Hoe mijn krijsende huilbaby uitgroeide tot een lieve peuter

Een baby huilt nooit zomaar. Baby’s hebben honger, te koud, te warm, pijn of nood aan liefde. En een baby die urenlang per dag krijst en heel haar lijfje in een boog opspant van de pijn verdient meer dan de term huilbaby…

Moeilijke zwangerschap

Mijn dochtertje werd 6 weken te vroeg geboren, na een moeilijke zwangerschap. Na 3 weken neonatologie mocht ons kleine meisje eindelijk mee naar huis en dachten we dat we de moeilijke periode eindelijk konden afsluiten.

Maar na een week begon ze steeds vaker te huilen, slecht te eten en slecht te slapen. Na een week is mijn man verhuisd naar de logeerkamer. Twee weken later krijste ze het uren uit van de pijn, dag en nacht. Meestal kon niets haar troosten, het enige wat enigszins hielp was haar vasthouden en wiegen.

Mijn man sloot zich af

Mijn man kon het niet aan en sloot zich af van ons. Hij bleef lang op zijn werk en eens thuis zei hij amper een woord tegen ons. Ik voelde me zo compleet alleen en gefaald, waarom kon ik mijn dochtertje toch niet helpen?

Ik sliep weken maximaal 40 minuten aan een stuk omdat mijn kleine meid om het anderhalf uur krijsend wakker werd. Dan moest ik haar eerst wegen (want men verweet mij onvoldoende borstvoeding als de oorzaak van haar pijn en verdriet), haar borstvoeding geven in de stoel, haar terug wegen en dan minstens een halfuur met haar rondstappen terwijl ik haar rechthield tegen mijn borstkas zodat ze in slaap kon vallen. Zo verliep elke nacht.

Ik heb hiervoor een vroedvrouw aan huis laten komen, maar zij kon ons onvoldoende helpen, aangezien zij vond dat de borstvoeding prima verliep. Ik had meer dan genoeg melk en mijn dochtertje dronk correct.

Het was geen fase

Na 3 weken was het duidelijk dat het geen fase was. Ik maakte opnieuw een afspraak bij de kinderarts en liet me niet afwimpelen met 'baby's huilen nu eenmaal'. Toen kregen we de diagnose verborgen reflux. We startten met met Gaviscon baby, plaatsten haar bedje in een helling, hielden haar goed rechtop na een voeding en voedden haar vaker zodat haar maagje per voeding minder belast werd.

Het mocht jammer genoeg echter niet baten, de verschrikkelijk pijn bleef en mijn dochtertje bleef krijsen. Mijn man sloot zich verder en verder af en werd steeds kwader op mij. Zijn familie en hij vonden dat ik haar te veel verwende, dat ik een monster aan het creëren was door haar niet te laten huilen (ze was amper 7 weken). Ze vonden dat ik moest starten met dikke antireflux flesvoeding, terwijl de kinderarts dit duidelijk bleef afraden door haar prematuriteit.

Er werd in die periode enorm veel op mij geroepen en druk uitgeoefend, terwijl ik me al amper staande kon houden door de intensieve zorgen voor mijn dochtertje. Ik ben gedurende deze weken enkele keren naar de kinderarts geweest, maar daar kreeg ik de boodschap dat ik moest aanvaarden dat de kans groot was dat het zo zou blijven tot ze een jaar was en de reflux zou minderen.

IJzige sfeer thuis

Ik bleef haar bijna 24/24 bij mij dragen, omdat dat de enige manier was om het voor haar draaglijk te maken. De sfeer thuis bleef ijzig. Op een gegeven moment werd er gedreigd met een scheiding, tenzij ik hun weg volgde. Ik kon dit niet, mijn hart zei me dat mijn kind pijn had en dat ik voor haar moest opkomen.

Mijn schoonbroer is toen met mijn man komen praten omdat hij niet meer tegen mij praatte. Na dit gesprek zei mijn schoonbroer dat mijn man wou dat wij voor onbepaalde tijd weggingen en dat hij in die tijd ook niets van ons wou horen. Mijn wereld stortte in. Ik stond er al weken alleen voor, maar nu werd het plots werkelijk.

Mijn mama heeft ons gered

Ik ben naar mijn mama gegaan, zij heeft mij en mijn dochtertje toen gered. Zij zorgde ongevraagd 24/24 voor ons. Zij bleef de nachten mee op, gaf mijn engeltje aan mij om te drinken en wandelde dan met haar rond zodat ik kon slapen. Ik zal haar daar nooit genoeg voor kunnen bedanken.

Mijn man is toen aan de oppervlakte snel bijgedraaid: hij voelde zich eenzaam, overweldigd, in de steek gelaten en had mij nodig. Ik moest wat van mezelf overlaten voor hem en niet alleen voor ons dochtertje. Ik ben terug gegaan en heb geprobeerd om hem ook meer te geven, maar ik was op en het was nooit genoeg. Elke dag was het ruzie, dreigen met zelfmoord, mij de schuld geven van hoe hij zich voelde, ... Het was de absolute hel!

Het enige wat mij deed doorgaan was mijn klein lief meisje. Want ondanks dat het zo zwaar was, ben ik altijd zo trots op haar geweest. Zo klein, zoveel pijn en toch … Op de momenten dat ze geen last had, was ze zo'n hemels baby'tje, dan kon ik zien hoe ze genoot van de knuffeltjes en kusjes. Zij hield me recht.

Medicatie

Na verschillende kort opeenvolgende afspraken bij de kinderarts, is omeprazole opgestart. Dit gaf enige verbetering, maar niet voldoende.

