Hoe je elkaar als moeder kunt inspireren

Maar zoonlief van 6 jaar moest duidelijk even schakelen. Zo gewend als hij – als enig kind – is om mij als publiek, cateraar, entertainer, etc. te hebben, bleef hij aanvankelijk steeds een beroep op mij doen. Tot mijn zusje kordaat tegen hem zei dat mama nu even ging zitten en hij met F. en J. kon spelen. Ik keek haar dankbaar aan. En enigszins beschaamd. Want waarom had ik er zelf niet wat van gezegd?

Dagje dierentuin

De volgende dag stond een dagje dierentuin op het programma. Picknick in de rugzak? Check. Zonnebrillen en zonnecrème mee? Check. Kortingsbonnen niet vergeten? Check. Daar gaan we! O wacht, de kinderen. Check. 

Natuurlijk wilden we álle dieren zien. Maar dat was buiten de kleine kinderbeentjes gerekend (en de onstuitbare neiging van zoonlief om op elke steen, stam en rots te klimmen die we tegenkwamen). Dus moesten er keuzes worden gemaakt. En hoe leuk ze de dieren ook vonden, natuurlijk wilden de kids de meest zeldzame bezienswaardigheid ooit, niet overslaan.

Inderdaad, de speeltuin. Nu moet ik toegeven dat, toen we eenmaal lekker op een bankje in het zonnetje zaten met uitzicht op onze ravottende kinderen, de rest van de dieren ons – om het maar even oneerbiedig te zeggen – gestolen konden worden. Als ware luiaards kwamen we voorlopig niet meer overeind.

Het prinsje en zijn trouwe onderdaan

Maar zoals aan alle mooie liedjes een einde komt, werd het op een gegeven moment toch echt tijd om verder te gaan. Het zand werd van de blote kindervoetjes geklopt en de schoentjes werden weer aangedaan. Dat wil zeggen: de dochters van mijn zusje deden meteen hun schoentjes zelf aan. Maar die van ons wilde dat ík zijn schoenen voor hem aantrok. Ik herinnerde hem eraan dat hij al 6 jaar is en het maar om twee klittenbandjes ging. Hij zei met een beteuterd gezicht dat hij écht te moe was. Nu ben ik van het verzorgende en begripvolle soort en denk al snel: ach, als hij nu echt zo moe is...

Maar nu was ik me pijnlijk bewust van de ongelovige blik van mijn zusje bij wie zelfstandigheid hoog in het vaandel staat. En besefte ik dat zoonlief zich stilletjes aan als een prinsje begon te gedragen (en ik me als zijn trouwe onderdaan). Onder het motto ‘ik ben zo moe’ krijgt hij (bijna) alles van me gedaan. Hoog tijd om de touwtjes weer stevig in handen te nemen. Want hij wordt er geen leuker kind van als hij te veel wordt ‘gepamperd’ en een oververmoeide moeder is meestal ook niet de gezelligste thuis. Bovendien denk ik niet dat iemand dan míjn schoenen voor me aan gaat doen. 

Hoe het is afgelopen, vraagt u? Ik heb hem heel kordaat (applaus) gezegd dat ik naar de wc ging en dat als ik terug was, we gingen vertrekken. En dat hij dus maar beter snel zijn schoentjes kon aandoen.

Toen ik terugkwam, zag ik tot mijn grote tevredenheid dat hij zijn schoentjes aan had. Later vertelde mijn echtgenoot dat hij er eentje voor hem had aangetrokken en zoonlief vervolgens zelf de andere. Had hij er toch nog een compromis uitgesleept, de kleine prins.