Hoe ik op een dag mama van vier kindjes werd

Life as it is

Zoals alle mama’s vind ik dat ik de drie mooiste en slimste kinderen van de wereld heb, een fantastische en zorgzame man en een drukke maar warme job vol voldoening. Ik hecht geen waarde aan materiële zaken. Ik koop mezelf amper iets, zelfs geen kleren, heb maar één paar laarzen per jaar die ik helemaal afslijt en lig niet wakker van krassen op mijn auto of gsm. En als ik mezelf eens verwen met een gelaatsverzorging (meestal voor een belangrijk trouwfeest of gebeurtenis), krijg ik altijd onder mijn voeten van de schoonheidsspecialiste dat ik meer moet smeren, smeren en smeren… Want dat duurt toch maar 10 minuutjes ’s ochtends?? Euhm, me dunkt dat u geen drie kinderen heeft, mevrouw??

Sofie and the gang

Stel ik ze even voor.

Eerst en vooral is er Tim, de man van mijn leven, met wie ik al 17 jaar samen ben, waarvan bijna 7 jaar getrouwd. 

Dan is er Lore, mijn oudste pareltje van 4,5 jaar. Het duurde 15 maanden vooraleer ik zwanger geraakte van haar. Tot dan was ik vooral dik geworden door picklechips, waaraan ik toen, om de één of andere onverklaarbare reden, echt niet kon weerstaan. En hup: 16 kg erbij, waarvan zes weken na de geboorte gelukkig al alles was verdwenen (leve borstvoeding en er erg hongerig kind op warme junidagen). 

Kindje nummer 1: zwangerschapszwemmen en -yoga

De bevalling was de moeilijkste van de drie. Ik ging een week over tijd (zeer frustrerend als je weet dat er maar vijf weken moederschapsrust meer volgen) en werd dan ingeleid. Ze was gigantisch en besloot ook nog eens naar de sterren te kijken. Tijdens mijn zwangerschap besloot ik alles uit te proberen om de bevalling zo goed mogelijk te laten verlopen. Ik ging één keer naar de zwangerschapsyoga, maar had zware bekkeninstabiliteit en kon na die sessie een week niet meer stappen. Niets voor mij dus. Dan maar wat zwangerschapszwemmen in heerlijk warm water… Toen kon ik mijn ventje nog wat kneden (de stakkerd wist toen niet beter en dacht dat het er allemaal bij hoorde) en verplichtte hem mee te gaan. 

Een uur ontspannend zwemmen beloofde de vroedvrouw in het saunacomplex ons (= wij en een paar andere koppels). Bleek dat die mevrouw, terwijl wij aan de kant stonden de rillen, eerst drie kwartier uitleg zou geven over hoe een bevalling verliep, hoe de anatomie er volgens haar vanbinnen uitzag en wat er kon misgaan… Er volgde net geen overhoring… Dan volgde een kwartiertje rondjes zwemmen in helemaal niet zo warm water met zo’n zwemworst. En zo ging het een paar keer. De keer nadien veinsde ik een vroegtijdige ontsluiting en belde haar op dat ik niet meer ‘mocht’ komen van de gynaecoloog. 

Weeën als de Himalaya

De weeën, opgewekt, werden al snel een weeënstorm. Er was dus sprake van minuten rustpauzes ertussen, nee, de pieken op de monitor zagen er als een Himalayagebergte uit. Bal op, bal af, bad in, bad uit, niets was goed. Op een bepaald moment had ik 3 cm opening. Na drie uur afzien dacht ik dat het spelletje ongeveer klaar zou zijn. Tot de vroedvrouw voelde en fier verkondigde dat ik 2 cm opening had! Euhhhh, ik denk het niet! Konden baby’s gewoon niet terug naar boven kruipen? 

Een epidurale was onvermijdelijk. Het legde spijtig genoeg alle vooruitgang stil. Maar we gaven niet op! Geen keizersnede voor mij en zo zag mijn gynaecoloog het gelukkig ook! De epidurale werd verminderd, de weeën werden weer sterker en ik legde me in elleboog- en kniehouding gedurende een paar uurtjes. Uiteindelijk ben ik toch nog spontaan bevallen van een sterrenkijkertje van 4,060 kg. En ik wou het zoooo opnieuw doen!

Lore: nog altijd een sterrenkijkertje

En het is nog altijd een sterrenkijkertje. Een sociaal treuzelend dromertje met een peperkoekenhartje. Altijd goedgezind, behalve als de details niet kloppen of ze voelt dat haar onrecht is aangedaan. Dat ze haar kousen ’s ochtends aantrekt zonder dat je bent moeten uitvliegen gebeurt heel zelden. Een schrammetje lijkt onmiddellijk een krater. Een mamadokter is dan geen goede zaak! Ik weet nooit wat ze op school allemaal gedaan of gespeeld heeft (wat heb je vandaag allemaal gedaan: ‘Van alles, mama…’), maar weet dan weer wel de voor- en achternamen van de kindjes die in de hoek hebben gestaan en waarom… Haar allergrootste wens? Dat heel de wereld glittert, dat alles blingbling is, dat niemand boos is op elkaar en dat ze nog een zusje krijgt! 

