldaan. Is er iets speciaals gebeurd? Bwa nee. Het was gewoon een dag zoals anders, maar alles was in evenwicht... De was en de plas is gedaan. De kindjes zijn in bad geweest na de hele dag lekker lui in de pyjama te hebben rondgehangen.
We hebben naar een filmpje gekeken. Een spelletje gespeeld. Ik heb mijn hoofd even kunnen leegmaken door wat te joggen.
In onze bubbel
Zo kabbelde de dag voorbij. Traagjes. Zoetjes. Hij bestond uit niets in feite. Kleine ditjes en datjes. Heel veel wasjes en plasjes.
Het was alsof we in onze eigen bubbel zaten.De tijd stond stil, school of werk waren verre landen waar we nog eventjes niet aan dachten. Vandaag waren we gewoon hier. Samen.
Vandaag was niets speciaals eigenlijk. En net daarom was-ie zo bijzonder.
Ik zou hem wel nog wat willen rekken. ‘Nog evenkes spelen’, zoals mijn jongste zegt. Omdat ik weet dat dit de dingen zijn die ik me later zal herinneren als ze groot zijn.
Hun voetjes trippelend door het huis, giechelend om alle deugnieterij die ze samen uitsteken. Ik die er een beetje moe en verward achter loop te hossen, maar stiekem mee giechel. De chaos in huis. De geur van pyjama's. En, nadien, van vers-uit-bad.
Het hele niets van het alles. Ik kan het niet vaak inzien. Vroeger dacht ik dat geluk groots moet zijn. Maar vandaag zag ik het wel. Dat dit het eigenlijk is waar mijn hart van overloopt. Dat dit eigenlijk mijn alles is.
