Hoe ik mijn drang naar perfectie leerde los te laten

We stapten er vol goede moed in, het moest en het zou lukken. Verhalen uit onze omgeving temperden, maakten ons toch realistisch. We zien wel …

Voor de eerste terugplaatsing moest ik wachten op mijn maandstonden en dan waren we vertrokken. En wachten, en wachten. Ik dacht ‘de stress houdt ze tegen’. Toch even bloed trekken om te zien waar ik zou zitten in mijn cyclus. En dan dat telefoontje. ‘Mevrouw, u bent zwanger’, bijna meteen gevolgd door de woorden, ‘maar blijf met de voetjes op de grond want de kans is veel te groot dat het toch nog zal mislopen’.

Oké, voetjes op de grond. Blij? Geen idee … Voetjes op de grond!

Dat kleine wondertje bleef het goed doen, tegen alle verwachtingen in. We moesten wel een vlokkentest laten doen. Want de zwangerschap kon dan wel goed verlopen, het was nog altijd mogelijk dat het kindje bij geboorte niet levensvatbaar zou zijn. Dat zouden ze dan zien in zijn genetisch materiaal.

Na twee lange weken, het resultaat. ‘Alles is oké! En het is een jongen!’

Tranen van opluchting!

Ondanks dat ik wel altijd het gevoel heb gehad van ‘dit zit goed’, heb ik de zwangerschap lang ontkend, niet echt willen voelen. Ik herinner me dat ik in mijn zevende maand naar de gynaecoloog moest en me aan het klaarmaken was. Ik keek in de spiegel naar mijn zwangere buik en ik realiseerde me ‘ik ben zwanger?!’

Ik heb het de eerste weken, maanden na de bevalling heel moeilijk gehad. Ik was niet blij, ik verdroeg zijn wenen niet. Het maakte me onzeker en gaf me het gevoel dat ik een slechte mama was. Na anderhalf jaar viel ik uit. Burn-out, postnatale depressie, coronadipje … Wie zal het zeggen.

Ik durfde niet alleen te zijn met mijn zoontje. Bang om wat zijn wenen met mij zou doen. Bang dat ik hem niet zou aankunnen. Mijn partner werkt hard en veel, dus ik stond er vaak alleen voor. Ik plande onze dagen samen altijd bomvol, zodat hij bezig was en niet zou moeten huilen.

Ik ben er zeker van dat hij dat ook gevoeld heeft. Hij was niet blij, huilde heel vaak.

Vlak na zijn tweede verjaardag moesten we een weekje in het ziekenhuis verblijven. Hij was zijn levendige zelve maar had een zuurstoftekort. Tot zolang het tekort er was, moest hij blijven. Ik zag er enorm tegenop. Door corona moesten we op de kamer blijven en liefst telkens dezelfde persoon. Ik zat thuis in ziekte dus ik kon me het makkelijkst regelen.

Ik dacht oprecht: ‘hoe ga ik dit overleven? Ik kan dit niet, zo lang met hem alleen op dat kleine kamertje’.

Na de tweede nacht bleek dat we zeker nog enkele nachten moesten blijven. Toen heb ik een krak gekregen. Maar eens uit die krak heb ik geleerd: ‘Ik doe het gewoon. Ik stop met de perfecte mama te willen spelen die geen schermtijd toelaat, die altijd bezig is met educatief en pedagogisch verantwoorde bezigheden. Foert, ik ga hem nu gewoon graag zien en laten gebeuren wat gebeurt. En als we thuis zijn, zien we dan wel weer.’

Die dagen erna waren fijn, echt fijn.

Sinds dat moment is onze band veel beter. Hij is een vrolijker kind en ik spendeer zo graag en zoveel mogelijk tijd met hem. Ik heb alle ‘moetjes’ die ik in mijn hoofd had losgelaten en er ‘magjes’ van gemaakt. Ik ga noch mezelf, noch hem tot perfectie dwingen. We zijn perfect zo.

Het lijkt alsof we elkaar goed aanvoelen en begrijpen nu. Ik heb aan een blik genoeg en hij heeft aan mijn blik genoeg. Soms … het blijft een peuter.

Ik ben opnieuw zwanger nu, en dit keer is het wel via IVF gelopen. Jammer genoeg niet zo zorgeloos als we hoopten. Bij mij triggert het de schrik dat ik weer zo’n mama, partner, vriendin zal worden.

Hoe dan ook, ik ben een ander mens nu en ik hoop dat mijn ervaringen me net sterker gemaakt hebben. Ik ben er zo klaar voor om deze keer wel te genieten van dat dropje in mijn armen en de rest gewoon los te laten.