6776fi.jpg

Hoe ik uiteindelijk toch mama werd van twee kindjes

26/05/2020
Mamabaas
Door Mamabaas

Mijn verhaal start een vijftal jaar geleden. Of eigenlijk zelfs nog veel eerder. Had je me als kind gevraagd wat ik later wilde worden, had ik zeker ‘mama’ gezegd. De band met mijn oma en mijn mama is enorm sterk en ik wilde hen voorbeeld enorm graag volgen. Op jonge leeftijd leerde ik mijn man, de liefde van mijn leven, kennen. Ons leven was precies een sprookje. Alles verliep goed, we zagen elkaar enorm graag en kort na onze trouw besloten we om onze grote droom na te jagen: mama en papa worden.

Ik dacht soms weleens: wat als het niet gaat lukken? Wat gaan we dan doen? Maar dat scenario probeerde ik snel uit mijn hoofd te wissen. Heel snel kregen we goed nieuws: we waren zwanger. Ik was echt in de zevende hemel. De eerste twaalf weken leken eeuwig te duren. We waren zo gelukkig toen op de twaalf weken echo alles in orde was met ons baby’tje. Ik fantaseerde al over mogelijke namen, zocht op Pinterest al ideeën voor de kinderkamer, en kocht zelfs al enkele kleertjes.

Op 22 december volgde de 16 weken echo. Zou het een meisje of een jongen zijn? Het klinkt cliché, maar we hadden echt geen voorkeur. ‘Als het maar gezond is…’ Die dag staat in ons geheugen gegrift. We bekeken ons baby’tje op het scherm. Mijn man had dadelijk door dat het hartje niet meer klopte. Zelf zag ik aan de blik van de gynaecoloog dat er iets niet in orde was, maar ik wist niet wat.

De grond zakte weg onder onze voeten

‘Sorry, ik heb heel slecht nieuws. Het hartje is gestopt met kloppen’. Dit kon niet waar zijn… De grond zakte weg onder onze voeten. Tranen bleven stromen. Hoe we veilig thuis geraakt zijn, weten we tot op vandaag nog steeds niet.

De dagen en maanden die volgden, waren zwaar, heel zwaar. Je bent blij voor je vrienden die een baby’tje krijgen, maar vanbinnen sterf je. Toch besloten we de moed niet op te geven. Ons verstand zei ons dat ons kindje niet gezond geweest zou zijn en dat we ook niet wilden dat ons kindje moest lijden, maar ons hart kon dat moeilijk aanvaarden.

Een half jaar later werden we opnieuw zwanger. Deze keer geen euforie, maar angst. Wat als…? Helaas liep het na enkele weken mis. Nadien hebben we nog 2 miskramen moeten verwerken. Onze wereld stond stil. Onze grote droom leek plots heel veraf. We hebben alle mogelijke medische testen doorlopen, maar men kon niets afwijkends vinden. ‘De natuur beslist’, was het verdict…

We besloten het enkele maanden te laten rusten. Even geen euforie meer bij een positieve zwangerschapstest, maar ook geen zwaar verdriet achteraf. We wilden even weer ‘gewoon leven’. Het continu slingeren tussen hoop, angst en verdriet, werd ons mentaal te zwaar.

Ik werd gek van mezelf

En dan plots, heel onverwacht, waren we zwanger van ons dochtertje. De eerste weken waren vreselijk. Ik dacht bij alles wat ik deed: kan dit geen kwaad voor ons baby’tje? Ik werd zot van mezelf. Eens we de 16 weken gepasseerd waren, begon het beter te gaan. Ik kon al wat meer genieten van de zwangerschap. Op 30 weken gooide een hoge bloeddruk wat roet in het eten, maar mits de nodige rust ben ik zelfs nog enkele dagen overtijd gegaan. De bevalling zelf was er eentje van lange adem, die uiteindelijk nog resulteerde in een keizersnede.

