Professioneel succesvol, maar ongewenst kinderloos

Het is vooral haar passionele verlangen naar een kind dat ongelooflijk krachtig voelt.  Het is een drang die haar met golven, telkens opnieuw, helemaal overspoelt. Het zien van zwangere buiken en baby’s raakt haar tot in het diepste van haar (moeder-)hart. Ze kan de pijn bijna fysiek voelen.

In haar omgeving heerst een groot misverstand: dat het haar eigen keuze zou zijn om geen kinderen te hebben. Omwille van haar carrière, die ze bewust prioriteit zou geven en waardoor ze minder zou verlangen naar kinderen.  Dat ze geniet van haar “kindvrij” leven.

Ze zou wel willen uitschreeuwen…

… dat dit helemaal niet is hoe de vork in de steel zit!

… dat  haar professioneel succes zo haaks staat op het verdriet om haar kinderwens. 

… dat ze professioneel al zoveel gezien en beleefd heeft, maar zo  snakt en nieuwsgierig is naar datgene van een totaal andere orde, het allergrootste naar haar aanvoelen: het moederschap!

Maar Sara zwijgt meestal. En verbergt haar verdriet achter een façade.

Ze heeft haar kinderloos zijn nooit gepland of beredeneerd; het voelt als een  “non- choice”.

• Liefdesrelaties bleken nooit duurzaam.
• Mr. Right bleek - toen ze hem dacht gevonden te hebben - haar kinderwens niet te delen.
• Het aanbod aan geschikte partners lijkt steeds kleiner te worden.
• Ze heeft te veel geleefd vanuit de comfortabel aanvoelende illusie dat ze zwanger zou kunnen worden tot ergens  ver in de veertig.
• Ze vluchtte vervolgens vaak weg in haar werk.
• Haar voorraad kwalitatieve eicellen is intussen tot een alarmerend laag niveau geslonken, zo beseft ze nu.

Sara is het typevoorbeeld van de professioneel succesvolle vrouw, de ’high achiever’, die ongewenst kinderloos is. Jawel: ongewenst! De carrière speelt soms wel een rol in het uitstellen van een kinderwens, maar het zou te simplistisch zijn om te beweren dat het dé reden is en al zeker niet dat het een bewuste keuze is om geen kind te krijgen.

Onderzoek wijst uit dat hoe succesvoller je professioneel bent als vrouw, hoe groter de kans is dat je geen kinderen (en mogelijk ook geen partner) hebt tegen de tijd dat je midlife bent!  Bij mannen blijkt trouwens net het omgekeerde het geval. Hoe succesvoller zij zijn, hoe groter de kans dat ze een gezin met kinderen hebben tegen die tijd.

Opmerkelijk, toch?

Sara vreest dat ze de boot gemist heeft. Dat het te laat is om nog moeder te worden. Dat is zeker niet helemaal waar. Er zijn perspectieven!  Donorconceptie (sperma- en eiceldonatie/ embryodonatie) in het bijzonder.

Emotioneel is dat geen evidente keuze. Het roept een heleboel angsten en twijfels op (is dit geen egoïstische keuze?; zal haar kind niet ongelukkig worden?; zal ze wel ‘bonden’ met haar kind?;  hoe zal haar omgeving reageren?; hoe vertelt ze dit ooit? …) die een schaduw werpen over het grote verlangen.

Ook praktisch is het geen evidentie: waar vind ze die donor(en) in godsnaam?;  kiest ze voor een anonieme / identificeerbare / bekende donor?; blijf ze in eigen land of gaat ze naar het buitenland?; naar welke kliniek (er zijn er zoveeeeeel)? …

Sara moet zich om te beginnen afvragen: wil ik dit echt doen, ja of neen? Welke angsten zijn terecht en doorslaggevend en welke niet? Hoe connecteer ik voluit met mijn grote verlangen naar een kind, zodat het die angsten overstijgt? Wat verlies ik en hoe rouw ik daar om? …

Vervolgens is belangrijk: stel dat ze het zou doen, hoe zou ze het dan concreet aanpakken? In hoeverre bestaat er een scenario dat écht goed voelt, vanuit haar standpunt én dat van haar toekomstige kind?

En tenslotte: hoe zou ze het aan haar kind en haar omgeving vertellen? Want dat is doorslaggevend in hoe een kind het donorverhaal beleeft. Ze kan hier nooit vroeg genoeg beginnen over nadenken.

Het is belangrijk dat ze een gefundeerde beslissing maakt, want dit is de basis van haar toekomst en die van haar kind. Maar vooral: ze moet ervoor zorgen dat ze niet langer kostbare tijd verliest. Dit is een kantelmoment in haar leven, het is nu of nooit …

Hier vind je meer info.