Hoe kan het dat een moeder niet geholpen wordt als ze vermoedt dat haar dochter misbruikt wordt?!
Op Facebook ben ik lid van 2 mamagroepen. Groepen waar lief en leed gedeeld wordt, en waar alle moeders, ongeacht de enorme grootte van de groepen, heel veel respect voor elkaar hebben. Het zijn dus ook fijne groepen om gelijk wat in te delen.
Gisterenavond verscheen er een post van een mama, met filmpje.
Enorme driftbuien
De mama schreef dat haar dochter van 4 de laatste tijd voor het kleinste enorme driftbuien kan krijgen. Da's normaal. Een kind van die leeftijd kan dat wel eens hebben, ik heb hier zelf zo een exemplaar rondlopen van ongeveer dezelfde leeftijd, die ik af en toe wel eens achter het behang zou kunnen plakken.
Maar wat deze mama beschreef, driftbuien van een uur, anderhalf uur, een kind dat enorm agressief uit de hoek komt tijdens die driftbuien, en een enorme verlatingsangst vertoont op dat moment, dat is wel heel erg heftig.
Ik keek naar de filmpjes, en ik werd daar echt verdrietig van, want het meisje zag er op dat moment diep ongelukkig uit. Dat zijn dingen die je als moeder echt pakken, vooral als je kunt vergelijken met je eigen kind.
Ik heb een vrij temperamentvolle dochter van dezelfde leeftijd, die het hier ook wel eens kan uithangen, maar dat is totaal niet vergelijkbaar.
Ik heb nog nooit een kind vol angst gezien, en dat was precies wat ik gisterenavond in dat filmpje zag.
Vermoeden van misbruik
Daarna schreef de mama dat ze vermoedt dat de dochter misbruikt wordt door de papa.
De mama in kwestie, is een alleenstaande moeder van 2. Die dingen gebeuren: mensen gaan uit elkaar, wat meestal wel de beste oplossing is, en als er kinderen zijn, worden er afspraken gemaakt wanneer de kinderen bij welke ouder verblijven.
In dit geval gaan de kinderen een week per maand naar de vader, want de ouders wonen een heel eind van elkaar.
Van het kastje naar de muur
De mama voelt al van in het begin dat er bij de vader dingen gebeuren die echt niet oké zijn, en sprak hiervoor al verschillende instanties aan. Ze wordt echter telkens van het kastje naar de muur gestuurd.
De jeugdrechtbank, de advocaat, de politie, het vertrouwenscentrum kindermishandeling, de huisdokter, ... Niemand kan blijkbaar helpen.
En daar word ik dan als moeder enorm kwaad van.
Hoe kan het dat een moeder in de kou blijft staan?
Hoe kan het, in een land als dit, waar er een enorm netwerk van hulp, en bevoegde instanties aanwezig is, dat een moeder zo in de kou blijft staan, als het gaat om het welzijn van haar kinderen?
Hoe komt het dat zelfs nog maar een vermoeden van misbruik niet au sérieux genomen wordt?
Het gaat trouwens verder dan alleen een vermoeden.
Als een kind van 4 expliciet kan zeggen wat haar vader allemaal doet, en vertelt tegen wie ze dit zeker niet mag zeggen, dan gaan er bij mij toch zware alarmbellen af. En ik ben dan nog niet eens een professionele hulpverlener.
En toch moet de mama haar kinderen om de zoveel tijd terug laten gaan naar die man.
Sterker nog, die man haalt overal zijn gelijk, en de mama wordt steevast afgeschilderd als de slechte ouder. Daar word ik als moeder dan weer enorm verdrietig van..
Want ik wil mij niet eens kunnen voorstellen dat er mensen zijn die mijn dochter kwaad of pijn doen, en dat ik daar als moeder helemaal niks aan kan doen...
Karolien Baeyens