En dan was ze er. Die eerste schreeuw, die blik, ik krijg nog kippenvel als ik eraan denk. Wat was ze mooi… Daar lag ik dan in de recovery te wachten totdat ik naar haar toe mocht. Elke vijf minuten vroeg ik aan de verpleegsters of alles in orde was met haar. Die mensen moeten gek geworden zijn van mijn vragen, maar gelukkig bleven ze heel geduldig.

Mijn roze wolk maakte plaats voor een donkergrijze

De eerste dagen waren magisch. We vertoefden echt in de zevende hemel. Zo dankbaar, zo intens gelukkig. Maar dan begon ons dochtertje te huilen. Zeg maar krijsen. Het ging door merg en been. We huilden tegen elkaar op. Ik geef eerlijk toe dat ik niet wist wat ik moest doen. Enorm onzeker maakte het mij. ‘Voelt ze niet dat ik haar mama ben? Wat zou ik anders kunnen doen? Ze zal toch niet zwaar ziek zijn?’ Mijn roze wolk maakte plaats voor een donkergrijze.

Mijn man bleef gelukkig heel kalm en heeft me ontzettend gesteund. Uren wandelden we door ons huis om haar toch een beetje te kunnen troosten. Een check-up bij de dokter bracht niets aan het licht. Ze was perfect gezond. Een hele opluchting, maar toch… Ik durfde mijn gevoelens enkel uitspreken tegen mijn mama en zus. Schaamde mij enorm voor mijn gedachten. ‘Had ik hier zo naar uitgekeken? Zoveel moeten doorstaan en nu kon ik niet blij zijn?’ Ik was zo zenuwachtig als ze huilde, het leek wel alsof mijn lichaam volledig blokkeerde. Eigenlijk had ik zelfs schrik van mijn eigen baby. Mijn eigen vlees en bloed, naar wie ik zo verlangd had.

Gelukkig werd ik via vrienden doorverwezen naar een kinderarts. Hij stelde dadelijk vast dat ze verborgen reflux had. Een aanpassing van melk en medicatie, veranderde mijn baby in een droomkind. Het krijsen was voorbij. Ze begon te lachen, te genieten van het leven. Ik hoef niet te vertellen dat ik de kinderarts nog steeds oneindig dankbaar ben…

Dat die eerste maanden met mijn dochtertje zo verlopen zijn, vind ik nog steeds zwaar. Ik krijg nog altijd tranen in mijn ogen als ik een baby’tje zo hoor krijsen. Gelukkig is ze nu een vrolijk, enthousiast en perfect gezond 3-jarig kleutertje. Ik hoop dat ze weet dat wij haar altijd met enorm veel liefde omarmd hebben en dat steeds zullen doen.

Een tweede kindje

Jullie gaan het misschien niet geloven, maar enkele maanden geleden werd ze zelfs grote zus! We hebben enorm lang nagedacht over een tweede kindje. Durven we de stap nog eens wagen? Moeten we niet gewoon dankbaar zijn dat we mama en papa konden worden? Vragen we nu niet te veel? Toen we weer een miskraam moesten verwerken, wilde mijn man het bij één kindje houden. Hij wilde niet nog eens dat verdriet verwerken. Ik begreep hem volkomen, maar anderzijds had ik het ook zo moeilijk om mijn ideale droom op te geven. Mijn zus betekent enorm veel voor mij en ik wou mijn dochtertje ook zo een steun en toeverlaat geven. We besloten het nog één keer te proberen… De allerlaatste…

Dat ik ongelooflijk trots ben op mijn kindjes, staat buiten kijf. Elke dag opnieuw besef ik hoeveel geluk ik heb hun mama te mogen zijn. Mijn doorzettertjes, mijn helden, mijn wondertjes. Oh ja, en bij mijn zoontje zijn de eerste maanden helemaal anders verlopen. Mijn angst verdween, ik voelde me door de band met mijn dochtertje helemaal ‘mama’ en ik was klaar om hem uren in mijn armen rond te wiegen.

Ik hoop dat ik met mijn verhaal andere mama’s een hart onder de riem kan steken en hen terug wat moed kan geven om te blijven hopen. Without the dark, we would never see the stars…

Liefs

H.

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes