Hoe de liefde voor je kind meer waard is dan eender welke borst- of poedermelk
Geen borstvoeding mogen geven woog zwaar
Als vroedvrouw heb ik er de grootste moeite mee dat ik mijn kind geen borstvoeding mag geven. Door een auto-immuunziekte moet ik maandelijks therapie krijgen in het ziekenhuis. Een therapie die ik moest stoppen voor de zwangerschap, maar die dringend heropgestart moest worden na de geboorte.
Rationeel wist ik dat dit hoognodig was; ik was fel achteruit gegaan tijdens de zwangerschap. Maar de consequentie dat ik geen borstvoeding mocht geven woog zwaar.
Toen Victor hevig zocht naar de tepel toen hij honger had, moest ik mezelf tegenhouden om toch niet even mijn bh uit te doen en hem te laten zuigen.
Of een vroedvrouw die verkeerdelijk zei na de hielprik: ‘Geef hem nog even de borst als troost’. Om dan te hervallen in: ‘Ah ja, maar je geeft flesjes zeker?’
Ik dacht minachting in haar stem te horen. Terwijl dat waarschijnlijk gewoon een weerspiegeling was van mijn eigen schuldgevoel.
Hart onder de riem
En zo zijn er geloof ik veel moeders die zich er niet goed bij voelen omdat ze de fles geven. Om welke reden dan ook.
Het staat buiten kijf dat borstvoeding een goede keuze is. Ik heb ook tonnen respect voor moeders die hun kind vol overgave borstvoeden. Maar hoe men het promoot als ‘de beste keuze’ (neen, in mijn geval is het dat niet), en alsof het een verzekering voor ‘een perfect gezond kind’ lijkt, dat vind ik een beetje verkeerd.
Ik wil alle moeders die zich enigszins slecht voelen over het geven van flesjes een hart onder de riem steken. Als moeder wil je altijd het beste voor je kind. En daar hoort ook een gezonde moeder bij. Fysiek en mentaal.
Geniet vooral van je flink groeiende spruit (die wonderwel ook groot wordt door dat poeder…) en geef vooral veel liefde. Dat is meer waard dan eender welke borst- of poedermelk…
Gastmama Emmy