De sfeer thuis bleef ijzig. Mijn man beschuldigde mijn dochtertje er op haar 3 maanden van de pijn te faken, omdat ze bij mij minder intens huilde dan bij de rest. Terwijl ik gewoon het beste wist hoe ik haar moest vasthouden tegen de pijn en hoe ik haar moest troosten. Ik had haar vertrouwen gewonnen doordat ik er voor haar was, zelfs in het diepste van de nacht, wanneer ik absoluut op was en samen met haar al stappend huilde, dag na dag, nacht na nacht.

Ik ben onder druk van mijn man naar verschillende kinderartsen geweest want de arts waar ik naartoe ging was brol, maar die artsen zeiden ook allemaal hetzelfde. Zelfs met de hoogste dosis omeprazole bleef de pijn.

Allergie?

Ikzelf had na 4 maanden de overtuiging dat er meer moest zijn, en ik was zeker van een allergie. De kinderartsen zeiden altijd dat zo'n extreme reactie niet kon bij borstvoeding, mijn man en schoonfamilie geloofden er ook niet in en lachten me er bijna mee uit. Ik was de zot die haar kind kapotmaakte en onze dochter was het onhandelbare kind.

Zo werden wij ook naar de buitenwereld afgeschilderd. Terwijl ik alles deed voor haar, zonder zijn of hun hulp, alleen mijn mama hielp me waar ze kon. Ik sliep amper, had mijn dochtertje bijna elke dag 24/24 bij mij, at alleen maar koud eten, had amper tijd om te douchen, kreeg geen hulp van mijn man, alleen geroep en verwijten, …

Ik overleefde van dag tot dag, en vaak zelfs van uur tot uur. Elke dag maandenlang uren huilen, als een zombie dwalen met mijn dochter in mijn armen, vechten doorheen de paniekaanvallen. Ik weet eerlijk niet hoe ik die periode heb overleefd. Ik denk puur op liefde voor mijn dochter en van mijn mama.

Koemelkvrij dieet

Ik zocht in die periode zelf steeds meer op qua onderzoeken en ben dan zelf strikt koemelkvrij gaan eten. Na 3 weken leek er een lichte verbetering, maar niet significant dus ik begon terug melkproducten te eten, na een week was ze duidelijk terug slechter. Er leek dus toch een link.

Ik heb het toen langer en nog strikter gevolgd en na 6 weken was er eindelijk een duidelijk verschil. Na 5 maanden krijste mijn dochtertje niet langer uren per dag en sliep ze 's nachts in blokken van 2-3 uur. Ze huilde nog veel, maar het was minder vaak, minder diep, minder pijnlijk.

Ik ben toen ook in contact geraakt met een goede gastro-enterologe voor baby's. Zij wist me te vertellen dat allergie via borstvoeding zeker kan, en dat ze niet begreep dat geen enkele kinderarts me daarbij had geholpen. Ze zei ook dat het enorm sterk van me was dat ik het zoveel maanden had volgehouden om me te blijven geven voor mijn dochter en de borstvoeding had volgehouden. Ze zei dat dat enorm zwaar moest zijn geweest maar dat de borstvoeding het allerbeste was voor mijn dochter. Normale flesvoeding had haar nog veel zieker gemaakt.

Dat was zo'n opluchting. Eindelijk iemand buiten mijn mama die zag dat alles wat ik deed voor mijn dochtertje was. Ik ben beginnen huilen van de ontlading.

Gastroscopie

Aangezien mijn dochtertje nog steeds veel pijn had, heeft de gastro-enterologe op haar 6 maanden een gastroscopie uitgevoerd. Hieruit bleek dat ondanks het koemelkvrije dieet en de hoge dosis omeprazole, haar slokdarm nog steeds werd aangevreten door maagzuur. De dosis omeprazole werd toen met 10% verhoogd boven het maximum, omdat het zuur haar slokdarm anders mogelijks blijvend schade zou toebrengen.

Deze verhoging bracht verlichting en met elke maand dat ze groeide, werd ze gelukkiger en huilde ze minder.

PTSS

Op haar 7 maanden werden mijn paniekaanvallen steeds erger en ben ik gediagnosticeerd met posttraumatische stress stoornis, veroorzaakt door de traumatiserende dagen rond de bevalling, het krijsen van mijn dochtertje en de ruzies met mijn man.

Ik ben toen gestart met medicatie en therapie die mij stilaan sterker hebben gemaakt.

Ze is nu een lieve peuter

Met het rechtzitten is mijn dochtertje een stuk vooruit gegaan en uiteindelijk hebben we op haar één jaar de omeprazole stilaan kunnen afbouwen met behoud van een strikt koemelkvrij dieet.

Ze is ondertussen 2 jaar en een superlieve en zelfstandige peuter. Dat kleine meisje dat ik zogenaamd aan het verpesten was door te veel liefde en geduld, heeft die moeilijke periode zonder emotionele littekens overleefd.

Samen hebben wij bewezen dat onvoorwaardelijke liefde juist zorgt voor heling en zelfstandigheid. Wij hebben een onbreekbare band, maar tegelijk is ze ontzettend zelfstandig en avontuurlijk. Iedereen die haar kent, ziet haar graag en is onder de indruk van haar spirit.

We komen hier samen uit

Mijn man en ik zijn nog steeds samen. Na meer afstand genomen te hebben van zijn familie en na relatietherapie, zijn wij stilaan dichter naar elkaar gegroeid en hij naar zijn dochter.

Ze zijn nu al enkele maanden twee handen op één buik en voor het eerst in twee jaar heb ik het gevoel dat wij hier samen als gezin uitkomen.