Hoe ik langzaam mijn weg vond als mama

Zwanger en zelfzeker

We waren er klaar voor. Ik zou stoppen met de pil. Drie, twee, één … Heel diep ademhalen en … go. Ik was ervan uitgegaan dat ik meteen zwanger zou zijn. En dat was ik ook. Ik kom uit een nogal vruchtbare familie.

De eerste drie maanden waren ronduit lastig. Ik was doodmoe en kotsmisselijk. Wie heeft dat woord ‘ochtendmisselijkheid’ eigenlijk verzonnen? Ik was de godganse dag zo misselijk dat ik mijn eten amper kon binnenhouden. Enkel mango bleef nog wat zitten.

Maar die periode ging voorbij. De wolken verdwenen, de blauwe lucht verscheen. Ik voelde me goed, gelukkig en zorgeloos. Ik bereidde me zo goed mogelijk voor op wat zou komen. Ik deed mijn best zo relaxed mogelijk te zijn. Ik zou het op mijn manier doen en me niet te veel zorgen maken over regels en meningen. Ik stond er niet alleen voor. Mijn man was er, mijn familie, mijn vrienden.

En toen was het zover. 

Bevallen: alleen en onzeker

Mijn razendsnelle bevalling had me helemaal overdonderd, en eigenlijk best wel getraumatiseerd. Nee, ik had niet urenlang afgezien. Dus ik had geluk gehad. Toch? Zo voelde het niet. De liefde en verantwoordelijkheid die ik voelde voor mijn kwetsbare kleine baby overvielen me. Overweldigden me. De meningen van de mensen in mijn omgeving overdonderden me. Hier kon ik niet op voorbereid zijn.

Als ik mijn ogen sloot, zag ik de hele tijd beelden van mijn baby voorbijflitsen. Urenlang lag ik wakker, terwijl ik luisterde naar zijn ademhaling. Wiegendood. Af en toe raakte ik hem aan, alleen maar om hem te zien bewegen. Als ik toch in slaap sukkelde, schoot ik na enkele ogenblikken in paniek wakker. Visioenen had ik dan. Dat hij gestikt was in zijn lakentje. Dat ik na het voeden op hem in slaap gevallen was. Overal zag en rook ik gevaar. Ik voelde me een moedergans die hard en agressief blies naar alles wat haar jong in gevaar kon brengen.

Alleen ik kon mijn baby in leven houden. Maar ik voelde me alleen en onzeker. Het bleek geen exacte wetenschap te zijn, het moederschap. Iedereen wist wel iets te zeggen dat anders kon, beter moest. En wie wil nu niet gewoon het beste voor zijn kind?

Alle adviezen. Ik werd er gek van.

Ik had me zo sterk en zeker gevoeld tijdens mijn zwangerschap. Dat verdween nu als sneeuw voor de zon. Ik wilde zo graag een goede mama zijn dat het me beangstigde. Toen de borstvoeding niet helemaal ging zoals het hoorde, heb ik vier dagen aan een stuk gehuild.

Mijn I should be perfect-lijstje

Ik had op voorhand luid verkondigd dat ik een van die mama’s zou worden die haar leven niet zou veranderen. Mijn werk, mijn sociaal leven, mijn relatie. Perfect te combineren met het moederschap.

Maar nu was het zover. Hoe moest ik dat in godsnaam allemaal voor elkaar krijgen?

In mijn hoofd had ik een lijstje. Een ‘I should be Perfect’-lijstje, zeg maar. Onbewust, dat wel, maar toch was het er. Als een mantra.

• Zo snel mogelijk die zwangerschapskilo’s kwijtraken. Niemand mag ooit zien dat ik een kind gekregen heb.
• Geen wallen onder mijn ogen, graag. Slaaptekort heb ik niet. Echt niet.
• Een propere omgeving. Geen vuiltje op de grond, geen vuiltje aan de lucht. Een huisvrouw was ik niet. Ben ik niet. Zal ik nooit zijn. Maar de baby. Die mocht geen vuile kleren aanhebben. Geen vuile pamper. Geen vuile lakentjes. Op. Geen. Enkel. Moment. Van. De. Dag.
• Alleen maar vers eten.
• Flessenwater, enkel van 1 bepaald merk. Al had mijn kind nergens last van. Je weet maar nooit.
• Elke dag voldoende flesjes en potjes klaarmaken. Schoonmaken, steriliseren, vullen. Een huishoudelijk organisatorisch talent ben ik niet, maar de baby kon maar beter meteen op zijn wenken bediend worden als hij honger had. Een borst hoef je ook niet eerst klaar te maken.

En zo ging het maar verder. De lijst was eindeloos. Het voelde als een ketting aan mijn been, het was vermoeiend. Schuldgevoel als het niet perfect liep. Blikken van anderen die als zwaarden in mijn rug priemden.