3139fi.jpg

Hoe ga ik om met co-ouderschap?

10/10/2015
Mamabaas
Door Mamabaas

Anderhalf jaar hebben we geprobeerd om zwanger te worden. Toen het eindelijk zover was, kon ik het haast niet geloven. We hadden zolang uitgekeken naar ons zoontje, wat de klap des te groter maakte. Op het moment dat ik moest bevallen was mijn vriend niet thuis. Ik was aangewezen op mijn schoonouders en dat stak tegen. 

Eindelijk, een baby!

Anderhalf jaar hebben we geprobeerd om zwanger te worden. Toen het eindelijk zover was, kon ik het haast niet geloven. We hadden zolang uitgekeken naar ons zoontje, wat de klap des te groter maakte. Op het moment dat ik moest bevallen was mijn vriend niet thuis. Ik was aangewezen op mijn schoonouders en dat stak tegen. Onze band was niet super, ze hadden het niet voor mij. Ze vonden me geen geschikte partij voor hun zoon.

Mijn vriend kwam pas aan in het ziekenhuis toen ik mijn ruggenprik al gekregen had, veel had ik niet aan hem gehad. Niet veel later was ons zoontje daar.

De eerste dagen waren hectisch. Al dat bezoek... ik was moe, maar bleef doorbijten. Ons zoontje was echt een wonderkindje. We hoorden hem niet, hij sliep en dronk goed. Toen ik ’s morgens mijn ontbijt op de gang mocht halen, zag ik al die mama’s en papa’s samen, en vroeg me af waar mijn vriend was. 

Babyblues

Enkele dagen na de bevalling kreeg ik te maken met de befaamde ‘babyblues’. Telkens als mijn vriend naar huis ging, barstte ik in tranen uit. Iedereen zei dat het normaal was en ik aanvaardde dat. Ik wou graag naar huis, maar aangezien ons zoontje een maand te vroeg geboren was moest hij wat langer blijven. De ontgoocheling bleek groot toen we eindelijk thuis kwamen. Mijn huis was een ravage. De vaat was niet gedaan, alle cadeau’s lagen daar... Daar waren de tranen terug. Waar ga ik beginnen? We kregen haast meteen bezoek, terwijl ik... ik wou gewoon even tijd voor mijzelf.

De eerste weken gingen prima voorbij. Ons zoontje zette zijn mooie start verder. Toch was ik moe omdat de nachten doorbroken waren. En toen begon het... Mijn vriend stond ’s nachts nooit op voor ons zoontje, hij was te moe. Toch verweet hij mij als ik overdag eens even neerplofte in de zetel terwijl ons zoontje een dutje deed. Ik voelde dat er iets niet klopte. Hij bleef langer weg na de voetbal, wat hij anders nooit deed. Als hij telefoon kreeg, liep hij gegarandeerd naar buiten. Sms’jes mocht ik niet lezen, laat staan weten van wie het was. Hij beweerde dat het klanten waren en ik geloofde hem.

Een week na de babyborrel had ik het echt gehad. Ons zoontje was intussen elf weken oud en in die elf weken had hij geen vinger uitgestoken. Niet één keer een flesje, ’s nachts opgestaan, een luier ververst, een badje gegeven... Integendeel, hij was meer en meer afwezig.

De confrontatie

Op een dag was hij gaan werken en had hij zijn iPad laten liggen. Het was sterker dan mijzelf en ben gaan neuzen op zijn Facebookpagina. Ik ontdekte zijn bedrog, dat hij een minnares had. Hij had haar voorgelogen dat ons zoontje het gevolg van een onenightstand was, dat we nooit een relatie gehad hebben. Misselijk werd ik ervan! Ik heb hem ermee geconfronteerd en hij bekende. Hij had iemand anders....

Onmiddellijk maakte hij duidelijk dat hij volledige co-ouderschap wou. In plaats van voor ons te vechten, hield hij het puur zakelijk. Twee maanden heb ik het laten aanslepen om een vaste regeling op te stellen. Elke dag ruzie, elke dag verwijten en bedreigingen. Ik hoorde van andere mensen dat ze hem boodschappen hadden zien doen met ons zoontje en zijn nieuwe vriendin. Ik was en ben nog altijd zo kwaad.

Tijdens de rechtzaak ben ik geplooid. Ik heb hem zijn zin gegeven. Opnieuw heb ik mijzelf opzijgezet. Zes maanden later heb ik nog steeds spijt van mijn beslissing. Van al wat er gebeurd is. Intussen is het gedaan met zijn nieuwe vriendin en doet hij er alles aan om opnieuw met mij en ons zoontje een gezin te vormen. Voorlopig wonen we nog niet samen en gaat ons zoontje om de twee weken op zondagavond naar hem. Dat moment is zo hartverscheurend. Ik voel mij schuldig omdat ik het gevoel heb mijn zoontje in de steek te laten. Ik wil geen halftime mama zijn, daar heb ik niet voor gekozen. 

Een plekje geven

Ik weet niet hoe ik dat moet verwerken. Elke keer opnieuw ben ik een emotioneel wrak. Mijn vriend zegt dat ik ermee moet leren omgaan. Maar dat gaat niet, ik kan het niet. Ik ben voorlopig in therapie om alles een plaats te geven. Maar eerlijk? Waarom zou ik mijn vriend een nieuwe kans geven? Omdat ik hem graag zie of omdat ik mijn zoontje dan weer elke dag bij me heb? Ik weet dat ik niet alleen ben, dat er nog andere mama’s en papa’s dit meemaken, maar hoe ga je hier in hemelsnaam mee om? Hoe geef je zoiets een plaats in je hart?

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes