Hoe het HELLP-syndroom mijn tweede zwangerschap beïnvloedde

Ik belde dus meteen mijn verloskundige op en vertelde hoe ik mij voelde. Haar reactie was: “Mevrouw, u mag onmiddellijk deze kant op komen, dan gaan we even kijken hoe het gaat met u en hoe de baby het doet verder.” In de praktijk werd mijn bloeddruk gemeten, werd de baby en het hartslagje gecontroleerd en moest ik een staal urine inleveren.  

Angst, spanning, afwachten

En toen… De uitslag van mijn urine was er. “Mevrouw, u heeft heel veel eiwitten in uw urine, en uw bloeddruk is 140/100. Ik vraag u om meteen naar huis te gaan, een vluchtkoffertje te pakken en naar het ziekenhuis te gaan!” Zo gezegd, zo gedaan.

In het ziekenhuis hebben ze mijn bloed geprikt, opnieuw mijn urine gecheckt en mijn bloeddruk gemeten. De bloeddruk was verhoogd van 140/100 naar 160/100! “Dit is niet goed, we gaan u naar de kraamafdeling toe sturen waar u meer hoort van de verpleging en de gynaecoloog.”

Op de kraamafdeling werd beslist dat ik moest blijven en dat ik de dag erna zou worden ingeleid. Ik dacht toen op dat moment ‘Nee, dat kan toch niet? Ik ben er zelf nog niet klaar voor om te bevallen!’ Maar het was het beste voor zowel Joey als mij om te bevallen de volgende dag ...

Het moment was aangekomen... Inleiding

De volgende ochtend, vrijdag 26 september, werd ik om 6u30 naar een kraamsuite gebracht. Alles werd klaar gemaakt ... SPANNEND!! De zenuwen gierden door mijn lijf toen. Als ik er nu zo terug aan denk en erover typ krijg ik er weer kippenvel van dat moment.

Rond 6u45 hebben ze dan eindelijk mijn vliezen gebroken en me weeënopwekkers gegeven. Het was dan gewoon afwachten hoe snel alles zou verlopen. Maar helaas, het ging allemaal zo langzaam ... Om 15u30  zat ik nog maar op 5cm en ik verging van de pijn. Ik had zulke heftige rugweeën, ik kon niet meer. Daarom kreeg ik rond 16u een ruggenprik, zodat ik nog eventjes kon rusten. WAAUW! Ik heb heerlijk kunnen slapen, maar helaas ik kreeg een complicatie er bij: ik werd wakker met hoge koorts en had 40,7.

Daarna gingen ze checken hoe het er voor stond alles. YES! 10 cm. Het was eindelijk zover. Om 20u11 is Joey geboren! Helaas heeft hij maar een halfuurtje bij mij kunnen liggen, omdat we beiden een infectie hadden gekregen. Mijn koorts was gestegen naar 41,7, en ook Joey had koorts. Zijn temperatuur was 40,2... waardoor hij onmiddellijk naar de neonatologie moest, aan het infuus met antibiotica. Helaas heb ik door dit alles geen borstvoeding kunnen en mogen geven. Daar baalde ik wel enorm van.

Eindelijk, naar huis!

Na 4 dagen mochten we dan "eindelijk" naar huis toe, YES!! Wat was dit allemaal spannend zeg, wat was ik bang dat het fout zou aflopen, gelukkig dat het allemaal goed afliep!

Helaas had ik na die tijd nog wel een flinke nasleep aan het HELLP-Syndroom over gehouden. Ik was snel overprikkeld, vermoeider, had last van een hoge bloeddruk, en ben ook ook ruim 1,5 jaar depressief geweest hierdoor, waardoor ik mezelf vaak wegcijferde.

Heb de eerste 1,5 á 2 jaar bijna niet over mijn gevoel rond het HELLP-Syndroom gesproken. Ik dacht ‘dit gaat wel over’, maar nee ... Toen heb ik er veel over gesproken met vriendinnen//vrienden en een dokter, waardoor ik me gelukkig weer stukken beter voelde en er nu ook makkelijker over kan praten.

Opnieuw zwanger … en nu?

Deze zwangerschap ging met veel ups en downs, ik was zo onzeker en bang de hele zwangerschap. Dat komt ook omdat ik zoveel miskramen heb gehad waardoor de angst erger geworden is.

Uit voorzorg gaf de gynaecoloog mij al Ascal-tabletten om een eventuele HELLP of een andere zwangerschapsvergiftiging te voorkomen. Ook kreeg ik veel meer controles en uitgebreide onderzoeken. Hoe vaak ik wel niet op het observatorium ben geweest en aan die CTG heb gelegen … maar alles voor de gezondheid van Jari en mij!

Mijn bloeddruk schommelde enorm deze zwangerschap. De ene keer was hij perfect, de andere keer nog net binnen de norm. Wel maakte ik mij meteen zorgen als ik tintelingen had, of weer sterretjes zag. Gelukkig nam de gynaecoloog me ook elke keer serieus waardoor ik dan onmiddellijk langs mocht komen voor controles en onderzoeken. Ik kreeg wel het advies dat ik me niet zoveel moest aantrekken van negatieve dingen, en geen inspanning mocht leveren.

Ik heb  de 39 weken gehaald met deze zwangerschap. Ik werd opnieuw ingeleid, omdat het voor mijn eigen gezondheid niet medisch verantwoord was om tot de 40 weken te lopen.