Hoe je in real life niet kunt plannen (en je maar beter loslaat)
Die eerste keren
‘Eikeubah mama, dat is vies!'. De waarheid komt uit een kindermond. Grote broer heeft het hier over de allereerste groentepapjes van babybroer. We zijn al bij de speciale 'eerste keer in het leven' aangekomen.
Als mama kijk ik hier enorm naar uit: de eerste keer in bad, de eerste groentepapjes, de eerste lachjes, de eerste geluidjes... Het is allemaal zo mooi!
Toen Baby broer voor het eerst omrolde, voelde ik me zo trots, maar tegelijk kreeg ik ook een vreemd gevoel. Alsof ik nu alles zo goed mogelijk moest opslaan en beleven, want wat als dit het laatste kindje is? Wat als dit de laatste 'eerste keer omrollen' is? Het lijkt een gek gevoel. Zeker als je weet dat mijn zwangerschappen geen roze wolkjes waren.
Maar toch...
Ik wil nog extra genieten van dit kleine kereltje. Niet alleen omdat hij zo fantastisch schattig en lief is (vanuit mijn 'objectief' oogpunt als mama), maar ook omdat ik niet weet wat er nu nog komen zal.
Tijd is relatief
We hadden een plan in ons hoofd: trouwen, huisje, tuintje, leuke job, twee kindjes... Nu hebben we nog de verbouwingen op de agenda staan en de uitdaging om die twee kerels proberen degelijk op te voeden. Maar verder dan dat hebben we nog niet gepland.
Het leek 6 jaar geleden nog heel veraf, maar nu staan we hier plots. Iets sneller dan verwacht misschien, maar met nog zoveel ruimte voor ons. En dat begin ik zo stilletjes te beseffen. Ik heb nog zoveel ruimte voor me en ik wil er wat mee doen. Want ik ben graag de vrouw met een plan. Maar welk plan... daar heb ik gelukkig nog veel tijd voor om over na te denken.
Alhoewel… Als je weet dat ik al een hele tijd geen tijd gehad heb om een blogberichtje te schrijven. En dat we voor het eerst 4 dagen na elkaar zonder zieke kindjes zijn (joepie, een nieuw record!) Dan weet je dat tijd als jonge moeder iets relatief is.