Baby nummer 2: de huilbaby

Loes, 3 jaar ondertussen, werd 16 maanden na Lore geboren. Ik besefte pas na 10 weken dat ik zwanger was (ik was nog maar net met borstvoeding gestopt…). Het was een bevalling en arbeid zoals in de boekjes: ze duurde een mooie 8 uur en er waren een paar minuutjes rustpauze ertussen, zoals het hoort. De bal was plots mijn beste vriend en Loes werd geboren zonder epidurale. 

De papa was aanwezig, maar het verschil met de eerste bevalling was zo groot, dat hij deze arbeid niets vond in vergelijking met zijn niersteencrisis. Opmerkingen zoals: ‘Ik ben moe.’, ‘Gaat het nog lang duren?’ en ‘Ik heb honger, ik ga een hamburger halen. Jij ook iets? Ah nee, jij mag zeker niet…’ pufte ik rustig weg.

Loes, dat was onze huilbaby, een karakter om u tegen te zeggen. Fijn en klein en nog altijd geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Just as we like it! You go girl! 

Ze heeft een geheugen van een olifant en eens je een plaats in haar hartje hebt veroverd, geraak je er niet meer uit. Ze heeft een voorliefde voor schoenen en kleren, wat me doet vermoeden dat het toch ergens in de genen moet voorgeprogrammeerd zitten, want thuis heeft ze dat nooit gezien.

Baby nummer 3: de lieve koala aan het been van mama

Daan, nu 19 maanden oud, is geboren om 1 uur ’s nachts. De dag daarop werd Lore 3. Jawel, drie op drie jaar! Opnieuw een onbevlekte ontvangenis. Was ik hier fysisch al klaar voor? We wilden er wel drie, maar het mocht nog even wachten.

De bevalling begon juist terwijl mijn ouders en schoonouders aan het cruisen waren in Noorwegen. Mijn mama was in alle staten toen bleek dat ze geen ontvangst hadden. Het verdict: drie uur arbeid, ook een sterrenkijker die zich gelukkig nog op het einde besloot te draaien. 4, 160 kg, waarom niet… En het had volgens mij 2 uur arbeid kunnen zijn. Mijn water was nog niet gebroken. Ik had een hele lieve vroedvrouw die er ook de vorige bevalling bij was en het erg vond dat ik toen geen aandacht had gekregen (ikzelf vond dat geen probleem; er waren op hetzelfde moment zeven andere bevallingen). Ze besloot eerst al de administratie te doen (lees 1 uur) en ging me dan wat aandacht schenken. Toen ik op 7 cm en het niet langer volhield (geloof me, de weeën van een sterrenkijker wens je niemand) vroeg ik om toch eindelijk mijn water te breken. Toen ze me beleefd antwoordde: ‘Maar mevrouw, dan moet ik de gynaecoloog bellen, want dan gaat u bevallen!’, lispelde ik: ‘DAT IS DE BEDOELING!!!’ En 5 minuten na het breken van mijn water was hij er. Met dank aan mijn geweldige gynaecoloog, die haar warme bed uit moest!

Het is een schat van een kereltje met bolle buik en kaakjes, een klein hartje. Zijn favoriete houding? Zoals een koala aan het been van mama hangen. Mannen en hun mama… Als hij 16 is, ga ik hem er toch mee confronteren. 

En dan nu: de praktijk

Hoe ik het allemaal klaarspeel, vragen de mensen mij.

Ik heb het geluk dat ik omringd word door een fantastische familie, vrienden en buren die mijn kindjes met plezier opvangen als mama aan het werk is. De ochtendshift is voor mij, de avondshift laat ik drie keer aan mij voorbijgaan door late consultaties. En ik ben allesbehalve perfect. Ik werk zeer hard, maar ben ook geen keukenprinses. Ik laat mijn kleuters op school warm eten en kook amper voor mijn man en mij. Als ik om 22 uur thuiskomt, ga ik meestal rechtstreeks slapen. Terwijl mijn mama kan toveren met eten. Ooit, als ik wat meer tijd hebt, wil ik het allemaal leren. Ik wil ook dat mijn kinderen later bij ons aan tafel komen aanschuiven op een zondagnamiddag.

Ik kan geen koekjes bakken of een broek stikken… En eigenlijk zou ik dat allemaal zo graag kunnen. Ik vind het allemaal veel belangrijker als hard werken. Maar nog altijd ben ik een evenwicht aan het zoeken in mijn leven.

