Hoe ik zorg voor een rustige ochtendspits? 7 tips!

Hun perfecte imperfecties

1. Het start met de overtuiging dat we de meest fantastische, geweldige, unieke minimensjes op de wereld hebben gezet. Elk met hun eigen temperament. En dat je als ouder het beste weet wat hen zo mooie mensjes maakt.
   Ik ben zo blij met mijn kinderen hun perfecte imperfecties dat ik hen zo vaak als mogelijk zeg wat ze flink doen, hoe lief ze zijn, waar ze goed in zijn... 
   Het lijkt hier een selffulfilling prophecy. Hoe meer ik mij gedraag als een moeder van extreem leuke kinderen, hoe leuker ze worden. Zalig simpel.
   Als je niet overtuigd bent, zeker eens testen op je man, geef hem een week enkel authentieke complimenten, minstens drie per dag en het wordt gegarandeerd een fijn weekend ;) 
2. Stel de dingen die ‘moeten’ niet in vraag. ‘Wil je nu je tanden poetsen?’ zal hier dus niet gevraagd worden. Dat moet en wordt gedaan. Ze weten ook dat daar geen enkele speling is. Zelfde voor het slapen gaan. Hierin is geen marge. Structuur en regelmaat is heel belangrijk en geeft ook rust aan onze mannekes.
3. ​Hou je verwachtingen laag.De dingen die ‘moeten’ zijn zéér beperkt. 's Ochtens moeten ze iets eten, zich aankleden en hun tanden poetsen. Er zijn geen andere regels. Helpen ze de tafel dekken, super! Dan moedigen we dat aan. Doen ze dat niet, ook oké. Hoe lager de verwachtingen, hoe leuker het voor iedereen wordt. Hoe minder verwachtingen, hoe minder teleurstelling.
4. Laat ze zoveel mogelijk zelf bepalen.  Naast de structuur willen onze kinderen toch de ruimte geven om zelf dingen te bepalen. Ook bij volwassenen is dit belangrijk. Heb je een team van mensen waarbij alles van bovenuit beslist wordt, dan kan het goed zijn dat ze ruziemaken over waar het koffiezetapparaat moet staan.
   Die strijd willen we in ons gezin niet aangaan. Dat kost namelijk kostbare tijd en energie. We proberen hen bewust zoveel mogelijk controle over de zaak te geven.
   Concreet mogen ze hier bij het aankleden 1 kledingstuk zelf kiezen, de rest van de outfit stel ik verder samen. Eerst liet ik hen alles kiezen, maar daar ben ik op teruggekomen na een paar modeblunders van formaat :-).
   Daarnaast kiezen ze zelf of ze hun kleding alleen aandoen of dat ik hen hierbij help. Ik vind het belangrijk dat ze hulp leren vragen en heb helemaal niet het gevoel dat dit hen lui of afhankelijk maakt, integendeel zelfs. Ik ben ervan overtuigd dat ik hun autonomie vergroot door ze daar zelf keuzes in te laten maken. Bovendien is samen zoveel leuker dan alleen. Soms doen ze zelf hun kleren aan, op andere momenten vragen ze hulp en neem ik hen bij de hand of op mijn schoot. En ik help stiekem heel graag, omdat ik ze dan nog wat extra knuffels en kusjes kan geven voor de rest van de dag begint. 
5. Volg het tempo van de kinderen. Op dit vlak is het handig drie kinderen te hebben. Wil de ene eerst eten voor hij kleding aandoet, geen probleem, dan help ik eerst de andere verder.
6. Wat als ze het toch uithangen? Want laten we eerlijk zijn, dat doen ze hier ook! Soms lukt het mij om dat op te vangen, soms ook niet en dat vind ik dan eerder normaal dan erg. Die mildheid zou ik iedereen aanraden.
   Wat ik doe? Komen ze zeggen: ‘mijn broer heeft dat gedaan’, dan kom ik niet tussen. Ik vraag hen wat ze zouden kunnen doen om het op te lossen. En dat lukt verbazingwekkend vaak.
   Ligt er eentje slechtgezind op de grond, dan werkt het hier het beste om hen op te pakken en erachter te komen wat er scheelt. Dit doe ik tot ze zelf aanstalten maken om los te komen. Soms is het na een paar seconden al beter. Af en toe duurt het wat langer.
   Wanneer ze elkaar pijn doen, dan is het een ander verhaal. Dan moeten ze het goedmaken of ze vliegen in de hoek. Omdat we zo goed als nergens anders op bestraffen, vliegen de kusjes hier snel in het rond.
7. Het is leuker samen. ’s Avonds sta ik er meestal alleen voor en dat voel ik wel. Het ontbijt is een familiemoment waar we alle vijf enorm van genieten. We beseffen dat het een totale luxe is om dit samen te kunnen doen, dus dat koesteren we.
   Mijn man en ik hebben goede afspraken over wie wat doet. En dat werkt.
   Hij loopt af en toe rond te tafel om iedereen te knuffelen, de oudste kindjes fleuren regelmatig het ontbijt op met versjes en toneeltjes en onze kleinste die heeft een uniek handklapspelletje verzonnen waar iedereen aan meedoet. De handjes blijven op de tafel tot hij ze in de lucht steekt en ‘oooh’ zegt. Dus dan zitten we hier om 7u30 met 50 vingers in de lucht. Prachtig toch?