Hoe ik de vroeggeboorte van mijn tweeling heb ervaren

En toen waren er die eerste eenzame uren, die eerste bange dagen. Ik voelde mij ellendig en blij tegelijk. Doodongerust en heel gelukkig. Kwaad en teleurgesteld en euforisch en opgewonden. Ik ben die eerste nachten zo bang geweest om jullie nog te verliezen. Maar tijdens de verzorging leek ik altijd veel te lachen. Wat moesten we anders? Deze situatie was zo nieuw voor ons, we waren blij met alles wat we kregen.

Er was verdriet

Maar er was wel verdriet. Om de gemiste start, de wazige bevalling, omdat ik er niet bij was toen mijn zoontje voor het eerst kennis maakte met zijn zusjes, omdat alles zo snel ging en ik niet leek te kunnen volgen.

Ook al waren de hevige gevoelens kort, ze waren er wel: waarom mocht ik ze de eerste dagen niet pakken? Waarom is ze opeens blauw? Waarom lukt het niet zonder cpap? Waarom vergeten ze te ademen? Het geluid van al de alarmen is iets wat je je hele leven blijft horen. Naar mijn gevoel heb ik toen veel te weinig voor mijn dochtertjes kunnen doen en was de afstand tussen ons veel te groot.

Geen tijd om te bekomen

Tijd om te bekomen was er niet. In de plaats kwam er blijheid omdat ze flinke stappen vooruit deden en na 10 dagen mochten we verhuizen naar de N* en besloot ik onbewust de gevoelens van op de NICU te “parkeren”. De N* werd  mijn veilige, rustige wereld. Weinig alarmen, geen risico’s meer, geen gemoei en alleen wij 3, uren aan een stuk kangoeroeën, tot laat in de nacht. Heerlijke momenten.

En plots was daar de vraag of we VTO (vroeger dan de normale ontslagdatum met extra ondersteuning naar huis) zagen zitten. We waren weer wat overdonderd maar gingen hier wel op in. Natuurlijk wou ik mijn gezinnetje gewoon thuis.

Ik kreeg mijn meisjes mee naar huis toen ze net wel en net geen 2kg wogen.  We voelden ons goed, want het lukte allemaal: 16x per dag flesje proberen, aanvullen met sondevoeding, monitor, heen en weer rijden voor opvolging in het ziekenhuis, alles mooi opschrijven, overleven op minimale uurtjes slaap … voor emoties was weinig tijd. Voor onze knuffeluurtjes ook…  En daar verloor ik even het mama-zijn.

Toen kwam de klap

En dus kwam in september de klap. Ergens in mei waren we op de trein gestapt, meegenomen langs allerlei toppen en dalen, blijven gaan, maar nu de trein tot stilstand kwam, was ik zo teleurgesteld dat ik al de stationnetjes in een ruk was voorbij gereden. We konden even stilstaan bij wat er allemaal gebeurd was en ik kreeg alle emoties en gebeurtenissen niet meer geplaatst.

Gelukkig was er mijn gynaecoloog, die op de na-controle meteen zag dat er iets wrong en me doorverwees naar de psychologe. Ik had het heel erg nodig. Tijdens al onze gesprekken kon ik alles op een rijtje zetten, kon ik praten en wenen en vooral: ik kreeg de erkenning die ik zo hard nodig had.

Want het is lastig, als je omgeving alleen maar de goede dingen ziet, als je je gevoelens niet met je partner kan/wil delen, als niemand durft te vragen naar je bevalling terwijl je het er wel graag nog over wil hebben, als het lijkt alsof we onze moeilijke start maar moesten vergeten want “het gaat toch goed nu”. 

Dingen op mijn eigen tempo afsluiten

Elke week opnieuw kon ik zeggen wat er al ging maar ook voor de zoveelste keer zeggen met welke onbeantwoorde vragen, twijfels, frustraties en schuldgevoelens ik nog zat. We gingen nog eens langs de NICU, ik kon nog eens kijken waar ik jullie handje voor het eerste vasthad en ik kreeg vooral tijd om op mijn eigen tempo dingen af te sluiten.

Het gevolg van een vroeggeboorte op de mama, ook op lange termijn, is iets waar in het ziekenhuis maar weinig bij werd stilgestaan. Maar nu, na 4 jaar, heb ik mijn psychologe nog af en toe nodig. Elke geboorte, te vroeg of niet, maakt weer emoties los.

Een ongewild jaloers steekje bij een perfect plaatje van mama-papa-baby op de materniteit, net iets te veel betrokkenheid bij vrienden met een prematuurtje. Elke keer dat ze ziek zijn extra ongerust zijn of een ziekenhuisopname die opnieuw als een confrontatie voelt.

Maar ook bij elke mijlpaal, zoals de eerste schooldag of fietsen zonder wieltjes, zie ik mezelf weer overdonderd bij mijn fragiele meisjes in hun couveuse staan. En ben ik extra trots. En dan is het fijn dat ik daar bij haar weer even mag bij stilstaan.

Joke