En dan is er... nieuws

Ik keek uit naar volgend jaar. Eindelijk eens een zomervakantie zonder babyzorgen. Ik droomde al van kwartiertjes rusten in de zon, iets dat we sinds de kindjes er zijn, amper hebben kunnen doen. Gewoon de auto in en vertrekken zonder enige voorbereiding (mijn EHBO-kist niet meegerekend, maar die zal, vrees ik, nooit kleiner worden). Ik droomde al van wat ‘me-time’ en zou zeker weer wat gaan sporten. 

Oktober en november waren fysisch zeer zwaar geweest. Drukte in de praktijk, veel patiënten die ik moest opmonteren om het positieve in het leven weer te zien, de kindjes die wat prikkelbaarder waren door de vermoeidheid en het hectische dagelijkse ritme. Ik voelde dat ik dit ritme niet meer zou kunnen volhouden, maar kon geen nee zeggen… Ik kon zelf geen toekomstgerichte beslissingen nemen om mijn balans tussen draagkracht en draaglast te vrijwaren.

Door al die chaos was ik nog niet bij de gynaecoloog geraakt voor een spiraal en de pil bezorgde me te veel hoofdpijnklachten. Gelukkig had ik een vrij regelmatige cyclus... Dacht ik…

Eind november voelde ik al snel dat er iets niet klopte. Ik kreeg in mijn leven maar drie keer buikgriep en dat was elke keer aan het begin van mijn zwangerschappen. Daar hing ik dan weer boven de pot. Mijn bloeddruk herstelde moeilijk (ik herinner me tijdens Lores zwangerschap nog de consultaties al liggend onder mijn bureau op de grond). Ik kreeg een onweerstaanbare drang naar eten, terwijl ik normaal met een muizenmaaltijd toekom per dag.

Baby nummer... 4

Ik bleef het even ontkennen, denk ik, maar wilde het toen toch zwart op wit weten. Toen mijn zwangerschapstest positief bleek, heb ik gehuild, geschreeuwd, uren aan een stuk. Mijn man was ook zwaar onder de indruk, maar was alweer snel bij zijn positieven en probeerde me met zijn humor wat op te beuren. Ondanks al zijn pogingen was er niet veel dat mij kon kalmeren. Ik zocht de adressen op van de abortusklinieken en schrapte ze dan weer door, stuurde sms’en naar paar goede vriendinnen, maar wiste ze voor ik ze zou versturen. Ik zou het nooit kunnen, een abortus; ik heb een kind altijd als een geschenk, een wonder gezien. Dat is toch het meest onschuldige, eerlijke, liefdedragende wezen dat er op aarde bestaat? Ons huis is groot genoeg, financieel zijn er geen problemen… Waarom zocht ik die adressen dan in een vlaag op?

Ik heb alles alleen verwerkt, huilde me vaak in slaap. Ik voelde me schuldig omdat ik er ook maar één seconde had over nagedacht om het kindje te laten weghalen. 

Ik wist ook dat het al zwaar genoeg was voor mijn entourage. Drie kleine kindjes opvangen is niet altijd even gemakkelijk, dus durfde ik niemand in te lichten… Angst dat ons vierde kindje minder gewenst zou zijn, stel je voor! 

De bevallingsdatum was voorzien rond 5 augustus. We zouden dan niet op vakantie vertrekken, terwijl ik het zo nodig had. 

Mijn wake-upcall

Kon ik dit fysisch nog eens aan? Mijn bekken is stuk. Ik kan niet lopen of sporten, want dan blokkeer ik volledig. Opnieuw die gigantische buik, die slapeloze nachten, er na 5 à 6 weekjes bevallingsverlof weer staan op de praktijk en doen dat alsof het allemaal van een leien dakje gaat…

De meeste mensen die ik inlichtte, vonden het allemaal geweldig nieuws. Als er één iemand dit aankan, dan is het Sofie wel. Was ik maar zo sterk om af en toe mijn zwaktes te tonen..

Mijn gynaecologe heeft me fantastisch opgevangen door heel nuchter te zijn: ‘Je kan hier niets meer aan veranderen, dit is blijkbaar jullie lot en je gaat dat kindje even graag zien als de drie anderen…’

Meer had ik niet nodig… Ineens was al dat gepieker en getwijfel weg. Komaan Fie, je moet erdoor. Dit baby’tje heeft je nodig! 

Ik ben nog nooit zo ziek en moe geweest als dit eerste trimester, vermoedelijk omdat ik worstelde met mezelf. Ik ging braken nadat ik ’s ochtends me druk had gemaakt als één van de kindjes treuzelde met het aandoen van de schoenen en kwam onmiddellijk terug om de andere schoen aan te doen.