Hoe je al het geluk van de wereld met je meebracht, ook al liep de bevalling niet als gepland

Het begon op een rustige zondagochtend. In de vroege ochtend werd ik geplaagd door een trekkerig gevoel in mijn buik en regelmatig harde buiken. Ik zat al weken af te tellen naar je komst en vroeg me af “Is het moment nu aangebroken? Is dit hoe het voelt als dat kleine baby’tje klaar is om op de wereld te komen?”. Ik keek vol spanning uit naar de rest van de dag. Maar tegen de ochtend voelde ik niets meer.

Het zou dan toch nog niet voor vandaag zijn. Ik dreef nog eventjes rond in bad, stelde me voor dat we samen, elk in ons eigen bad, in het warme water dreven. Ik was zo nieuwsgierig om jou te ontmoeten.

Ik voelde me opperbest

’s Middags gingen we bij je oma eten. Ik voelde me terug opperbest en at er nog stoofvlees én vol-au-vent met kroketjes. Alsof ik wist dat het nog zo’n 48u zou duren vooraleer ik opnieuw een maaltijd zou kunnen eten. Terug thuis nestelden we ons in de zetel voor een gezellige namiddag met dutjes en documentaires. Amper 2 minuten nadat ik mijn ogen had gesloten, veerde ik recht door een pijnscheut in mijn buik.

Tegelijkertijd voelde ik iets knappen, als een ballon. Ik hobbelde naar het toilet en toen zag ik grote druppels op de vloer. Ik twijfelde. Was het wat ik dacht dat het was? Ik vertelde je papa dat ik vermoedde dat mijn water gebroken was. Zijn gezicht brak open in de grootste glimlach die ik ooit had gezien.

We wachtten nog wat af. Ik ging terug in de zetel zitten, op een PMD-zak weliswaar. Het was 14u30. Papa belde naar de materniteit. Dat we onmiddellijk naar het ziekenhuis mochten vertrekken. Op de trap naar boven was er geen twijfel meer mogelijk. Met iedere stap die ik zette, gutste het vruchtwater uit mijn buik. We pakten de valiezen mee en vertrokken. Vol spanning. Eindelijk zouden we jou ontmoeten!

De weeën kwamen op gang

In het ziekenhuis aangekomen, begonnen stilletjes aan ook de weeën. Ik rekende uit. De gemiddelde bevalling duurt 12u. Maar met een beetje geluk zouden we je toch nog op 10 februari in onze armen kunnen sluiten. Traag maar zeker kwamen de weeën goed op gang. Maar de ontsluiting vorderde niet. De namiddag en avond kropen voorbij, de pijn kwam en ging.

Tegen 23u was het genoeg geweest en vroeg ik een epidurale verdoving. In de hoop dat door de ontspanning de ontsluiting snel zou volgen en ik nog wat zou kunnen slapen. Ik wist dat eens jij er was voldoende slaap een luxe zou zijn. De epidurale verdoving nam de scherpe kantjes van de pijn wel weg, maar helemaal pijnvrij werd het niet.

Je papa kreeg ook een ziekenhuisbed in het verloskwartier en we hadden de lange donkere nacht voor ons. De gynaecoloog zou pas de volgende ochtend langs komen. De vroedvrouwen kwamen ieder uur mijn ontsluiting opmeten. Die vorderde niet, maar dat kwam omdat je hoofdje niet laag genoeg zat. Telkens opnieuw kreeg ik de boodschap dat als je zou indalen, de nodige ontsluiting er heel snel zou zijn. De uren slopen voorbij - 10 februari zou het alvast niet meer worden - en ik telde de minuten tot de ochtend zou aanbreken.

Pijngolven

Eindelijk! De gynaecoloog was er. Nu  zou het toch wel zeker snel gaan gebeuren. Ik kreeg een weeënopwekkend middel toegediend. En dat sloeg in als een bom. Het werd een komen en gaan van pijngolven, en een enorme druk in mijn onderbuik. Ieder uur werd mijn ontsluiting gemeten, en wonder boven wonder ging deze nu goed vooruit. Maar je hoofdje zat nog steeds niet laag genoeg. Ik had zelfs de indruk dat ik je voetjes hoger voelde trappelen in mijn ribbenkast dan enkele uren geleden. 10u werd 11u en 11 werd 12.

Om 13u kwam de gynaecoloog vertellen dat ze jou nog een uurtje de tijd zouden geven om in te dalen. Ik moest op handen en knieën zitten om de weg voor jou zo gemakkelijk mogelijk te maken. Ik was ondertussen doodop. Op dat moment hoefde je voor mij niet meer in te dalen. Ik was bang dat ik de kracht niet meer zou hebben om te persen en je te helpen om je weg naar buiten te vinden.

Keizersnede

14u. Het verdict viel. Je zou geboren worden met een keizersnede. Help! Hier was ik niet op voorbereid. Had ik wel voldoende kledij mee voor ons beiden? Hoe verloopt een keizersnede? Ik had op voorhand alles dat er te vinden valt over bevallen gelezen, maar een keizersnede.. Daar had ik niet aan gedacht.

Mijn moeder, je oma, is van haar beide kinderen heel snel bevallen. Ik dacht een gelijkaardige bevalling tegemoet te gaan… Ik had zwangerschapsyoga gevolgd en was overtuigd dat ik het met deze ademhalingstechnieken zou redden. En dan waarschijnlijk zelfs zonder epidurale verdoving.

Ik ging heel zelfverzekerd het verloskwartier in. Maar op dat moment sloeg de ontnuchtering toe. Dit in combinatie met de vele uren die ik al wakker was, maakte dat de zelfzekerheid plaats had gemaakt voor angst.

Maar veel tijd om hierbij stil te staan, was er niet. Ik werd naar het operatiekwartier gebracht. Het was niet leuk om vastgebonden en naakt in een koude zaal te liggen, maar het verlangen dat jij bijna bij ons zou zijn, was zo groot! Nu was je écht binnen handbereik. Je papa kreeg een muts en groene schort en samen wachtten we op jou. Terwijl ik voelde dat er gewrikt en getrokken werd, bleven je papa en ik vol spanning naar elkaar kijken.

Daar was je dan

En dan. Op de radio speelde Crying At The Discotheque’ van Alcazar. 14u44. Daar was je dan. Ik hoorde je nog voor ik je zag. Ik hoorde je eerste gehuil en onmiddellijk volgde het besef dat jij het was. Je kwam uit je warme, stille en rustige omgeving terecht in een koude kamer vol geluiden. Ik kon niet wachten tot ik je die warmte opnieuw kon geven.

Ik mocht je even zien. Je keek met nieuwsgierige grote ogen recht in de mijne en ik voelde hoe liefde opborrelde en mijn hart zich vulde. Sommigen ervaren bij de geboorte nog geen moedergevoel of roze wolk, maar ik zat onmiddellijk op mijn roze wolk naar de zevende hemel.

Je vertrok samen met je papa en de vroedvrouw voor de eerste zorgen. Ondertussen werd mijn buik terug dicht gemaakt. Het wachten om jou terug te zien, leek eindeloos lang te duren.